า (กุล

ะของฉันกระแทกกับพนักเก้าอี้อีกครั้ง ความเจ็บแล่

ี่เต็มไปด้วยโพสต์อิทสีเหลืองสดใสที่

องฉัน คือสิ่งเดียวที่เชื่อมโยง

กเหยียดหยาม จากนั้นก็เตะปลายเท้าใส

้วยน้ำเสียงประชดประชัน "

ริ่มดึงโพสต์อิทออกทีละแผ่น ที

สียงแต่ละโพสต์อิทด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "เธอคิดว่าฉันโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ กุลธ

่ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ โพสต์อิทเหล่านั้นไม่ใช่แค่กระดาษโ

ุดลงไปกองกับพื้น ฉันพยายามคลานเข้าไปหาเขา กวาดมือไป

ั้นเลยนะคะ" ฉันพูดเสี

ังคลานอยู่บนพื้นด้วยแววต

าเขา เขายกเท้าขึ้นเหยียบมันอย

รักเธอเสมอ..." เขาอ่านอ

ขาจ้องมองไปที่โพสต์อิทแผ่นนั

จระคนเย้ยหยัน "เก็บเอาไว้เพื่ออะไร เพื่อเตือนใจตัวเองว่าเธอเคยโง่ข

ิทแผ่นนั้นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และป

มะที่ปกคลุมร่างที่ไร้เรี่ยวแรง ฉันพยายามเอื้อมมื

ับแขนเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่

มเพชจะตายไป" เธอหันไปมองฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยา

ารเรียลลิตี้ของเราไงคะ ที่เราจะกลับมาถ่ายทำที

นที่กลับมาพัฒนาบ้านเกิดใช่ไหมคะ? เราใช

ธอ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความคิด เขา

ยงเย็นชา "ฉันจะใช้เธอเป็นเครื่องม

ยังคงนั่งอยู่บนพื้

า? ฉันจะทำให้เธอเป็นดาวเอง แ

ม่เข้าใจสิ่งที่เขากำลังจะทำ ฉันแ

ปหมดแล้ว ฉันไม่รู้ว่าวันนี้ฉันควรจะทำอะไร ฉันเดินเข้าไปในครัว หยิบข

ประตูไม้เก่าๆ ของฉันกระเด็นหลุดออกจากวงกบ

ีมงานกล้องวงใหญ่ พวกเขารุมกัน

้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ดูใจดี

าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร แต่ฉั

ูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง "ผมเป็นผู้ก

ใจจะกลับมาพัฒนาบ้านเกิดของเรา และเราก็อย

ากลำบาก เราเลยอยากจะบันทึกเรื่องรา

บกับมองกล้องที่จ่อมาที่ฉัน

ำไม่ได้เลยว่าพวกเขาเป็นใค

ายที่จ้องมองมาที่ฉัน ฉันอยา

ฉันถามออกไป เส

แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเ

คุณจำพวกเราไม่ได

ินที่ยืนอยู่ข

คุณเป็นใคร" ฉัน

มึงทึง ศุภลักษณ์รีบจับแขน

ามจำไม่ค่อยดีเท่าไหร่" ศุภลักษณ์พู

แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่ดว

เธอพูด "เราจะทำให้ชีวิต

ทำแบบนี้ ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาถ

องกำลังถูกคุกคาม แต

เรานะกุลธิดา" ศุภลักษณ์พูดข

ืนจ้องมองมาที่ฉันด้ว

นสิ่งที่เธอเคยทำ

หัวของฉัน มันทำให้ฉันรู้

่ในกรงที่มองไม่เห็น และไม่

อยู่ในกับดัก ไม่ม