ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะบอกว่าผมรักเธอ ผมจะไม่ทำร้ายจิตใจจนเธอต้องหนีไปทั้งที่ท้องลูกของเราอยู่
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะบอกว่าผมรักเธอ ผมจะไม่ทำร้ายจิตใจจนเธอต้องหนีไปทั้งที่ท้องลูกของเราอยู่
ห้องคลอด......
"อุแว๊ อุแว๊/ อุแว๊ อุแว๊"
"ยินดีด้วยนะคะคุณได้ลูกแฝดเป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง เด็กสุขภาพแข็งแรงดีค่ะ"
"ลูก" ฉันมองดูลูกน้อยทั้งสองคนที่พยาบาลอุ้มมาให้ฉันดูใกล้ๆ ตัวแกขาวแก้มยุ้ยมากเลยค่ะน่ารักที่สุด นี่คือลูกของฉันจริงๆ ใช่ไหม ลูกที่ฉันอุ้มท้องมาเพียงลำพัง9เดือนกว่า
"แม่สัญญาว่าจะเลี้ยงหนูให้ดีที่สุด"
น้ำตาฉันไหลออกเองเลยค่ะทันทีที่ได้เห็นหน้า บรรยายไม่ถูกเงยจริงๆ มันทั้งดีใจตื้นตันใจที่ได้เจอหน้าพวกแกครั้งแรก แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกเศร้าที่พวกแกเกิดมามีแค่แม่เท่านั้น ส่วนพ่อของลูก.......
8เดือนก่อน.........
ตาหวาน...
"พี่จะไปไหนอีกพี่คีย์นี่มันจะห้าทุ่มแล้วนะ"
"ไปกินเหล้า"
"หวานไม่ให้ไป"
"อย่าทำตัวงี่เง่าได้ป่ะ"
"ก็หวานไม่อยากอยู่คนเดียว"
"อยู่คนเดียวไม่ได้ก็กลับไปอยู่บ้านดิมาอยู่ที่นี่กับพี่ทำไม"
"หวานเป็นเมียพี่นะหวานต้องอยู่ที่นี่กับพี่ดิ"
"ถ้าจะอยู่ที่นี่ก็อย่าทำตัวน่าเบื่อน่ารำคาญ"
"ทำไมพี่เปลี่ยนไป เมื่อก่อนพี่ไม่เคยพูดจาแบบนี้กับหวานเลยนะ"
"อยู่ด้วยกันทุกวันมันก็น่าเบื่อป่าววะห๊ะ"
"แต่หวานไม่เคยเบื่อ เพราะหวานรักพี่"
"แต่พี่เบื่อ เบื่อ เบื่อๆๆๆๆ "
"เพราะพี่ไม่รักหวานแล้วไง ใช่มั้ย พี่มีคนอื่นใช่มั้ยพี่บอกหวานมาสิ บอกมา!!!! "
"เออใช่แล้วทำไม!!! และอีกอย่างพี่ไม่เคยบอกว่าพี่รักหวาน!! " เขาตะคอกใส่ฉันดังมากจนน่าตกใจ
"พี่คีย์ ฮือออออ ไม่จริงใช่มั้ย พีโกหกใช่มั้ย พี่ต้องรักหวานสิ และพี่ก็ไม่มีใครด้วย พี่แค่พูดโกหก" ฉันเข้าไปสวมกอดเขาไว้แน่นและไม่อยากจะเชื่อคำตอบที่ฉันถามเขา ฉันแค่ถามเพราะความน้อยใจที่เขาเปลี่ยนไปแค่นั้น แต่คำตอบที่ได้มันทำให้ฉันไม่อยากจะเชื่อ
''พี่ว่าเราเลิกกันเหอะหวาน"
"ไม่...หวานไม่เลิก"
"แต่พี่เบื่อเข้าใจมั้ย"
"ทำไมพี่ใจร้ายแบบนี้ ฮืออออ "
"พี่บอกแล้วไงว่าพี่เบื่อพี่รำคาญ!!! "
"ไม่เลิกนะคะ หวานสัญญาว่าหวานจะปรับปรุงตัว ไม่ทำตัวงี่เง่าอีกนะพี่คีย์ พี่อย่าเลิกกับหวานนะ หวานอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่ ฮือออออ"
เขาผลักฉันให้ออกห่างจากตัวเขาก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถแล้วก็เปิดประตูออกไปจากห้อง
ฉันทรุดตัวลงกับพื้นนั่งร้องไห้อยู่แบบนั้น ฉันไม่ได้อยากทำตัวงี่เง่าแบบนี้ แต่ไม่รู้ทำไมถึงเป็นนี้ ฉันแค่อยากอยู่กับเขาตลอดเวลาไม่อยากให้เขาไปไหน
***********
เรื่องราวของฉันกับเขามันเริ่มต้นมาจากที่ฉันและเขาเราอยู่บ้านติดกันเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ ฉันอยู่บ้านกับแม่แค่สองคนส่วนพ่อเลิกกับแม่ไปนานแล้วตั้งแต่ฉันยังเล็กพอพ่อกับแม่แยกทางกันพ่อก็ย้ายไปทำงานอยู่ต่างประเทศ ส่วนพี่คีย์ก็อยู่กับพ่อกับแม่ แต่พอเข้ามหาลัยพี่คีย์ก็ไม่อยู่บ้านเขาย้ายไปอยู่คอนโดใกล้มหาลัยที่เขาเรียน ส่วนฉันกำลังจะจบมอหกและคิดว่าจะสอบเข้ามหาลัยเดียวกันกับเขา
ฉันแอบชอบเขามาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ ส่วนเขาไม่ได้คิดอะไรแต่ด้วยความที่ฉันตามตื้อเขาไปหาเขาที่บ้านเวลาเขากลับบ้าน ไปหาเขาที่คอนโดเวลาป้าคริสทำของโปรดของเขาฉันก็จะอาสาเอาไปให้พี่คีย์เอง เรื่องที่ฉันชอบพี่คีย์แม่ฉันกับพ่อแม่พี่คีย์รู้ดีค่ะ ท่านก็ไม่ว่าอะไร
จนวันนึงฉันไปหาเขาที่คอนโดเพราะเมื่อวานเป็นวันเกิดของเขาแต่เขาไปฉลองกับเพื่อนวันนี้ฉันเลยอยากไปเซอไพรส์ซะหน่อยเลยซื้อเค้กวันเกิดไปให้ ฉันกดออดหน้าห้องพี่คีย์อยู่นานก็ไม่มีวี่แววว่าเขาประตูให้ ฉันคิดว่าเขาไม่อยู่ห้องเลยจะกลับ แต่จู่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงประตูห้องเขาเปิดออก ฉันหันกลับไปดู เป็นพี่คีย์ที่เดินออกมาในสภาพหัวยุ่งๆ ชุดก็ยังคงเป็นชุดนักศึกษา ดูจากสภาพชุดนี้คงตั้งแต่เมื่อวาน
"หวาน มาทำไม"
"เมื่อวานวันเกิดพี่ไงวันนี้หวานเลยเอาเค้กมาให้อยากจะมาฉลองกับพี่ย้อนหลัง"
"ขอบใจแต่ไม่ต้อง กลับไปได้ละพี่อยากนอน"
"ทำไมล่ะก็หวานมาแล้วพี่คีย์เป่าเค้กที่หวานซื้อมาหน่อยสิ นะ นะ "
"พี่อยากนอนไม่ว่างมาเป่าเค้กไร้สาระแบบนี้หรอกนะ" เขาพูดจบก็หันหลังเพื่อจะกลับไปนอนแต่ฉันยังดื้อดึงเดินตามเขาเข้ามาแล้วก็ปิดประตูให้เรียบร้อย
"แต่หวานอุส่าห์ซื้อมันมาเพื่อฉลองกับพี่นะ"
"ถามจริงเหอะเมื่อไหร่จะเลิกตามตื้อพี่ซะที"
"พีก็รู้ว่าหวานรักพี่"
"แต่พี่ไม่ได้คิดอะไรกับหวานไง"
"แล้วทำไมไม่ลองคิดล่ะ หวานมีอะไรที่พี่ไม่ชอบเหรอ หวานไม่สวยเหรอพี่ถึงไม่สนใจ พี่ลองมองสิ หวานก็สวยไม่แพ้ผู้หญิงที่พี่เคยคบเลยนะ ตอนนี้หวานรู้ว่าพี่เลิกกับแฟนแล้วด้วย เป็นหวานบ้างได้มั้ยที่ได้อยู่ข้างๆ พี่"
ฉันเดินเข้ามาใกล้และยืนอยู่ตรงหน้าของเขา ฉันเอื้อมมือไปจับที่แก้มของเขาทั้งสองข้าง มองไปที่ตาของเขาที่กำลังจ้องมองมาที่ฉัน
และ...ฉันก็ทำในสิ่งที่อยากจะทำกับเขามานานจะว่าฉันแรดก็ได้นะคะ ฉันเขย่งเท้าเพื่อให้ความสูงของเราเสมอกันและฉันก็จูบปากเขา เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ใกล้ชิดเขาขนาดนี้ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่จูบผู้ชาย เขานิ่งไปไม่ตอบรับสัมผัสของฉันเลยแม้แต่น้อย ฉันเริ่มใจเสีย เริ่มละอายใจที่ทำขนาดนี้แล้วเขายังไม่มีทีท่าอะไรเลยสักนิด น้ำตาฉันเริ่มไหลออกมามันพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลยจริงๆ ว่าต้องทำตัวยังไงหลังจากที่ฉันถอนจูบจากเขา
ฉันหลับตาลงก่อนที่จะค่อยๆ ถอยริมฝีปากของตัวเองออกมาอย่างช้าๆ
"หวานขอโทษนะต่อไปหวานจะไม่มีวุ่นวายกับพี่อีก"
ฉันก้มหน้าพูดออกไปทั้งที่ไม่รู้ตัวเองจะทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า
ขณะที่ฉันกำลังจะหันหลังกลับ จู่ๆ เขาก็กระชากตัวฉันให้เข้าไปชิดติดกายและก้มลงมาจูบฉันอย่างรุนแรงและเร่าร้อน
"อื้มมมม" ฉันรับสัมผัสของเขาอย่างยินยอมพร้อมใจ เรายืนจูบกันตรงนั้นสักพัก เขาก็ถอนริมฝีปากและพูดกับฉัน
"อยากเป็นผู้หญิงของพี่จริงๆ ใช่มั้ยตาหวาน"
ฉันพยักหน้าเป็นคำตอบ
"แล้วรู้มั้ยว่าผู้หญิงของพี่ต้องทำอะไรบ้างนอกจากยืนจูบกันแบบนี้"
ฉันก็พยักหน้าเป็นครั้งที่สอง ฉันรู้สิว่าเป็นแฟนกันต้องทำอะไรบ้าง ฉันไม่ได้ใสซื่อจนไม่รู้เรื่องอะไรแบบนั้น เพื่อนที่โรงเรียนก็คุยกันออกบ่อยเวลามีแฟน และแฟนทำอะไรกับพวกเธอบ้าง ตอนนั้นฉันแค่นั่งฟังเท่านั้นเพราะไม่เคยมีประสบการณ์ไม่เคยมีแฟน มีแต่คนที่แอบชอบนั่นก็คือเขานั่นเอง
แจ้งก่อนอ่าน.....เรื่องนี้มีคำหยาบคายและมีการกระทำที่รุนแรงในบางEPเพราะฉะนั้นใครโลกสวยหรือไม่ชอบนิยายแนวนี้โปรดเลื่อนผ่านXX เขาเอื้อมมือไปที่หัวเตียงแล้วหยิบซองสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่ฉันคุ้นตาออกมาเพราะฉันเคยเก็บเศษซากของมันมาก่อน มันคือถุงยางอนามัย "คุณธามคะ อย่า!!!" ฉันกำลังจะบอกกับเขาว่าอย่าทำเพราะฉันรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไรแต่เขากลับเข้าใจไปอีกอย่าง "ทำไม หรืออยากเอาสดกับกู อย่าหวังเลยว่ากูจะยอมสดกับคนอย่างมึง" สวบ!!!! ปึ่ก!!!!! "ไม่ กรี๊ดดดดดดด" ฉันกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียงเมื่อเขาสอดใส่ท่อนเอ็นเข้าไปจนสุดทางฉันเจ็บแปลบไปทั้งร่างกาย จนน้ำตาไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด "เชี่ย!!! มึง ไม่เคยเหรอวะ" คุณธามก้มมองดูจุดเชื่อมต่อแล้วอุทานออกมา
เรื่องนี้เป็นเรื่องของพี่บอมคนดีเพื่อนสนิทอัยวาคุณแม่ของน้องเอิงซึ่งมีคุณพ่ออย่างพี่ภูที่หวงลูกสาวยิ่งกว่าอะไร มาลุ้นความรักต่างวัยของคู่นี้กันนะคะใครชอบแนวโคแก่กินหญ้าอ่อนห้ามพลาดเด็ดขาด ภูผาอัยวาอยู่ในเรื่อง กลลวงร้ายซ่อนรัก นะคะ
"เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนฉันจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น" "ค่ะ" ฉันฝืนความรู้สึกแล้วตอบออกไป ฉันไม่คิดว่าพี่ภูจะรับผิดชอบอะไรอยู่แล้วคำพูดของเขาเมื่อคืนฉันยังจำขึ้นใจ "และฉันก็หวังว่าเธอจะไม่เอาเรื่องที่เกิดขึ้นไปฟ้องแม่ฉันอีกว่าฉันรังแกเธอ" "ค่ะ" "สรุปก็คือเธอห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาดเพราะไม่อย่างนั้นฉันจะเอาเรื่องที่เธอเคยโกหกไปบอกพ่อเธอรวมถึงย่าเธอด้วยว่าเธอโกหกสร้างเรื่องหาว่าฉันล่วงเกินเธอทั้งที่ตอนนั้นฉันไม่ได้ทำ เธอคิดเอาก็แล้วกันว่าย่าเธอจะผิดหวังแค่ไหนที่หลานสาวสุดที่รักของท่านสร้างเรื่องโกหกหน้าด้านๆ เพื่อจับผู้ชาย" ฉันก้มหน้าแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง "เข้าใจที่พูดใช่ไหม" "อื้มมม" ฉันตอบเขาได้แค่นั้นเพราะพูดอะไรไม่ออกกลัวเขาจะรู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังร้องไห้อยู่ "แต่ความผิดของเธอยังไม่หมดฉันยังไม่พอใจเพราะฉะนั้นเธอต้องมาที่นี่ทุกครั้งที่ฉันต้องการ แต่ถ้าเธอดื้อไม่ยอมมาฉันจะไปลากตัวเธอถึงบ้านไม่เชื่อก็คอยดู" "พี่ติดใจอัยก็บอกว่าเถอะไม่ต้องเอาเรื่องผิดไม่ผิดมาเป็นข้ออ้างหรอก" ฉันโต้กลับเพราะฉันไม่อยากให้พี่ภูคิดว่าฉันกลัวเขา "เธอพูดว่าไงนะฉันเนี่ยนะติดใจเธอ เหอะพูดผิดพูดใหม่ได้นะ"
"เพลง ฮึก ฮึกเพลง" น้ำเสียงสะอื้นด้วยความเจ็บปวดเมื่อเห็นคนที่ตัวเองรักอยู่ในสภาพนี้ "พะ พี่ไทม์เหรอคะ" มือบางลูบไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มอย่างสะเปะสะปะ "พี่เองครับ ฮือออ เพลงพี่ขอโทษพี่ขอโทษพี่มันเหี้ยพี่มันเลวเพลงให้อภัยพี่ได้มั้ย" เขาจับมือคนรักแล้วนำมาแนบแก้มที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา "พี่รู้ได้ยังไงว่าเพลงอยู่ที่นี่" "พี่รู้ได้ยังไงไม่สำคัญ แต่พี่จะพาเพลงไปรักษาต่างประเทศที่นั่นหมอเก่งมากเพลงต้องหาย"
"เธอชอบเพื่อนฉันเหรอวะ เหอะดูสารรูปตัวเองซะก่อนเหอะยัยอ้วนก่อนจะมาบอกรักใครไอ้คิมมันหล่อขนาดนั้นเธอคิดว่ามันจะมาชอบผู้หญิงที่ทั้งอ้วนทั้งขี้เหร่แบบเธองั้นเหรอห๊ะ อย่างเธอมันไม่มองให้เปลืองลูกกะตาหรอกตัดใจจากมันซะเถอะ" "แต่...ฉันชอบคิมจริงๆนะ" "อย่างเธอถ้าอยากให้ไอ้คิมชอบมันก็พอมีวิธีอยู่นะอยากรู้มั้ยฉันจะบอก" "บอกมาสิ" "ข้อหนึ่งเธอคงต้องไปตายแล้วเกิดใหม่" "ห๊ะนายว่าอะไรนะ!!!" "ฟังฉันยังพูดไม่จบ ฉันยังมีข้อสองให้เธอเลือกนั่นก็คือเธอต้องไปศัลยกรรมให้มันดูดีกว่านี้ไม่แน่ไอ้คิมมันอาจจะหันมาสนใจเธอก็ได้ แต่..ฉันว่าเบ้าหน้าอย่างเธอคงไปไม่รอดทำไปก็แค่นั้นเปลืองเงินเปลืองแรงหมอเปล่าๆ เพราะฉะนั้นเธอตัดใจจากมันซะ" เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของชมจันทร์พยาบาลสาวสวยกับอาร์ตเพื่อนสนิทของคิมหันต์จากเรื่อง ชังรักเมียรับใช้ นะคะ
"ลิล ลิลจำพี่ได้มั้ย" "พี่ พี่เหรอ" "ครับพี่เอง พี่คิมไงสามีของลิล" "สามี สามี" แววตาว่างเปล่าจ้องผมไม่วางตาก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว "ไม่ ไม่ กรี๊ดดดด ไม่ออกไป ฮืออออ ออกไป ฮืออออ"
เธอสุขจนไม่รู้จะสุขยังไง เสียวจนไม่รู้จะเสียวยังไง สุขแล้วสุขเล่า เสียวแล้วเสียวเล่า สุขเสียวจนแทบจะไร้แรงยืนหยัด ต้องโอบแขนกับรอบลำคอแกร่งเพื่อเป็นหลักยึด “คืนนี้จะตามใจฉันทั้งคืนใช่ไหมยอดรัก” “ค่ะ” คำตอบของเธอทำให้เขาพึงพอใจที่สุด จึงจูบปากที่บวมเจ่อนิดๆ นั้นซ้ำอีกหนักๆ ลวนลามร่างนุ่มนิ่มนั้นอย่างย่ามใจ... กว่าจะได้ถูหลังขัดขี้ไคลให้เขา เธอก็ถูกเขาจับขัดดอกไปก่อนจนแทบจะหมดแรง นับเป็นการอาบน้ำที่นานและเสียวสะท้านที่สุดเท่าที่เคยอาบมา…
นางไร้หัวใจ ไม่คิดรักองค์ฮ่องเต้แม้เพียงสักครั้ง เขายับยั้งใจ กลับตกอยู่ใต้ห้วงเสน่หาสนมเอกผู้นี้
แม่บ้านอย่างฉัน.. มีสามีก็เหมือนไม่มี.. เพราะเขาเป็นพวกนกกระจอกไม่ทันกินน้ำ.. ปล่อยให้ฉันอารมณ์ค้างตลอด.. จนฉันเริ่มจะทนไม่ไหว... แต่แล้ว.. เราทั้งสองก็ค้นพบทางออกอย่างไม่คาดฝัน..
นิโคลาส อัครวินธ์ ปีเตอร์สัน แทบอยากแหงนหน้าหัวเราะก้องฟ้าเมื่อได้ยินถ้อยคำจากผู้หญิงตัวเล็กเท่าเมี่ยงที่เป็นเพียงลูกจ้างตำแหน่งกระจอกๆ ในโรงแรมหรูติดอันดับโลกของเขา... หล่อนกล้าพูดได้อย่างเต็มปากว่า เขาเป็นผู้ชายที่ห่วยไม่น่าเอามาทำพันธุ์เป็นที่สุด พูดต่อหน้าเขาเสียด้วย โอ้พระเจ้า... หล่อนช่างกล้า หรือว่านั่นจะเป็นเพียงการเรียกร้องให้คนอย่างเขาสนใจหล่อนมากขึ้นกันแน่ เมื่อสาวค่อนโลกไม่ได้คิดว่าเขาห่วยอย่างที่หล่อนคิด ผู้บริหารโรงแรมและกาสิโนในเครือปีเตอร์สันกรุ๊ปที่ได้รับเชิญเป็นอาจารย์สอนพิเศษที่เคมบริจด์ซ้ำยังมีมีรูปร่างหน้าตาระดับนายแบบระดับท๊อปเท็นของอเมริกันอย่างเขาจะเป็นผู้ชาย ห่วย ได้อย่างไร “ผมขอโทษที่ผมห่วยครับคุณผู้หญิง แต่ผมก็ต้องการบอกให้คุณทราบว่าถึงผมจะห่วย แต่ผมก็มีมารตรฐานสูง สูงมากกว่าคุณหลายเท่า... ไม่มีทางที่ผมจะเข้าไปข้องแวะกับคุณให้คุณต้องปฏิเสธผมแน่นอนเบบี๋ ได้โปรดอย่าใฝ่ฝันถึงวันนั้น เพราะมันไม่มีทางมาถึง” ถ้อยคำตอกกลับที่เหมือนจะเหยียบย่ำพนักงานระดับล่างสุดของโรงแรมเขาให้เลิกใช้วาจาของหล่อนล่วงเกินเขาอย่างเหิมเกริมนั้นกลับกลายมาเป็นเหตุให้เขาต้องกลืนน้ำลายตัวเองอย่างเสียไม่ได้ เมื่อมีเหตุให้ต้องไปตอแยหล่อนถึงเนื้อถึงตัวหลายหน แต่นั่นไม่ใช่เพราะว่าเขาพิศวาสหล่อนแม้แต่น้อย แต่เพราะความจำเป็นที่หลีกเลี่ยงไม่ได้มันบังคับ ไม่อย่างนั้นเขาไม่ลงทุนไปคลุกคลีกับผู้หญิงที่ห่างไกลสเป็คเขาเป็นล้านโยชน์เช่นหล่อนแน่นอน เขาเอาใจหล่อนราวกับหล่อนเป็นเจ้าหญิงได้ไม่กี่วันหรอก ได้สิ่งที่ต้องการแล้วเขาจะสลัดหล่อนทิ้งเหมือนรองเท้าเก่าๆ ให้ได้เป็นผู้ชาย ห่วย สมใจหล่อนแน่
ชูจี้ถูกเก็บไปอุปการะตั้งแต่ยังเด็ก ซึ่งถือเป็นความฝันของเด็กกำพร้าทั่วไปอย่างชูจี้ แต่ชีวิตหลังจากนั้นมันไม่ได้มีความสุขดั่งที่ชูจี้คิดฝันไว้เลย เธอต้องอดทนถูกเย้ยหยันและการทำทารุณจากแม่บุญธรรมของเธอ แต่ก็ยังโชคดีที่เธอได้รับความเมตตาจากคนใช้สูงวัยคนหนึ่งในบ้านหลังนั้น ชึ่งเป็นคนคอยดูแลและเอาใส่เธอเหมือนแม่แท้ ๆ ของเธอ จนกระทั่งคนใช้จากไปด้วยอาการป่วย ชูจี้ก็ถูกบังคับให้แต่งกับผู้ชายที่ไม่เอาการเอางานแทนลูกสาวแท้ ๆ ของพ่อแม่บุญธรรมของเธอเพื่อชดใช้ค่ารักษาพยาบาลของคนใช้ เรื่องราวจะเป็นเช่นเดียวกับซินเดอเรลล่าหรือไม่? อย่างไรก็ตาม ชายที่เธอจะแต่งงานด้วยนั้นไม่เหมือนเจ้าชายเลยสักนิดนอกจากรูปร่างหน้าตาของเขาที่สามารถเทียบเท่ากับเจ้าชายได้เท่านั้นเอง ลู่เหยี่ยนเป็นลูกชายนอกสมรสของครอบเศรษฐีครอบครัวหนึ่ง เขาใช้ชีวิตไปวันๆ (พอลอดไปด้วยค่ะ)มาโดยตลอด ที่เขาตกลงแต่งกับชูจี้ก็เพราะอยากจะทำให้ความปรารถนาสุดท้ายของแม่ของเขาสมหวังเท่านั้น แต่ในคืนวันแต่งงาน เขากลับพบว่าเจ้าสาวคนนี้มีพฤติกรรมที่ผิดกับที่เคยได้ยินได้ฟังมา โชคชะตาจะบันดาลให้พวกเขาเป็นอย่างไร และลู่เหยี่ยนจะเป็นดั่งที่เราคิดหรือไม่ สิ่งที่น่าประหลาดใจคือลู่เหยี่ยนมีหลายอย่างที่คล้ายๆ กับมหาเศรษฐีที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้อย่างพิลึก สุดท้ายแล้ว ลู่เหยี่ยนจะสามารถรู้ได้หรือไม่ว่าชูจี้ คือเจ้าสาวจำเป็นที่ต้องได้แต่งงานแทนพี่สาวของเธอ การแต่งงานของพวกเขาจะเป็นจุดเริ่มต้นเรื่องราวสุดโรแมนติกหรือวิบากกรรมของชีวิต โปรด ติดตามและค้นหาชีวิตและเรื่องราวของทั้งสองคนด้วยกันเถอะ
ลู่จื้อ อาศัยอยู่ในไต้หวัน เธอเป็นเจ้าของคาสิโนขนาดใหญ่ ที่ส่งต่อมาจากพ่อบุญธรรมที่รับเธอมาเลี้ยงจากบ้านเด็กกำพร้า เธอวางมือคืนอำนาจให้ญาติพี่น้องของพ่อบุญธรรม แต่พวกเขากลับตามฆ่าเธอ
© 2018-now MeghaBook
บนสุด