า (กุล

นแปลกหน้าและกล้องถ่ายรูปตัวใหญ่ ฉันไม่เข้าใจว่

นฟังดูห่างไกลจากความจริงมาก เพราะสิ่งที

า โล่งโจ้ง เหมือนความทรงจำในหัวของฉันที่หายไป

หันมาจับภาพเราสองคน ฉันรู้สึกเห

าฉัน ดวงตาของเขาเ

ลตัวเองไม่ได้อีก" เขาพูด น้ำเสียงข

ม่ได้จริงๆ ฉันจำได้แค่ว่าเขาคือคน

้นทันทีที่ฉันจ้องมองเข

พศิน แล้วหันไปพูดกับกล้อ

นะคะ เธอคงความจำไม่ดีจ

ุภลักษณ์หันมามองฉันแล้วยิ้ม "เ

กครั้ง ใบหน้าของเธอเต

ราวความลำบากของกุลธิดาเมื่อไม่นานมานี้เ

เจอชีวิตที่ดีกว่าแล้ว ไม่คิดเลยว่

าคิดว่าอาจเป็นเพราะเขาไม่ดีพอใน

นะคะ เขาเลยอยากจะกลับมาดูแลกุลธิดา อยากจะชด

นจากทีมงาน ผู้คนรอบข้างต่างพยัก

นี่ใจดีจ

้ชายที่

วของฉันหนักอึ้งไปหมด เสียงของพวกเขาดั

้ อยากจะเดินหนีไปจากตรงนี

ไว้แน่น แรงบีบที่ข้อมือท

สียงเย็น "เธอคือนางเอกของ

วามสนใจไง ตอนนี้ได้ออกทีวีแล้ว

ไปนั่งบนเก้าอี้

เริ่มถ่ายทำได้

อที่ฉันอีกครั้ง ฉันรู้สึกเหมือนตัวเ

เยี่ยมชมบ้านของคุณกุลธิด

ยครับ" พศิ

่าง เสื้อผ้าเก่าๆ ของฉันที่แขวนอยู่ อาหารง

นเสียงจากเพื่อนบ้านที่เดินเข้ามาในบ้า

ี่ย" ป้าข้างบ้านพูดขึ้น "เมื่อก่อน

ัวไม่ดีแล้วจะเจอแบบนี้ สม

ๆ สุดท้ายก็โดนเสี่ยเขาท

รจะไปคิดว่าเมื่อก่อ

านหลังนี้ไว้ให้ ไม่งั้น

ูกปาเข้ามาใส่ฉัน ฉันรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งห

ันอย่างอ่อนโยน แต่ดวงตาของเธอจ้อ

ฉัน วางมือลงบนไหล่ของ

นเลยนะคะ" เธอพูด "ลักษณ์เห็นกุลธ

กครั้ง ใบหน้าของเธอเต

บบนี้" เธอพูดต่อ "แต่ยังไงซะ อดีตก็คืออด

ซิบบอกฉันเบาๆ ว่า "เล่นละครให้ดีห

ันไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร แต่ฉั

วใจ ความรู้สึกผิดที่ไม่ร

้เหลือเกิน ฉันอยากจะหา

ดังอื้ออึงอยู่ในบ้านของฉัน ฉั

หมด ภาพทุกอย่างพร่

ปได้อีกนานแค่ไหน ฉันรู้ส