จูบรัก มัดใจอา

สายลมที่พัดผ่าน มาปะทะเส้นผมเงาสวยที่ประพรมใบหน้าของหญิงสาว ที่นั่งรถประจำทางจากมหาวิทลัยที่พึ่งเปิดภาคเรียนได้1สัปดาห์...เอาจริงๆ เเล้วหญิงสาวเองมีรถเป็นของตัวเองเพราะผู้เป็นพ่อนั้นซื้อไว้ให้ ขับไปไหนมาไหนได้สะดวก เเต่เธอไม่ค่อยชอบ เพราะเธอชอบนั่งรถประจำทางเเบบนี้ ผู้คนมามายที่เดินซื้อของกินตามทาง เธอจะเห็นทุกคนชัดๆ ยามรถจอดนิ่ง บ้างคนก็ยิ้มหัวเราะ เกาะกลุ่มกันคุย บางคนก็นั่งนิ่งมองเหมอ อย่างกับเบื่อชีวิตการทำงานอย่างงั้น...หญิงสาวเองก็ไม่อาจจิตนาการได้...

เพราะตั้งเเต่โตมาชีวิตเธอนั้นมีเเต่ความสุขไม่ได้มีเรื่องร้อนใจให้คิดมาก ถึงของครอบครัวจะพูดได้ว่ามีฐานนะ เเต่เธอก็ชอบใช้ชีวิตเรียบง่ายเเบบนี้...เเละไม่ได้เเค่เป็นเธอคนเดียว ทั้งครอบครัวก็เป็นแบบนี้อีกด้วย..... "เรียบง่ายเเต่มีความสุข เพียงเท่านี้ก็พอเเล้ว"

ไม่นานนักรถประจำที่นั่งประมาน10นาทีเห็นจะได้ ก็ จอดหยุดที่ ซอยปากทางเข้าบ้านของหญิงสาว...ร่างเล็กเดินลงจากรถเเล้วมองซ้ายขวา เวลานี้เป็นเวลา15:30เเล้ว คนในซอยนั้นยังดูไม่ค่อย ละลานตา เพราะนี่ยังไม่ใช่เวลาเลิกงาน... ร่างเล็กที่เดินเข้าซอยเเบบนี้เป็นกิจวัฒน์ประจำวันไปเเล้ว ไม่ใช่ว่า จะเดินดิ่งตรงเข้าบ้านไปพักเลยนะ...เเต่เธอจะเเวะเข้าร้านกาเเฟ หน้าหมู่บ้าน ที่เป็นของพ่อเธอก่อน... พูดได้ว่านี่คือร้านบุกเบิกเลยก็ว่าได้ ใช้เวลาเดินไม่ถึง5นาทีก็ถึง

กริ๊งง~

เสียงกริ๊งภายในร้านดังยามเปิดเข้าไป..ผู้คนในร้านยังมีประปลาย พนักงานในร้าน ที่เห็นว่าลูกของเจ้าของร้านมาจากที่นั่งคุยอยู่ก็ลุกลี้ลุกลน ลุกขึ้นมาสวัสดีทันที

"สวัสดีค่ะ...

"นั่งเล่นกันเถอะค่ะไม่เป็นไรไม่ค่อยมีลูกค้าด้วย..ตามสบายเถอะค่ะหึ...

หญิงสาวร่างเล็กตอบด้วยใบหน้าที่ยิ้ม อิ่มใจไป ทำให้พนักงานนั้นโล่งอก พนักงานทุกคนในร้านต่างรู้ใจ ของขวัญเป็นอย่างดี เพราะเเต่ละคนนั้นก็อยู่มานานพอควร ก็จะมีเเต่น้องใหม่ ชื่อ "แก้ม" ที่พึ่งเข้ามา ทำงานเต็ม1เดือน ก็ยังไม่ค่อยรู้อะไรมาก เเต่ก็พอถูๆ ไถๆ ไปบ้าง

"เอ่ออ..พะ..พี่ขวัญคะ? โปรโมชั่นนี้ ที่ลดราคาครัวซองเราจะเอาลงวันไหนคะ

เด็กใหม่ที่กล่าวถึงเมื่อคู่พูดถามขึ้นอย่างเกรงใจ จนร่างเล็กที่นั่งฟังนั้น หัวเราะในลำคอเบาๆ ด้วยความเอ็นดู... เธอนั้นก็ไม่ได้ดุอะไร ทำไมต้องทำท่าทางเกร็งๆ ด้วย เธอเองก็ไม่เข้าใจ

"ยังไม่ต้องเอาลงก็ได้ ...เเต่ลดให้อีกสัก...2-3วันค่อยเอาโปรลงเเล้วกันดูๆ เอานะ

หญิงสาวที่นั่งเปิดนั่งสือไปมาบอกกับน้องใหม่ให้เป็นกิจจะลักษณะ ก่อนที่ เเก้มนั้น จะพยักหน้าเป็นคำตอบว่ารู้เรื่อง

"ค่ะ..พี่

"หึ...ทำมาตั้งเดือนกว่า ทำไมยังเกร็งอยู่ล่ะ..พี่ว่า พี่ก็ยังไม่ทันได้ดุอะไรนะ ฮ่าๆ

ของขวัญอดที่จะหัวเราะไม่ได้ เพราะเขาเอ็นดูน้องใหม่ ที่ก้มหน้าก้มตายิ้ม ก่อนที่จะมีพนักงานอีกคน เดินมาโอบไหล่น้องใหม่ เชิงเล่น

"ไม่ต้องกลัว น้องขวัญหรอก..เนี้ยที่เค้าบอกน่ะถือว่าเบานะ...รุ่นคุณเจมาตรวจสิหนักกว่านี้

"อะ..อ๋อ..ค่ะ เอ่ออหึ...ๆ

ถึงจะบอกไปแบบนั้น เด็กที่มีมารยาทอ่อนน้อม ก็ยังก้มหัวรับฟังอยู่ดี ก่อนที่ของขวัญนั้นจะพูดต่อ

" พี่เเค่อยากเราจริงจังกับงานมากๆ ทุกคนนั่นเเหละ เล่นก็คือเล่น ทำก็คือทำให้สุดหน่อย ทำเหมือนกับว่าร้านนี้เป็นของตัวเองเลยได้ยิ่งดี พวกเราจะได้ใส่ใจให้พี่มากๆ พี่ขอเเค่นี้เเหละ ร้านนี้อยู่ได้ พวกเราทั้งหมดก็อยู่ได้ จริงมั้ย?

"จะ..จริงค่ะ...จะจำเเล้วนำไปปรับใช้นะคะ

"ดีมากก~

น้องใหม่พยักหน้าตอบรับก่อนจะเดินกลับไปที่เค้าท์เตอร์ดังเดิม.....ช่วงบ่ายๆ จะมีคนปะปลายเล็กน้อยเเต่ช่วงเย็นลูกค้าจะเยอะ เป็นเพราะว่า คนเลิกงานกันมา บวกกับร้านเปิดเเถวหมู่บ้าน..เเละร้านไม่ได้มีเเค่กาเเฟอย่างเดี๋ยว มีขนมมากๆ หลากหลาย ที่ทุกเพศทุกวัยสามารถทานได้ เรียกได้ว่า เป็นจุดเด่นทั้งนั้นพอเลิกจะเย็นพนักนักงานก็เริ่มประจำตำเเหน่งของตัวเอง ของขวัญ ที่นั่งอ่านหนังสือไปมา ก็ปิดหนังสือลง เเล้วลุกเดินมายังเข้าเตอร์ ก่อนจะหันหลังเป็นเกะเอาผ้ากันเปื้อนออกมาสวมใส่

"อู้ย~ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณขวัญกลับไปเถอะค่ะ

พนักงานวัยกลางคนพูดบอก ก่อนจะก้มลง ไปหยิบเเก้วขึ้นมาวางเรียงเตรียมความพร้อม

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...เดี๋ยวขวัญอยู่ช่วยสักเเปปก็จะไปแล้ว...เดี๋ยวคนมาเยอะอยากช่วยอีกเเรงค่ะ

"หื้มม...คุณของขวัญนี่ดีจังเลยนะคะ เจ้านายเเบบนี้หาได้ที่ไหน

"หึ...เจ้านายอะไรกันคะ? ป๊านู้นเป็นคนจ่ายเงินเดือน

"ก็เหมือนกันนั่นเเหละค่ะคุณขวัญ..ฮ่าๆ .

เรียกเสียงหัวเราะกันไปกรุบๆ ก่อนจะเริ่มงาน... สิ้นเสียงพูด ลูกค้า คนที่1 ที่2เเละ3 ก็ถยอยพากันเดินเข้ามาเพราะนี้ก็เป็นเวลา5โมงเเล้วด้วย

กริ๊งงง~~~

"รับอะไรดีคะ

("งั้นเอาเป็นอเมริกาโน่ หวานน้อย1เเก้วค่ะ เเล้วก็ขอเป็นเค้กหน้านิ่มที่นึงนะคะ)

"ได้ค่ะรอสักครู่นะคะคุณลูกค้า

ร่างเล็กตอบลูกค้าไป ส่วนมือก็ทำหน้า ที่ตักเม็ดกาเเฟใส่เครื่องทำการบด จากนั้นก็ตักเวลา ให้อุณภมิมันร้าน รอไปสักครู่จะได้ น้ำกาเเฟหอมกรุ่นไหลออกมาจากเครื่องทำกาเเฟ ประมาน50ออนซ์..ก่อนที่ร่างเล็กจะบรรจงชงอย่างตั้งใจ ...

"แก้มเอาไปเสริฟ์ โต๊ะมุมเลยนะท้ายสุด

"ค่ะพี่

น้องใหม่ยกถาดพร้อมกับจานขนม...ลูกค้าเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ สั่งกาเเฟมั่ง จำพวกเครื่องดื่มชามั้ง ส่วนโซนฝั่งขนมนั้นก็ขายไม่หยุดเลย

"หึ...วันนี้ขายดีจังเลยเนอะพี่

พนักงานวัยกลางคนหันไปคุยกันทุกคำพูดร่างเล็กก็ได้ยินเพียงเเต่ไม่พูดอะไรตอบ เพียงเเต่ส่งรอยยิ้มเล็กๆ ออกมา

"ก็ขายดีทุกวันนั่นเเหละ...เเล้วยิ่งขนมฝีมือคุณนิทานนะ ยกนิ้วเลยล่ะ

"จริงพี่ฉันยังติดใจไม่หายเลยนะ เค้กชาเขียวมะพร้าวอ่อน แม่คุณขวัญอร่อยมาก

"หึ...ขอบคุณเเทนมี๊ด้วยนะคะ เดี๋ยววันไหนมี๊ว่างจะบอกให้เขาทำมาเเจกอีกนะคะ

"โอ็ยตายๆๆ เเล้วขอบคุณนะคะ

พนักงานสาววัยกลางคนยิ้มร่าก่อนจะเขยิบมาเกาะเเขนของ ร่างเล็กไว้ด้วยความดีใจ ของขวัญ หรือทุกคนภายในครอบครัว คือไม่ถือตัวหรือเเบ่งชั้นใดๆ ทั้งสิ้น เพราะแบบนี้มันก็มีความสุขดี...จนเวลาล่วงเลยมานานพอสมควรทของขวัญเลยหันไปมองนาฬิกาที่ติดอยู่หลังร้านก็นี่ก็ได้เวลากลับบ้านเเล้ว เธอจึงค่อยๆ ใช้มือปลดเชือกผ้ากันเปื้อนออกก่อนจะบอกพนักงานที่ยืนอยู่

"คนเบาเเล้วขวัญกลับก่อนนะคะ พรุ่งนี้อาจจะไม่ได้เข้ามา ขวัญต้องวาดรูปส่งอาจาร์ยด้วยน่ะค่ะ

"อ๋ออดะ..ได้ค่ะๆ เดินกลับดีๆ นะคะ..ช่วงนี้หน้าหนาวมืดเร็วเสียด้วย

"หึ..ค่ะ...ฝากดูร้านด้วยนะคะทุกคน

ครับ/ค่ะ

หลังจากนั้นหญิงสาวก็เดินหันหลังไปหยิบสัมภาระของตัวเองขึ้นมาก่อนจะเดินออกไป

กริ๊งงง~

ส่วนพนักงานในร้านก็ยังคงทำหน้าที่ปกติเพราะยังไม่ถึงเวลาปิดร้านร่างเล็กใช้เวลาเดินจากร้านหน้าหมู่บ้านมายังบ้านของตัวเอง เป็นเวลาประมาน3-4นาทีได้

บ้านที่ตกแต่งไปมาจนหลังใหญ่โต...ก็พอดีสำหรับ5คน..อบอุ่น หรือพื้นที่อาจจะมากไปเสียด้วย...ร่างเล็กเดินเข้ามาภายในบ้านก็ได้กลิ่นหอมเนยจากเตาอบขนมของผู้เป็นเเม่ ร่างเล็กค่อยๆ ยกยิ้มที่มุมปากขึ้นก่อนจะเดินเข้าไป ภายในครัว...บ้านหลังใหญ่โตก็จริง เเต่พ่อของเธอก็ไม่เคยคิดที่จะจ้างคนรับใช้หรือแม่บ้าน จะมีก็เเต่ป้าวันที่อยูามาเเต่ดั่งเเต่เดิมคนเดียว

"อ่ะอ้าวว~มาเเล้วหรอหนูขวัญ

"หึ...ค่ะป้าวันสวัสดีนะคะ

"มาๆ ป้าช่วยถือกระเป๋านะ

ป้าวันยื่นมือมาหวังว่าจะได้ช่วยถือเเต่กับเป็นว่าร่างเล็กชักกระเป๋ากับมาถือเอง...

"อู้วๆๆ ไม่ๆ ค่ะป้า เดี๋ยวถือเองนะ มันมีทั้งสีทั้งอะไรมันหนักน่ะ...ป้าวันไปในครัวกับขวัญดีกว่าเนอะ

ร่างเล็กยิ้มออกมาก่อนจะยกมือขึ้นโอบหัวไหล่ของป้าวันเเละพากันเดินเข้าครัวไปตามกลิ่นหอมๆ ของขนม

---ห้องครัว--

-อ่าววกลับมาเเล้วหรอลูก

"มามี๊~ฮึกกก.....

ร่างเล็กเห็นคนเป็นเเม่ กำลังทำขนมอยู่ ก็รีบวิ่งกรู่เข้าไปโถมกอด

หมับบ!!!

"อ้อนอะไรมี๊อีกหื้มม....

"เหนื่อยจังเลยมี๊...ต้องการกำลางงจายยย~~

ร่างเล็กลากเสียงยาวก่อนที่ป้าวันกับมามี๊จะส่งเสียงหัวเราะออกมา เมื่ออยู่นอกบ้านทำตัวเป็นผู้ใหญ่วางตัวได้ พอกลับเข้าบ้านก็เป็นเด็กน้อยดีๆ นี่เอง

"กำลังใจยังไง ฮ่าๆ

"ก็...ขอชิมขนมหน่อยยย

ร่างเล็กกระพริบตาปริบๆ เชิงอ้อน ก่อนที่คนเป็นเเม่จะหยิบชิ้นขนมที่อยู่ในพิมพ์ออกมาหนึ่งชิ้นเเละยัดเข้าไปในปากของลูกสาวตัวดี

"อ้ามมม~~!!!

"เป็นไงมั้ง

"อื้มม~อาหร่อยย~ที่ซู้ดดดด เค้กกล้วยหอมอบชีลมี๊คือเดอะเบส!

"ฮ่าๆๆๆ หนูขวัญก็ทำเป็นเล่นไปนะคะ

ป้าวันที่ยืนอยู่มุมประตูก็อดจะหัวเราะให้กับท่าทีของหญิงไม่ไหว จึงเอ่ยปากพูด

"พึ่งเปิดเรียนเหนื่อยมากรึเปล่าลูก

"ก็ยังไม่เท่าไหร่ค่ะ...เเต่อาทิตย์หน้ามีรับน้องด้วยไม่รู้หนูจะเจออะไรบ้าง

"หึ...เเบบนี้เเหละลูก

"เเล้วป๊าจะหลับมาตอนไหนหรอคะ? วันนี้ไม่เห็นเลย

ร่างเล็กมองไปรอบๆ ห้องก่อนจะไม่พบพ่อของตนเพราะปกติเเล้ว พ่อจะมาคลุกอยู่เเต่ในครัวกับเเม่ตลอดเเต่วันนี้กับไม่เห็นเลย

"ป๊าไปสาขา8เห็นว่ามีปัญญาเรื่องกาเเฟไม่ถูกสูตรมั้งมี๊ก็ไม่รู้น่ะ....เเต่เดี๋ยวค่ำๆ ก็กลับ ป๊าโทรมาก่อนหน้าหนูมาถึง

"อ้อ~แบบนั้นหรอคะ

"จ้ะ

"เเล้ว น้องรักทั้งสองของหนูกลับมารึยังคะ?

"มาเเล้ว...เเต่มาคนเดียวนะ อลินยังไม่กลับเลย มีเเต่ไบรอันกลับมาคนเดียว

"อ๋ออ เเล้วน้องอยู่ไหนล่ะคะ

"น่าจะขึ้นไปข้างบนน่ะคะ

ป้าวันตองเเทนเพราะว่าเห็นไบรอันเดินขึ้นห้องไป

"โลกส่วนตัวสูงจริงๆ เลยนะเด็กคนนี้

คนเป็นเเม่พูดในขณะกำลังเเต่งหน้าขนมอยู่

"หึ...เหมือนใครล่ะคะมี๊อีกคนนึงก็เเก่นเหลือเกิน อีกคนก็อ่อนน้อมขี้อาย...นี่สลับขั้วกันรึเปล่าเนี้ยฮ่าๆ

ร่างเล็กพูดไปก็หัวเราะไปทำให้คนเป็นเเม่นึก มันก็จริงอย่างที่ ของขวัญว่า ลูกชายอย่าไบรอันกลับขี้อาย ไม่ค่อยพูดถ้าไม่จริงจัง เเต่ลูกสาวอย่างน้องอลินกลับจอมเเก่นเหลือเกิน..นึกเเล้วก็ขำ

"งั้นหนูขึ้นไปบนห้องก่อนนะคะ

"จ้ะลูกงั้นเดี๋ยวป๊ากลับมา เดี๋ยวมี๊ขึ้นไปเรียกนะ

"ค่ะมี๊!!

ฟรอดด!!!

"เจ้าลูกคนนี้!!!

คนเป็นเเม่ไม่ทันได้เอ็ดลูกที่พุ่งเข้ามาหอม ...ไม่รู้นึกพิศวาสอะไรมาเเสดงความรักตอนที่เเม่ทำงานอยู่ ไม่รู้มีกลิ่นเหงื่อกลิ่นอะไรติดลูกไปมั้งรึเปล่านะ

"ถึงจะโตเเต่นิสัยขี้อ้อนนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะคะ

ป้าวันที่ค่อยๆ เขยิบเข้ามาช่วยแม่ของ หนูขวัญ พูดขึ้นพร้อมกับมีใบหน้าที่พูดยิ้มๆ ตนเองคิด ไม่เคยเสียใจเลยที่มาอยู่กับครอบนี้ทั้งคุณเจ คุณนิทาน เเล้วก็หลานๆ อีกสามคนที่เลี้ยงมาตั้งเเต่เล็กๆ ตนผูกพันธ์เหมือนกับเป็นคนในครอบครัวนี้ไปแล้ว

"หึ...ใช่มั้ยล่ะคะป้า. 20เเล้วนะทำตัวเหมือนตอน5ขวบเลย

~~~~ตื้ดดด

ว่าเเล้วก็มีเสียงโทรศัทพ์เข้ามา นิทานเลยหันไปดูว่าปลายสายนั้นคือใคร

"เอ้ะใครนะ....ป๊าหรอ...

เบี่ยงคอไปดูโทรศัทพ์ที่วางไว้อยู่ด้านหลังไม่ถนัด หญิงสาวจึงวานให้ป้าวันหยิบให้

"ป้าวันคะ..ช่วยหยิบให้นิหน่อยได้มั้ยคะ

"อ่ะๆ ได้ค่ะมือป้าไม่ได้เปื้อนอะไร

ป้าวันเดินอ้อมหลังไปหยิบโทรศัทพ์เครื่องหรูที่วางไว้อยู่ข้างหลังขึ้นมาดูชื่อปลายสายว่าเป็นใคร

"คุณกราฟนิคะ

"หื้มมมเจ้ากราฟหรอ

หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะปกติเเล้ว น้องชายตัวเเสบจะไม่ โทรมา ถ้าไม่มีเรื่องอะไร

--ตื้ด---บทสนทนาในสาย---

"ฮัลโหลว่าไง?มีเรื่องอะไร

("เเหมไม่คิดจะถามสาระทุกข์สุขดิบน้องบ้างเลยหรือไง)

"เเกจะให้ฉันถามอะไรล่ะหื้ม

("ก็อย่างเช่นใช้ชีวิตเป็นยังไง สบายดีมั้ย อะไรประมานนี้)

"เเละใช้ชีวิตเป็นสุขดีมั้ยล่ะ

("ให้ทาย.....)

"นี่!!ฉันไม่มีเวลามาเล่นลิ้นกับเเกนะฉันมีงานต้องทำ

("ทำโมโหไปได้...พี่ก็)

"เเล้วยังไง เป็นอะไรไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า

ร่างเล็กถามอย่างห่วงๆน้องชายของตน

("ก็ช่วงนี้รู้สึกเบื่อๆนิดหน่อย ผมเเค่ อยากลองทำอะไรที่มันก้าวออกไปได้ไกลกว่านี้)

"ไม่ต้องขยายความให้มันกว้าง รวบรัดมาเลย

("ผมเบื่ออ่ะ.... เบื่อที่นี่)

"ทะเลาะกับพ่อแม่เเล้ว จะมาพึ่งฉันว่างั้นเหอะ?

("เปล่า... เเค่เบื่อ ไม่ได้เเปลว่าผมทะเลาะกับพ่อแม่สักหน่อยอยากลองหาอะไรใหม่ๆทำดูน่ะ อยู่แบบนี้มันอุดอู้)

พอได้ยินสิ่งที่น้องชายพูดอย่างจริงจังเธอเองก็รู้สึกสบายใจไปหนึ่งเปราะ ที่ไม่ได้มีปัญหากับพ่อแม่...

"เเกอายุ30เเล้วนะ...ฉันเข้าใจ

("ใช่มั้ยล่ะ...อย่างที่พี่ก็รู้ผมก็มีธุรกิจอยู่ที่นี่ อย่างที่ผมเล่าให้พี่ฟังนั่นเเหละมันก็งั้นๆ เดิมๆ )

"อื้มม...เเล้วเเกจะเอายังไงล่ะ

("พี่เจยังอยากจะได้ ผู้ช่วยอยู่ไหมผมว่างนะ)

"หะ...ห๊าาา และไหนตอนนั้นเเกว่าไม่อยากงงมาไง

("ก็ตอนนี้ผมอยากบินไปช่วยงานพี่เเล้วเนี้ย)

"....เเกก็!ใจเร็วจริง

("ร้านของพวกพี่จะได้พัฒนามากยิ่งขึ้นไปอีกไง ดีมั้ย~)

"ยังไงฉันก็ต้องรอถามพี่เจเขาก่อน...

("ไม่เป็รไรผมมั่นใจในพี่เขยผมอยู่เเล้ว เดี๋ยวเก็บเสื้อผ้าเตรียมบินเลยเเล้วกัน)

"เหอะ....เวอร์!! ถ้ามาเเกก็ต้องจัดหาเตรียมที่พักก่อนนะจ้ะ

("ใครบอก ผมทำงานกับพวกพี่ผมก็ต้องไปอาศัยอยู่กังพวกพี่ดิ เรื่องอะไรผมจะไม่เช่าอยู่ที่อื่นผมไม่รู้จักใครนะ?)

"เเกจะบอกว่า เเกจะมาอยู่ที่นี่กับ....ฉันงั้นหรอ?

("อ่าา..ทำไมหรือไม่ได้หรือพี่จะไม่ให้น้องชายคนเดียวของพี่ที่เกิดจากท้องเเม่เดียวกันนี้ไปอาศัยอยู่ด้วยห้ะ... )

"เเละทำไมเเกต้องเล่นใหญ่ด้วยห้ะ?

("ไม่รู้ล่ะ...ดักไว้ก่อน)

"ยังไงฉันจะบอกแล้วกัน...ว่าเเต่ไม่มีอะไรนอกเหนือจากเบื่อใช่ไหม

("หึ..ไม่มีอ่ะ เบื่อที่นี่เฉยๆ อยากไปเปิดหูเปิดตาบ้าง เพื่อจะมีอะไรดีๆ)

"ยังไงเดี๋ยวจะบอกเเล้วกันนะเเต่ถ้า....

("โอเครเดี๋ยวผมเก็บเสื้อผ้ารอ เเละไปจองตั๋วรอ เเค่นี้นะพี่!!)

"ดะ..เดี๋ยวสิ!!!หึ่ยย!!!

---ตื้ด~~~~

ไม่ทันที่จะได้พูดต่อสายก็ถูกตัดไปเสียเเล้วเขาเองก็เบื่อความใจเร็วของน้องชายเธอเองเหมือนกัน จะว่าไป กราฟเองก็จบบริหารธุรกิจมา ส่วนนึง ที่เริ่มทำธุรกิจเเฟนไชส์ก็มาจากกราฟเป็นคนเเนะบอก ตอนนั้นเจก็ชวนลงมาทำร่วมกันเเต่ เจ้าตัวเขาเองกับปฎิเสธิเเล้วตอนนี้นึกครึ้มยังไงอยากจะมาทำด้วย

"ไอ้น้องคนนี้!!ใจเร็วจริงๆ

ยังงไงเรื่องนี้ เธอก็คงต้องบอกสามีก่อนทั้งๆที่ในใจก็รู้อยู่เเล้ว ว่าเจนั้นจะต้องให้กราฟลงมาอยู่ด้วยเเน่ๆ โดยไม่มีข้อเเย้งใดๆ

22:50

ณ เวลาดึกขนาดนี้ ทุกคนก็ลงมาทานอาหาร นิทานมองไปที่นาฬิกาเป็นเวลาใกล้จะ5ทุ่มสามีของตนก็ยังไม่กลับมาถึงเสียทีเลยให้ป้าวันไปตามลูกๆลงมาทานข้าว

"มี๊ป๊ายังไม่กลับมาอีกหรอคะ?

เด็กสาววัย15ปีหรือ "อลิน"ลูกสาวคนเล็กของบ้านเอ่ยถามเมื่อลงมาจากบนห้องเเล้วมองไปยังนอกบ้านก็ยังไม่เห็นรถของผู้เป็นพ่อเข้ามาจอด

"ยังเลยลูกมากินข้าวเถอะดึกมากเเล้ว...ตอนที่เเต่งหน้าขนมอยู่ป๊าโทรหามี๊เเล้วนะ..เเต่ทำไมยังไม่กลับก็ไม่รู้

"เดี๋ยวก็คงถึงเเหละมั้ง....

ของขวัญพูดขึ้นก่อนจะนั่งลงประจำที่ ก่อนจะเหลือบมองไปที่น้องชายของตนที่ก้มมองหน้าจอโทรศัทพ์ไม่ละวาง...

"ไบรอัน ทานข้าวต้องไม่ก้มหน้าเล่นเเต่โทรศัทพ์นะ

คนพี่พูดบอกไม่เชิงดุ ก่อนที่ไบรอันจะพยักหน้าเเล้ววางโทรศัทพ์ลงไว้ข้างกายก่อนที่น้องสาวตัวดีนั้นจะเอนกายไปชนหัวไหล่ของเเฝดพี่ชายเบา

"หึ่ยย..อย่ามาชน

"ทำไมพี่อันเขิลอะไร..ก้มพิมพ์แบบนี้คุยกับสาวอยู่อ่ะดิ

"พูดมั่วๆไปได้

"เเละหูเเดงทำไมล่ะ เเหมมม~น้องรู้หรอกน่ะ!

คนน้องพูดล้อพูดหยอกโดยไม่รู้ว่ามีสายตาเฉียบของผู้เป็นแม่ที่นั่งมุมหัวโต๊ะอาหารมองอยู่แฝดพี่ก็ได้เเต่ยิ้มอรุ่มหน่อยๆไม่พูดอะไร เเต่ถ้ามีอาการเขิลหรือโกหก ไบรอันจะถูกจับพิรุจได้เพราะใบหูนั้นจะเเดงมากกว่าปกติ

"อลิน...ไม่เอาแบบนี้อีกนะคะ

"...คิ้กก😂

"เราต้องรักษาสิทธิ์ส่วนตัวของพี่เขาด้วยนะลูก

"แต่หนูรู้...

"รู้อะไร..เราก็ไม่ควรพูดแบบนี้นะลูก หนูลองคิดนะ ถ้ามีคนมายุ่งแบบนี้หรือมาวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของลิน ลูกจะชอบหรอ..หื้มม

นิทานค่อยๆบอกลูกตามหลักการตามควรเป็นจริง จนลูกสาวคนเล็กนั้นเงียบไปคิดตาม... พอเห็นว่าสถานนะการณ์เริ่มอึ้มครึ้ม ไบรอันจึงหันมาบอกผู้เป็นแม่

"ไม่เป็นไรครับ...มี๊อย่าดุน้องเลย

พร้อมกับยกมือขึ้นมาจับที่ไหล่ของคนน้องเเล้วพูด

"น้องรักของพี่ พี่ให้อภัยเเล้วนะ..ทีหลังห้ามทำแบบนี้อีกเข้าใจไหมครับน้องสาวพี่..ไม่งั้นจะโดนมี๊ดุแบบนี้อีกนะ...หื้มมมม

ไบรอันพูดออกโดยใช้น้ำเสียงยั่วยวนผู้เป็นน้องซึ่งอลินนั้นก็รู้เพราะตัวเองหันไปมองหน้าพี่ชายที่สะเเยะยิ้มใส่เธอ อลินเองจึงเบะปากกลับไปทันที..ทำให้ของขวัญที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอดขำไม่ได้สองแฝดสยองนี่เเสบจริงๆ

"ค่ะคุณพี่ชาย....น้อง!จะ!ไม่!ยุ่ง!

อลินเค้นเสียงตอบหนังเเน่ก่อนจะเหลือกตาไปหนึ่งที ทำให้นิทานนั่งคิ้วขมวด

"อลิน ทำตาน่าเกลียดจัง...ใครสอนให้ทำแบบนี้

"ฮึกกก...มี๊ก็ว่าเเต่ลินง้าา~

น้องสาวคนเล็กทำหน้ายู้ยี่ ก่อนที่ทึกคนจะระดมเสียงหัวเราะออกมา

"พอได้เเล้วทานข้าวเถอะกับข้าวเย็นหมดเเล้ว

ของขวัญจึงห้ามปรามก่อนที่ทุกคนจะโฟกัสที่อาหารบนโต๊ะ

"ไม่กินเเล้วอลินงอน

"ป้าวันเก็บจานของอลินเลยครับ

แฝดคนพี่อยากไบรอันก็ยั่วคนน้องทันควันทั้งๆที่ตนก็รู้นะว่าน้องสาวนั้นไม่อดข้าวหรอกก็ยังจะเเกล้ง

"จ้ะป้าเก็บนะถ้าไม่กิน

"มะ...ไม่ๆๆ ลินล้อเล่นค่ะ แหมมม~มือไวจังเลยนะคะป้า เเฮะๆ

น้องสาวคนเล็กยิ้มก่อนที่จะยื่นมือไปจับช้อนเเล้วค่อยๆตักข้าวเข้าปาก พอเห็นแบบนั้นเเล้ว นิทานก็ยิ้มหัวเราะออกมา บรรยากาศบนโต๊ะอาหารบ้านเขาน่ะมีสีสันทุกวันเลยเชียว....หลังจากที่นั่งทาอาหารกันไปสักพักก็มีเสียงรถเข้ามาจอดภายในบ้าน เสียงรถนั้นเป็นเสียงที่คุ้นเคยจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก พ่อของพวกเขาทั้ง3คน

ครืดดด~เอี๊ยดด~

"หื้มมเสียงรถป๊า...สงสัยกลับมาเเล้วมั้งคะมี๊

"นั่นสิ เดี๋ยวมี๊ออกไปดูก่อนนะ

นิทานรีบลุกออกจากโต๊ะไปดูสามีที่พึ่งกลับมา ...เธอเห็นสามีอ้อมไปเปิดหลังรถเเล้วหยิบของออกมาพะรุงพะรังเลยออกไปช่วยถือ

"ซื้ออะไรมาเยอะเเยะคะเนี้ยย

"ซื้อมาให้มี๊กับลูกนั่นเเหละ

พูดเเล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตอบภรรยาไป นิทานจึงก้มดูของเเต่ละชิ้น ล้วนเเล้ว เเต่เป็นของ ของคนในครอบครัวทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นสกินเเคร์ครีมบำรุงของตัวนิทานเอง ไหนจะพวกกระดาษอุปกรณ์พู่กันของลูกสาวคนโต ยาบำรุงสายตาของลูกชายเเฝด หรือจะเป็นกระเป๋าขนชมพูฟรุ้งที่ลูกสาวคนเล็กบอกอยากได้

"มันเยอะไปไหมป๊า

"เยอะอะไรกันล่ะ..เเค่นี้เอง

"หึ...มีของทุกคนเเล้วไหนของป๊าล่ะ

นิทานพูด อีกมือนึงก็เอื้อมมาช่วยสามีถือ

"เอ่ออ...นั่นสิป๊าลือซื้อของป๊าเลย เเต่ไม่เป็นไรหรอก...

เจตอบพร้อมกับรอยยิ้ม ที่ไม่ได้คิดอะไร เจ้าตัวก็เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน นึกถึงคนอื่นอยู่เสมอ เเต่ตัวเอง กับปล่อยผ่านสะเเบบนั้น

"อีกเเล้วนะป๊า....

"หื้มม..อะไร?

"ป๊าทำให้หนูตกหลุมรักป๊ารอบที่ล้านเเปดเเล้วนะ

เธอพูดหยอกสามีพร้อมกับยกมือขึ้นมาหยิบแขนเบาๆแก้เขิล

"โอ๊ยย!!ป๊าเจ็บ

"หึ....

"มานงมาหนูอะไรล่ะ อย่ามาย้อนความทรงจำนะ ป๊าเเก่เเล้ว

"แก่อะไรกันล่ะ ....หว้าาา เสียดายก้ะว่าคืนนี้จะให้รางวัลสักหน่อยงั้นป๊าพักเถอะ

"หะ..ห๊ะ!?อะไรนะ รางวัลคืออะไร.

เจถึงกับตาเบิกโพลง เมื่อภรรยาพูดเปิดมาเเบบนี้ตนจะโง่ปฏิเสธได้ยังไงกัน

"ก็...รางวัลที่เป็นสามีดีเด่นไงคะ....

"...อะ..!!เอา เอารางวัล

"หมดค่ะ...ป๊าบอกเองป๊าเเก่คงไม่มีเเรงเเล้วล่ะ

"ห้ะ!!ใครบอกล่ะ เตะปื้บยังอยู่เลยนะ!!!ดังป๊าบบ!!!ป๊าบบ ป๊าบบเลยล่ะ

เพี๊ยะะ!!!!!

ฝ่ามือเล็กฟาดไปที่เเขนของสามีอย่างเเรงทำให้อีกคนรีบยกมือขึ้นมาถูอย่างไวด้วยความเจ็บเเละรู้สึกแสบ

"แหม เขิลเเล้วทำรุนเเรงใส่ป๊าทำไมเนี้ย

"ปื้บบ้าไรดังป๊าบ!! หึ่ยยเข้าบ้านดีกว่า

มามี๊ของลูกทั้งสามเดินชิ่งมาก่อน ก่อนที่สามีจะเดินตามตูดมาต้อยๆ มายังที่โต๊ะอาหารที่มีลูกๆนั่งทานอาหารอยู่

"มี๊..ไปนานจัง

ลูกสาวคนเล็กถามก่อนจะตักขนมหวานเข้าปาก1คำ เป็นขนมที่ป้าวันทำ

"ป๊าชวนมี๊คุยนิดหน่อยน่ะ อิ่มกันเเล้วหรอ

"ค่ะอิ่มเเล้วว..เเต่เอ้ะ...ที่ไปนานไม่ใช่ว่าไปยืนจีบกันอยู่หรอหรอคะ?

ลูกสาวคนโตพูดต่อ ทำให้ ทั้งพ่อและเเม่นั้นยืนถือของทำตัวไม่ถูกกันใหญ่

"จีบอะไรกันล่ะพูดไปเรื่อยนะไอ้เเสบ

เจยื่นมือมาลูบหัวลูบสาวคนโตเบาๆ พร้อมกับหยิบของในถุงนั้นออกมาทีละชิ้น

"อ่ะของลูก....กระเป๋าอันนี้ก็ของลูก

คนเป็นพ่อยื่นของให้ลูกสาวทั้งสองคนพร้อมกัน ส่วนอีกอันนึงยังถือไว้อยู่ ซึ่งของให้ถุงนั้นเป็นกระปุกยาวิตามินซีบำรุงประมาน3กระปุก จะเป็นจำพวกบำรุงสายตามากกว่า เพราะเจสังเกตเจ้าลูกชายเเฝดชอบอ่านหนังสือดึก อยู่บ่อยๆเลยเป็นห่วง

"ไม่คิดจะพูดกับป๊าเลยหรือไงไบรอัน

น้ำเสียงที่คนเป็นพ่อพูดถามอย่างน้อยใจนั้นทำให้ไบรอันนั้นส่งยิ้มออกมาเล็กน้อย

"หึ....ครับพ่อ

เเค่เสียงของลูกชายที่ตอบออกมาก็ทำให้เจนั้นยิ้มได้ เขาเองก็ไม่ได้อะไรนักทำไมเจจะไม่รู้ว่าลูกเป็นคนขี้อาย เเล้วยิ่งโตขึ้นเจยิ่งเข้าใจ

"เห้ออชื่นใจจังเลยลูกชายป๊า~

เจอเดินอ้อมหลังของลูกชายเเล้วสวมกอดเล็กน้อยพอได้ชื่นใจ ไบรอันเองก็ยิ้มเเช่งขึ้นมาะร้อมกับเบี่ยงตัวหนี

"ป๊า~!

"ทำไมกันป๊ากอดไม่ได้ไง ทีตอนเด็กๆยังกอดได้เลย

"นั่นตอนเด็กนิครับ..ตอนนี่อันโตเเล้ว

"เหอะ...โห้ลูกเลยว่าลูกใครตอบได้เด็ดขาดมาก

เจยิ้มมุมปากก่อนจะค่อยๆปล่อยอ้อมกอดออก

"นี่ยาบำรุง..ป๊าซื้อมาให้ เห็นอ่านหนังสือดึก

"หนังสือการ์ตูนอ่ะดิ ฮ่าๆ

น้องสาวคนเล็กพูดเเทรกขึ้น..ทำให้ำบรอันส่งสายตาคาดโทษน้องสาวตัวเเสบเอาไว้

"อลินเอาอีกเเล้วนะ เดะก็โดนมี๊ดุหรอก

ของขวัญที่เห็นน้องสาวพูดแบบนั้นจึงห้ามปรามไว้ดีกว่า

"เเล้วนี่ทานข้าวอิ่มกันเเล้วหรอ

"ค่ะพวกเราทานกันหมดเเล้ว เหลือเเต่ป๊านั่นเเหละ

นิทานตอบกับสามีไปก่อนที่เจจะยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดู

"เอ้ออ ดึกแล้วหนิ เด็กๆ พากันขึ้นไปนอนเถอะลูก

ป๊าเจไล่ลูกๆขึ้นไปนอน เพราะพรุ่งนี้มีเรียนกัน นี้ก็เห็นว่าดึกมากเเล้ว ก็นึกว่าตัวเองอยู่เหมือนกันที่เเวะซื้อของจนกลับถึงบ้านมืดขนาดนี้

"งั้นหนูขึ้นไปนอนก่อนนะคะ

ของขวัญ บอกพ่อกับเเม่ ก่อนจะปลีกตัวลุกออกไปโดยที่ไม่ลืมหยิบอุปกรณ์ วาดภาพที่พ่อนั้นซื้อมาให้ไปอีกด้วย ส่วนเจ้าสองเเสบเเฝดสยองนั้นก็พากันเดินขึ้นห้องเเล้วก็เเยกย้ายกันไป จะ เหลือก็เเต่ ป้าวันเเละก็สองคนสามีภรรยาที่อยู่ด้านล่าง

"ป้าวันครับ...นี่ของป้า

เจเลื่อนยื่นอีกถุงนึงให้กับป้าวัน

"อะไรหรอคะคุณเจ

ป้าวันเอื้อมมือไปหยิบแล้วก็ถามอย่างงงๆ เพราะไม่คิดเลยว่าคุณเจนั้นจะซื้อมาให้

"เสื้อน่ะครับ..ไม่รู้จะถูกใจป้ารึเปล่านะ ฮ่าๆ ผมไม่ลืมป้าหรอกครับ

"โอ้ววตายเเล้วคุณเจ

หญิงเเก่ตกใจก่อนจะยื่นถุงกระดาษนั้นกลับคืนไปด้วยควรเกรงใจ เเต่เเล้วก็ถูกมือหนาผลักส่งไปอีก นิทานก็ช่วยอีกเเรง ไปยืนประกบหลังของป้าวันไว้เเล้วจับมือรวบ เพราะไม่ให้ป้าวันดึงถุงกลับมาอีก

"ป้าวันอย่าดื้อสิคะรับไว้เถอะ

"นั่นสิครับ...ไม่ถูกใจหรอ

"ไม่ใช่ไม่ถูกใจค่ะ..เเต่ป้าเกรงใจพวกคุณมากๆ เเค่นี้ป้าก็ไม่เหมือนคนใช้คนนึงเเล้วนะ

ป้าวันพูดด้วยน้ำเสียงเกรงใจมากๆ เพราะตั้งเเต่เธอมาอยู่ที่นี่ ก็อย่างที่เล่าไปข้างต้นทเธอเองเเทบจะไม่มช่เเม่บ้านที่นี่ เเทบจะเป็นญาติคนนึงเเล้วเสียด้วยซ้ำ

"เเล้วใครจ้างป้ามาเป็นคนใช้กันล่ะครับ...ผมบอกเเล้วใช่มั้ยห้ามพูดแบบนี้

"เอ่ออ...ปะ..ป้ารู้เเล้วค่ะ

"รับไว้เถอะครับไม่รับผมเสียใจเเย่นะ

เมื่อเจพูดเเบบนั้นเเล้ว ป้าวันจึงยื่นมือไปหยิบถุงกระดาษนั้นขึ้นมาไว้ที่เเนบอก เเล้วยิ้มออกมาอย่างขอบคุณ

"ขอบคุณนะคะคุณเจ คุณนิทาน

"หึ...ไม่เป็นไรครับ

"ป้าวันไปพักเถอะค่ะ เดี่ยวนิทานจัดการเอง

"ตะ..เเต่ว่าา....

"ไม่เป็นค่ะป้าเลยเวลาป้าพักมาเยอะเเล้ว .....กลับไปพักเถอะค่ะ

"ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะป้าไปนะ

"ค่ะ/ครับ

หลังจากนั้นป้าวันก็เดินออกไป ชั้นล่างของบ้านจะมีเเค่เจเเละนิทานเท่านั้นที่นั่งคุยกันไปตามประสา สามีภรรยาก่อนที่นิทานจะเริ่มเข้าเรื่องน้องชายที่เมื่อตอนเย็นนี้โทรมา

"ป๊า

"หื้มมมว่าไง...

ร่างหนาหื้มเสียงเล็กน้อยก่อนจะตอบภรรยาเเละเงยหน้าขึ้นมอง

"คืออว่า

"มีอะไรรึเปล่า

"ช่วงเย็นเจ้ากราฟโทรมาค่ะ

"อื้มม มีอะไรหรอ

"กราฟถามว่า ป๊ายังต้องการตัวมันอยู่ไหม มันบอกว่าเบื่อที่นู้น อยากจะลงมาอยู่กับเราสักพัก อยากลองเปิดหูเปิดตาดูไม่อยากอุดอู้อยู่ที่นู้น...พอมาคิดๆดูเจ้ากราฟมันก็มีความรู้ในเรื่องบริหาร มันก็อาจจะช่วยถุ้นเเรงเราไปได้เยอะเลยนะป๊า

"แล้วมี๊ว่ายังไงล่ะ

เจถามออกไปในขณะที่ยื่นมือออกไปตักกับข้าวใส่ลงจาน

"ก็...มี๊บอกกราฟว่าจะลองถามป๊าดูก่อน

"มาสิ...ไม่มีปัญหาดีสะอีก

"ห้ะ??....

"ดี...บอกน้องให้ลงมาเลย ป๊าไม่ขัดอยู่เเล้ว อยากเปิดหูเปิดตาก็มา มาช่วยกันบริหาร ป๊าโอเคร

"เเต่..จะไม่อึดอัดหรอคะ?

"อึดอัดอะไร ...ป๊าโอเครนะอีกอย่างกราฟไม่ได้มาเกาะเราสักหน่อยกราฟมาทำงานช่วยเรานะ

"....ค่ะ..หึ

พอได้ยินเเบบนี้นิทานก็ยิ้มออกมา..ที่ตนถามสามีว่าไม่อึดอัด ก็เพื่อยืนยันความเเน่ชัดเเหละว่าให้น้องลงมาได้จริงๆ.... จากนั้นนิทานเองก็ไม่รอช้า รีบควักโทรศัทพ์เครื่องหรูออกมาจากกระเป๋ากางเกงเเละต่อสายตรงไปยังน้องชาย

----ตื้ดดด~~

"อ่าา....ฮัลโหล..กราฟ

("ว่าไงครับพี่สาวคนสวย~)

"ฉันคุณกับป๊าเจให้เเล้วนะ....เขาบอกได้ เเกก็เตรียมตัวได้เลย

("เห็นไหม..ผมบอกเเล้ว พี่เขยผมเนี้ยไม่ทำให้ผิดหวังอยู่เเล้ว)

"หึ...จริงๆเลย... เเล้วก็ทำตัวดีล่ะ บอกพ่อกับเเม่เเล้วใช่มั้ยห้ะ

("เรียบร้อยพี่ไม่ต้องห่วง)

"ก็ดี ...รีบเตรียมตัวเก็บของเลยนะรู้มั้ย

****ผู้โดยสารโปรดทราบขณะนี้เครื่องบินกำลังมุ่งหน้าสู่ท่าอากาศยานสนามบินสุวรรณภูมิเเล้ว โปรดให้ผู้โดยสารทุกท่านคาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อยด้วยค่ะ....ขอบคุณค่ะ******

".......

(.......)

ทั้งพี่ทั้งน้องต่างพากันเงียบ นิทานที่ได้ยินเสียงเหมือนคอลเซนเตอร์เงียบไปจึงถามน้องชายด้วยความตะขิตตะขวางใจ

"แก...อยู่ไหน

("เเหะ...ก็บนเครื่องบินไงพี่)

"ห้ะ!!!!นิ...นี่!!แกบินมาเเล้วหรอ

("ใช่.... ถึงพี่เขยไม่ให้ลงไป ผมก็ไปอยู่ดีนั่นเเหละ)

"กะ...แก!!!ไอ้!!ไอ้!!

("แค่นี้ก่อนนะ สัญญาณจะหลุดเเล้ว)

"ดะ..เดี๋ยวสิ

("ตื้ดดดๆๆๆๆ~)

"เห้ยยเดี๋ยว!!!

นิทานตกใจเพราะจู่ๆสัญญาณของน้องชายก็ขาดไป..ที่เเรกคิดว่าเเกล้ง เเต่ตอนนี้น่าจะไม่ใช่เเล้วล่ะ....

"มีอะไรหรอมี๊

"ก็ไอ้เจ้ากราฟน่ะสิคะ...มันขึ้นเครื่องมาเเล้วยังไม่ทันรู้ด้วยซ้ำว่าป๊าจะอณุญาตไหม มันก็หอบเสื้อผ้าขึ้นเครื่องมาเเล้ว จริงๆเล้ย!!!

"ฮ่าาๆๆ ....

เจระเบิดหัวเราะออกมาก่อนจะหันไปมองหน้าภรรยาที่กระฟัดกระเฟียตอยู่

"ขำอะไรของป๊า!

"หึ....เปล๊าา~ผมว่าผมได้กลิ่น

"กลิ่นอะไรของป๊า!

"กลิ่นความ วุ่นวาย วายวอดไงล่ะ ฮ่าๆๆๆ

"หื้ออ~!!!!

Epหน้าเค้าได้เจอกันเเน้ว เม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์คนนี้ได้มีเเรงเเต่งต่อไปด้วยนะคะ💗💗💗💗💪✌