ชูจี้ถูกเก็บไปอุปการะตั้งแต่ยังเด็ก ซึ่งถือเป็นความฝันของเด็กกำพร้าทั่วไปอย่างชูจี้ แต่ชีวิตหลังจากนั้นมันไม่ได้มีความสุขดั่งที่ชูจี้คิดฝันไว้เลย เธอต้องอดทนถูกเย้ยหยันและการทำทารุณจากแม่บุญธรรมของเธอ แต่ก็ยังโชคดีที่เธอได้รับความเมตตาจากคนใช้สูงวัยคนหนึ่งในบ้านหลังนั้น ชึ่งเป็นคนคอยดูแลและเอาใส่เธอเหมือนแม่แท้ ๆ ของเธอ จนกระทั่งคนใช้จากไปด้วยอาการป่วย ชูจี้ก็ถูกบังคับให้แต่งกับผู้ชายที่ไม่เอาการเอางานแทนลูกสาวแท้ ๆ ของพ่อแม่บุญธรรมของเธอเพื่อชดใช้ค่ารักษาพยาบาลของคนใช้ เรื่องราวจะเป็นเช่นเดียวกับซินเดอเรลล่าหรือไม่? อย่างไรก็ตาม ชายที่เธอจะแต่งงานด้วยนั้นไม่เหมือนเจ้าชายเลยสักนิดนอกจากรูปร่างหน้าตาของเขาที่สามารถเทียบเท่ากับเจ้าชายได้เท่านั้นเอง ลู่เหยี่ยนเป็นลูกชายนอกสมรสของครอบเศรษฐีครอบครัวหนึ่ง เขาใช้ชีวิตไปวันๆ (พอลอดไปด้วยค่ะ)มาโดยตลอด ที่เขาตกลงแต่งกับชูจี้ก็เพราะอยากจะทำให้ความปรารถนาสุดท้ายของแม่ของเขาสมหวังเท่านั้น แต่ในคืนวันแต่งงาน เขากลับพบว่าเจ้าสาวคนนี้มีพฤติกรรมที่ผิดกับที่เคยได้ยินได้ฟังมา โชคชะตาจะบันดาลให้พวกเขาเป็นอย่างไร และลู่เหยี่ยนจะเป็นดั่งที่เราคิดหรือไม่ สิ่งที่น่าประหลาดใจคือลู่เหยี่ยนมีหลายอย่างที่คล้ายๆ กับมหาเศรษฐีที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้อย่างพิลึก สุดท้ายแล้ว ลู่เหยี่ยนจะสามารถรู้ได้หรือไม่ว่าชูจี้ คือเจ้าสาวจำเป็นที่ต้องได้แต่งงานแทนพี่สาวของเธอ การแต่งงานของพวกเขาจะเป็นจุดเริ่มต้นเรื่องราวสุดโรแมนติกหรือวิบากกรรมของชีวิต โปรด ติดตามและค้นหาชีวิตและเรื่องราวของทั้งสองคนด้วยกันเถอะ

จะดีแค่ไหน หากหล่อนได้ตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนของเขาทุกเช้า... ตั้งแต่จำความได้ ชมพูนุชก็หายใจเป็นชื่อของเขาเรื่อยมา องค์รัชทายาทรูปงามแห่งซาเรีย เขาคือความสุขเดียวในชีวิตของหล่อน แต่ความสุขนั้นกลับไม่จีรังดั่งใจหวัง เมื่อหญิงเดียวในดวงใจของเขาหนีหน้าหายไปพร้อมกับพี่ชายของหล่อน ความผิดบาปทุกอย่างจึงถูกขว้างใส่หน้า เขาเรียกร้องให้ครอบครัวของหล่อนรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น พร้อมกับตราหน้าผู้หญิงที่เฝ้าภักดีกับเขาอย่างหล่อนว่า ‘นังแพศยา’ “หน้าที่หนึ่งเดียวสำหรับเธอ บนเตียงของฉันก็คือ... นางบำเรอ” องค์รัชทายาทรูปงามหยิบกางเกงขึ้นมาสวมใส่ นัยน์ตาสีทองตวัดจ้องมองมายังร่างเปลือยเปล่าบอบช้ำของหล่อนอย่างดูแคลน “จำเอาไว้ ถ้าฉันเรียก เธอก็ต้องมา ถ้ามาช้า ฉันจะสั่งโบยพ่อ หรือไม่ก็ แม่ของเธอ” “อย่านะเพคะ...” ริมฝีปากหยักสวยคลี่ยิ้มหยัน “ถ้าไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น เธอควรจะรู้หน้าที่ของตนเอง...” มือใหญ่ตบลงบนเตียงนอนนุ่ม ราวกับต้องการย้ำเตือนหน้าที่อันทรงเกียรติของหญิงสาว

‘มาร์คัส นิคาซิโอ้’ นักธุรกิจเลือดเย็น ไร้หัวใจ และเป็นเสือผู้หญิง เขาไม่ชอบการผูกมัดแต่สนุกกับการเปลี่ยนรสชาติคู่นอนไปเรื่อยๆ ‘เหมือนฟ้า’ หญิงสาวพรหมจรรย์ที่ถูกขายให้มาเป็นคู่นอนชั่วคราวของมาร์คัส เมื่อเธอต้องมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกับเขาร่วมกับผู้หญิงอีกคนหนึ่งในฐานะนางบำเรอ เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขามีอะไรด้วยโดยลืมที่จะป้องกัน ทั้งที่ปกติแล้วไม่เคยพลาดเรื่องนี้สักครั้ง เธอทำให้เขาฉีกทุกกฎเกณฑ์ที่เคยตั้งไว้ เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นเมื่อเธอเกิดตั้งครรภ์ขึ้นมา เพื่อปกป้องลูกในท้องจึงต้องหนีไปโดยไม่บอกเขาสักคำว่าในท้องของเธอมีสายเลือดของเขาอยู่ เขาจึงพลิกแผ่นดินอย่างบ้าคลั่งเพื่อตามหาเธอ... โทษฐานที่กล้าหนีไปจากเขา คือเธอต้องมาเป็นภรรยาเพียงคนเดียวที่เขารักตลอดไป

“หยุดทำบ้าๆ นะพี่สิงห์...อ๊อย...” น้ำผึ้งขนลุกซู่ เขาจูบไซ้ซอกคอของหล่อน ขณะหญิงสาวกำลังยืนส่องกระจกอยู่หน้าอ่างล้างหน้า “พี่ขออีกนิด แค่ภายนอกเท่านั้นนะจ๊ะ ไม่เสียหายอะไรนี่นา...นะครับ” พี่เขยปะเหลาะปะแหละอย่างคนเอาแต่ได้ เสียงออดอ้อนอ่อนหวานเริ่มทำให้น้องเมียใจอ่อนหวามไหว ปล่อยให้มือของเขาเคล้นคลึงสะโพกของหล่อนอย่างนึกมันเขี้ยว สอดท่อนแขนเข้ามาระหว่างง่ามก้น หงายฝ่ามือลูบไล้เข้ามาถึงหนอกเนื้ออุ่นจัดอีกครั้ง ตะล่อมล้วงเข้ามาโอบเนินนูนเหมือนหลังเต่า บีบขยำเบาๆ เหมือนจะประมาณความอวบใหญ่ล้นอุ้งมือ “ของผึ้งใหญ่จัง” มือสัมผัสกลีบเนื้อเป็นพูแน่น โหนกนูนและใหญ่กว่าของเจนนี่มากมาย “อ๊าย...” น้ำผึ้งเสียว กระดกก้นขึ้นโดยอัตโนมัติ สิงหาบีบขยำความเป็นผู้หญิงของหล่อนเป็นจังหวะ หัวใจเต้นแรงกับความอวบใหญ่ที่อัดแน่นอยู่ในอุ้งมือของตน “อย่า...พี่สิงห์...หยุดเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวพี่เจนนี่มาเห็นผึ้งซวยแน่ๆ” น้องเมียร้องห้ามอย่างสับสนใจ ส่ายก้นทำท่าว่าจะดิ้นหนี แต่ช้ากว่ามือใหญ่ของสิงหาอีกข้างที่กดลงบนแผ่นหลังของหล่อนเหมือนจะล็อกกายไม่ให้ขยับหนี

ซือมู่อัน หรือคุณชายซือ ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลซือ นักธุรกิจพันล้านผู้ได้ฉายาว่าเย็นชาไร้หัวใจ ผู้หญิงสำหรับเขามีไว้เพื่อระบายเท่านั้น จนวันนึงเขาตกหลุมรักหลิวถิงถิง เด็กสาววัยมหาวิทยาลัยที่ตนรับอุปการะ ทั้งๆที่มั่นใจว่าชีวิตนี้เขาจะไม่รักผู้หญิงคนไหน แล้วเธอมีอะไรดีเขาถึงตกหลุมรักเธอเข้าอย่างจัง แต่กว่าจะรู้ตัวว่ารักเธอ เด็กในอุปการะก็เรียนจบจนหนีเขาไปอยู่ต่างเมืองแล้ว แต่มีหรือที่เขาจะปล่อยให้เธอไป ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ต้องกลับมารับผิดชอบกับหัวใจที่เขามอบให้เธอ

เกาเหมียวหรงบุตรสาวนายอำเภอโจว ไม่เป็นที่รักของขอบิดา เกาเซิง นางเป็นบุตรภรรยาเอกที่ตายไปแล้ว กระนั้นบิดาจึงให้นางออกเรือนกับพ่อค้าคารวานแห่งทุ่งหญ้า มีอายุคราวบิดา นางจึงตัดสินใจเป็นอนุของแม่ทัพหนานอ๋อง

ฉันตั้งท้องได้สี่เดือน เป็นช่างภาพที่กำลังตื่นเต้นกับอนาคตของเรา และกำลังอยู่ในงานเบบี้ชาวเวอร์สุดหรู แล้วฉันก็เห็นเขา...ภาคิน สามีของฉัน อยู่กับผู้หญิงอีกคน พร้อมกับทารกแรกเกิดที่ถูกแนะนำว่าเป็น “ลูกชายของเขา” โลกของฉันพังทลายลงในพริบตา ความรู้สึกเหมือนถูกทรยศหักหลังถาโถมเข้าใส่รุนแรงขึ้นเมื่อภาคินปัดอย่างไร้เยื่อใยว่าฉันก็แค่ “คิดมากไปเอง” สิตา เมียน้อยของเขา เยาะเย้ยฉัน เผยว่าภาคินเคยเล่าเรื่องภาวะแทรกซ้อนระหว่างตั้งครรภ์ของฉันให้เธอฟัง จากนั้นก็ตบหน้าฉันจนฉันปวดท้องเกร็งอย่างน่ากลัว ภาคินเข้าข้างหล่อน ประจานฉันต่อหน้าทุกคน ไล่ฉันออกจากงานเลี้ยง “ของพวกเขา” ในขณะที่เพจสังคมไฮโซก็เริ่มลงรูปพวกเขาในฐานะ “ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ” เขามั่นใจเต็มที่ว่าฉันจะซมซานกลับไป ยอมรับชีวิตสองหน้าของเขา บอกกับเพื่อนๆ ว่าฉันเป็นพวก “ดราม่า” แต่ “เดี๋ยวก็กลับมาเอง” ความหน้าด้าน ความโหดร้ายที่วางแผนมาอย่างดี และความอาฆาตแค้นของสิตา ปลุกความโกรธแค้นอันเยียบเย็นจนฉันแทบไม่รู้จักตัวเอง ฉันตาบอดไปได้อย่างไรนะ ไปเชื่อใจผู้ชายที่ปั่นหัวฉันมาหลายเดือนขณะที่เขาสร้างครอบครัวอีกใบได้อย่างไร แต่บนพรมหนานุ่มในสำนักงานทนายความ ขณะที่เขาหันหลังให้ฉัน ความตั้งใจแน่วแน่ครั้งใหม่ที่ไม่มีวันแตกสลายก็ได้ก่อตัวขึ้น พวกเขาคิดว่าฉันแตกสลายแล้ว เป็นของใช้แล้วทิ้ง ถูกชักจูงได้ง่าย เป็นภรรยา “มีเหตุผล” ที่จะยอมรับการแยกทางจอมปลอม พวกเขาไม่รู้เลยว่าการยอมรับอย่างสงบของฉันไม่ใช่การยอมแพ้ แต่มันคือกลยุทธ์ คือคำสัญญาสงบเงียบว่าจะทำลายทุกสิ่งที่เขารักให้พินาศ ฉันจะไม่ยอมถูกจัดการ ฉันจะไม่ยอมเข้าใจ ฉันจะจบเรื่องนี้ และจะทำให้แน่ใจว่าละครครอบครัวสมบูรณ์แบบของพวกเขาต้องแหลกสลายเป็นผุยผง

โลกทั้งใบของฉันหมุนรอบพี่เจต ฮาร์ดิง เพื่อนร็อกสตาร์สุดหล่อของพี่ชายฉัน ฉันคลั่งไคล้เขาตั้งแต่อายุสิบหก พอสิบแปด ฉันก็ยึดมั่นกับคำสัญญาที่เขาพูดเล่นๆ ว่า "รอให้เธออายุ 22 ก่อนสิ บางทีพี่อาจจะอยากลงหลักปักฐานแล้วก็ได้" คำพูดส่งเดชวันนั้นกลายเป็นแสงนำทางชีวิตฉัน ทุกการตัดสินใจของฉันล้วนชี้นำไปสู่เป้าหมายนั้น ฉันวางแผนวันเกิดครบรอบ 22 ปีของตัวเองอย่างพิถีพิถันราวกับว่ามันคือวันแห่งโชคชะตาของเรา แต่ในวันสำคัญวันนั้น ที่บาร์แห่งหนึ่งในย่านทองหล่อ ขณะที่ฉันกำของขวัญไว้ในมือ ความฝันของฉันก็พังทลายลง ฉันบังเอิญได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของพี่เจต "ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ายัยแพรจะโผล่มาจริงว่ะ ยังยึดติดกับเรื่องงี่เง่าที่กูพูดไปอยู่อีก" แล้วแผนการสุดเลวร้ายก็ถูกเปิดโปง "เราจะบอกยัยแพรว่ากูหมั้นกับโคลอี้แล้ว อาจจะเปรยๆ ว่าชีท้องด้วยเลยก็ได้ นั่นน่าจะทำให้ยัยนั่นถอดใจไปเอง" ของขวัญในมือ... อนาคตที่ฉันวาดฝัน... หลุดลอยไปจากนิ้วที่ชาด้านของฉัน ฉันวิ่งหนีออกมาท่ามกลางสายฝนเย็นเยียบของกรุงเทพฯ หัวใจแหลกสลายเพราะการหักหลัง ต่อมา พี่เจตแนะนำโคลอี้ในฐานะ "คู่หมั้น" ของเขา ขณะที่เพื่อนร่วมวงของเขาพากันหัวเราะเยาะ "รักข้างเดียวที่น่าเอ็นดู" ของฉัน... แต่เขากลับไม่ทำอะไรเลย ตอนที่โครงเหล็กตกแต่งร้านพังถล่มลงมา เขาช่วยโคลอี้ ทิ้งให้ฉันบาดเจ็บสาหัส ที่โรงพยาบาล เขามาเพื่อ "ควบคุมความเสียหาย" แล้วก็ผลักฉันตกบ่อน้ำพุอย่างน่าตกใจ ทิ้งให้ฉันเลือดออก พร้อมกับตราหน้าฉันว่าเป็น "อีโรคจิตขี้อิจฉา" ผู้ชายที่ฉันเคยรัก คนที่เคยช่วยชีวิตฉัน กลายเป็นคนโหดร้ายและหยามเหยียดฉันต่อหน้าสาธารณชนได้อย่างไร? ทำไมความรักของฉันถึงถูกมองเป็นเรื่องน่ารำคาญที่ต้องกำจัดทิ้งอย่างโหดเหี้ยมด้วยคำโกหกและการทำร้ายร่างกาย? ฉันเป็นแค่ปัญหาที่ความภักดีของฉันถูกตอบแทนด้วยความเกลียดชังงั้นหรือ? ฉันจะไม่ยอมเป็นเหยื่อของเขา แม้จะบาดเจ็บและถูกหักหลัง ฉันได้ตั้งปณิธานอันแน่วแน่: ฉันพอแล้ว ฉันบล็อกเบอร์ของเขาและทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเขา ตัดขาดทุกความสัมพันธ์ นี่ไม่ใช่การหนี แต่นี่คือการเกิดใหม่ของฉัน ฟลอเรนซ์กำลังรออยู่ ชีวิตใหม่ในแบบของฉัน ที่ปราศจากภาระของคำสัญญาที่แตกสลาย

ฉันไปธนาคารเพื่อเปิดกองทุนทรัสต์เซอร์ไพรส์วันเกิดครบรอบหกขวบให้ลูกแฝดของฉัน ตลอดหกปีที่ผ่านมา ฉันคือภรรยาผู้เป็นที่รักของคเชนทร์ อัครเดโช เจ้าพ่อวงการเทคโนโลยี และฉันเชื่อมาตลอดว่าชีวิตของฉันคือฝันที่เป็นจริงอันสมบูรณ์แบบ แต่คำขอของฉันกลับถูกปฏิเสธ ผู้จัดการแจ้งว่าตามสูติบัตรอย่างเป็นทางการ ฉันไม่ใช่แม่ตามกฎหมายของพวกเขา แม่ของพวกเขาคือ ไอลดา ดุริยพันธ์...รักแรกของสามีฉัน ฉันรีบไปที่ออฟฟิศของเขาทันที แต่กลับได้ยินความจริงอันน่าสะพรึงกลัวจากหลังประตูห้องทำงานของเขา การแต่งงานทั้งหมดของฉันเป็นเรื่องหลอกลวง ฉันถูกเลือกเพราะฉันหน้าตาคล้ายไอลดา ถูกจ้างมาเป็นแม่อุ้มบุญเพื่ออุ้มท้องลูกแท้ๆ ของเธอ ตลอดหกปีที่ผ่านมา ฉันเป็นเพียงพี่เลี้ยงเด็กฟรีๆ และ "ตัวแทนแก้ขัด" ที่แสนสบาย จนกว่าเธอจะตัดสินใจกลับมา คืนนั้น ลูกๆ ของฉันเห็นสภาพใจสลายของฉัน และใบหน้าของพวกเขาก็บิดเบี้ยวด้วยความรังเกียจ "สภาพแม่ดูไม่ได้เลย" ลูกสาวของฉันเยาะเย้ย ก่อนจะผลักฉัน ฉันกลิ้งตกบันได ศีรษะกระแทกเข้ากับเสาอย่างจัง ขณะที่ฉันนอนจมกองเลือดอยู่ตรงนั้น พวกเขากลับหัวเราะออกมา สามีของฉันเดินเข้ามาพร้อมกับไอลดา เขาเหลือบมองฉันที่นอนอยู่บนพื้น แล้วก็สัญญากับลูกๆ ว่าจะพาไปกินไอศกรีมกับ "แม่ตัวจริง" ของพวกเขา "อยากให้คุณไอลดาเป็นแม่จริงๆ ของเราจัง" ลูกสาวของฉันพูดเสียงดังขณะที่พวกเขาเดินจากไป เมื่อนอนอยู่ลำพังท่ามกลางกองเลือดของตัวเอง ในที่สุดฉันก็เข้าใจ ความรักหกปีที่ฉันทุ่มเทให้กับครอบครัวนี้ไม่มีความหมายอะไรกับพวกเขาเลย ได้สิ ในเมื่อปรารถนาอย่างนั้น ก็จงสมหวัง

หลินหลั่งเยี่ยน เป็นลูกสาวที่ได้รับการฝึกฝนอย่างลับๆ จากรัฐ เป็นสาวอัจฉริยะที่ทุกคนในองค์กรอิจฉา มีความสามารถทางการต่อสู้สูงและไม่ยอมใคร แต่มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าพ่อแม่ของเธอเสียชีวิตตั้งแต่เธอยังเด็ก ทำให้เธอต้องใช้ชีวิตอยู่กับน้องสาวฝาแฝดของเธอเพียงลำพัง หลังจากผ่านไปเจ็ดปี ในที่สุดรัฐก็อนุมัติอิสรภาพให้เธอ หัวใจของหลินเหลิงเหยียนเต้นระรัวด้วยความคาดหวัง ขณะที่เธอกำลังเดินทางกลับบ้าน แต่เธอกลับต้องพบว่าป้าของเธอใช้ชีวิตอย่างหรูหราในบ้านพักของพ่อแม่ผู้ล่วงลับ ขณะที่น้องสาวของเธอเองกลับถูกบังคับให้นอนในคอกสุนัขและกินของเหลือ ทันใดนั้น เธอพลิกโต๊ะอาหารด้วยความโกรธ ป้าข่มขู่? เธอใช้วิธีการที่เด็ดขาดถอนตัวจากการร่วมมือ จนบริษัทของป้าพังทลายลงอย่างรวดเร็ว! การกลั่นแกล้งในโรงเรียน? เธอปลอมตัวเป็นน้องสาว เข้าไปในโรงเรียนและตัดสินใจสู้ไฟด้วยไฟ จากนั้นเธอก็ถ่ายทอดสดตอนพวกอันธพาลคุกเข่าร้องขอความเมตตา ถูกเยาะเย้ยเรื่องตัวตน？ หลินหลั่งเยี่ยนพูดอย่างเย็นชา“ใช่ ฉันก็แค่คนธรรมดา” ในวินาทีถัดมา ครอบครัวที่มีชื่อเสียงมายืนยันว่า“เธอคือลูกสาวคนโตของเรา!” สถาบันวิจัยแห่งชาติ “พวกเราคือเบื้องหลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ!” …… ซือฮานเฟิง ผู้เป็นผู้นำของตระกูลลึกลับ ไม่เคยปรากฏตัวในสายตาสาธารณชน ข่าวลือว่าเขาเป็นคนเยือกเย็นและไร้ความปรานี บางคนเคยเห็นเขายืนสูบบุหรี่ในสถานการณ์ที่น่ากลัว และบางคนก็เห็นเขาฆ่าคนโดยไม่กระพริบตา แต่ต่อมากลับมีคนเห็นว่าเขาไล่ตามหลินหลั่งเยี่ยนจนถึงมุมกำแพง ดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้าและความไม่พอใจ “หลั่งเยี่ยน ฉันช่วยเธอจัดการพวกนั้นแล้ว เธอควรจะอยู่เป็นเพื่อนกับฉันบ้างไหม?” “เราไม่ใช่แค่พันธมิตรหรือ?” หลินหลั่งเยี่ยนพูดอย่างงงงวย ซือฮานเฟิงถอนหายใจลึกๆ แล้วจูบเบาๆ บนริมฝีปากของเธอ “ตอนนี้ล่ะ”

หลังจากที่แต่งงานเข้ามาในตระกูลมู่ หลินซีได้ทำหน้าที่เป็นคุณนายมู่ที่ยอมอดทนกับทุกอย่างโดยไม่ปริปากเป็นเวลาสามปี เธอรักมู่จิ่วเซียว จึงยอมอดทนดูแลเขาอย่างเต็มใจ แม้ว่าเขาจะมีคนอื่นอยู่ข้างนอกก็ตามแต่เขากลับไม่เคยเห็นค่าของเธอ เหยียบย่ำความรักของเธอให้แหลกสลาย และถึงขั้นปล่อยให้น้องสาวของเขามอมเหล้าเธอแล้วส่งไปยังเตียงของลูกค้า หลินซีนั้นถึงเพิ่งจะตาสว่างเมื่อรู้ว่าความรักที่มีมานานนั้นช่างน่าขันและน่าเศร้าในใจของเขา เธอไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เข้ามาเกาะเขา เธอจึงทิ้งข้อตกลงการหย่าไว้แล้วจากไปโดยไม่ลังเล มู่จิ่วเซียวมองดูเธอประสบความสำเร็จ กลายเป็นดวงดาวที่ส่องแสงในสายตาของผู้คนเมื่อได้เจอกันอีกครั้ง เธอเต็มไปด้วยความมั่นใจและสงบเสงี่ยม โดยมีผู้ชายที่มีฐานะสูงส่งอยู่เคียงข้าง มู่จิ่วเซียวมองดูใบหน้าของคู่แข่งหัวใจที่ดูคล้ายกับของเขามาก จากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าในสายตาเธอ เขาเป็นเพียงตัวแทนของคนอื่นในมุมแห่งหนึ่ง เขาขวางทางเธอไว้ “หลินซี คุณเล่นตลกกับผมใช่ไหม”

เขาเหลือบสายตามองแก้มบางที่อยู่ไม่ห่างจากปาก จมูกน้อย ๆ ของนางคลอเคลียอยู่ที่ลำคอของเขาเมื่อก้าวเดิน เขาไม่คิดให้เสียเวลา ลดฝีเท้าในการเดินให้ช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วคิดกำไรด้วยการจูบมุมปากและหอมแก้มของเธออย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ก็แผ่วเบานุ่มนวล เพราะไม่อยากทำให้นางตื่นจนเสียโอกาส มือไม้ก็ลูบไล้ความนุ่มเนียนจนลื่นมือของผิวแท้ ที่มีเพียงผ้าผืนน้อยปิดกั้นไว้ “สตรีขี้เมามันไม่งาม แต่ข้าก็ชอบถ้าเป็นเจ้า” เขาพึมพำชิดริมฝีปากอวบอิ่ม ประทับจูบลงไปแนบแน่นเมื่อวางร่างของนางลงบนเตียงเรียบร้อยแล้ว...