นมัสการความรัก บทที่ ๑
"มายา"
เฉกเช่นข้า สร้างภาพมายาหลอกลวงตนเอง
ว่าเจ้าอยู่เบื้องหน้าข้านี้เอง
นำสีทองยามฟ้ารุ่งอรุณมาทอเป็นเกศาเส้นงามของเจ้า
ข้าร้อยราตรีเป็นเสื้อผ้าให้เจ้าได้สวมใส่
ไม่ว่ายามหลับหรือยามตื่น
ซึ่งอาภรณ์นี้ทับกับผิวกายละเอียดเฉกเช่นหิมะขาวโพลนในเหมันต์กาล
ข้าหยิบดวงดาราสะพรั่งให้ล้อมผืนผ้าอนธการ
เป็นอัญมณีล้ำค่า ซึ่งหามิได้จากที่ใดอีก
อีกทั้งยังนำเส้นรุ้งทอฟ้ามาประดับคอระหงส์
จนอัปสรายังต้องอับอาย เพราะนางมิเคยได้มันจากผู้ใด
ข้าขโมยหยดน้ำส่วนลึกสุดของมหาสมุทรยากจะหยั่งถึง
สร้างเป็นดวงเนตรนารีแห่งเกลียวคลื่น
ข้าผูกพันธะกับพฤกษ์ปานเย้าหยอกด้วยมธุสรหอมกรุ่น
เพื่อมอบกลีบบุปผาของนาง
สร้างเป็นเรียวปากงามให้เจ้าได้แย้มสรวลมาที่ข้า
ดังค้อมโค้งของศศิซึ่งงามนวลส่องสว่างประดับอนธการ
ข้าเว้าวอนสกุณาวายุภักษ์ ซึ่งนามการเวก
แบ่งปันน้ำเสียงอันหยาดย้อยให้ทุกอย่างต้องลืมโลกา
และสดับฟังเพียงเจ้า
ทุกสิ่งที่ข้าสรรค์สร้างจากลมปาก
มิอาจเทียบเคียงตัวจริงของเจ้าได้เลยแม้แต่น้อย
หากแต่ได้อ้อนวอนปรารถนา ให้พวกเขาสร้างตัวแทนของเจ้าก็ยังดี…