Zane Torvic

ตอนเกิดน้ำท่วมบ้าน พี่ชายกับสามีต่างเลือกอลิซ คุณหนูใหญ่ที่เพิ่งถูกครอบครัวตามหาเจอ ขาของฉันหักเพราะแรงกระแทกอย่างตั้งใจของเธอ ตอนที่ถูกช่วยออกมา ฉันเห็นอลิซซบอยู่ในอ้อมแขนของสามีร้องไห้ “เมื่อกี้พี่สาวกดฉันไว้ตลอดเลยค่ะ อยากให้ฉันตายในกระแสน้ำหลาก” เมื่อได้ยิน สามีกับพี่ชายมองฉันที่นอนอยู่บนเปลด้วยสีหน้าบูดบึ้ง “ลิซ่า เธอเอาชีวิตของอลิซไปครอบครองมาหลายปี ตอนนี้ยังคิดจะฆ่าเธอให้ตายอีก！ ” พี่ชายยิ้มเยอะมองมาที่ฉัน สามีก็ปกป้องอลิซไว้ในอ้อมแขนอย่างเจ็บปวดหัวใจ สองคนพูดอะไรบางอย่างกัน จากนั้นก็หยิบหินที่แตกข้าง ๆ เดินเข้ามาหาฉัน “ดูเหมือนหลายปีที่ผ่านมาเราจะตามใจเธอเกินไปแล้ว ลิซ่า” “ทำให้เธอกลายเป็นคนใจร้ายแบบนี้” “หักขาเธอสักข้าง ให้เธอจำให้ขึ้นใจหน่อย” ใบหน้าโหดร้ายของพวกเขาทำให้ฉันรู้สึกไม่คุ้นเลย ฉันพยายามดิ้นสุดชีวิต แต่กลับถูกจับกดไว้แน่น วินาทีที่เห็นพวกเขายกหินสูงขึ้นและโยนลงมาทางขาของฉัน ฉันหลับตาลงทันที ฉันจะไปจากที่นี่ ฉันจะต้องไปจากที่นี่ให้ได้!

ชีวิตแต่งงานของฉันเคยสมบูรณ์แบบ ฉันกำลังตั้งท้องลูกคนแรก และอาร์ม สามีของฉัน ก็เทิดทูนฉันยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด หรืออย่างน้อย ฉันก็เคยคิดแบบนั้น ความฝันพังทลายลง เมื่อเขาพร่ำเพ้อชื่อผู้หญิงคนอื่นออกมาในความมืด ชื่อนั้นคือเคท เด็กสาวจบใหม่จากบริษัทของฉันเอง คนที่ฉันรับเข้ามาดูแลด้วยตัวเอง เขาสาบานว่ามันเป็นความผิดพลาด แต่คำโกหกของเขาก็ยิ่งซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่แผนการของเคทก็ร้ายกาจขึ้นทุกที เขาวางยาฉัน ขังฉันไว้ในห้องทำงาน และเป็นต้นเหตุที่ทำให้ฉันพลัดตกจนต้องเข้าโรงพยาบาล แต่การทรยศที่เลวร้ายที่สุดเกิดขึ้นหลังจากที่เคทจัดฉากอุบัติเหตุรถชนแล้วโยนความผิดมาให้ฉัน อาร์มกระชากหัวฉันลากลงมาจากรถแล้วตบหน้าฉันอย่างแรง จากนั้นเขาก็บังคับให้พยาบาลเจาะเลือดของฉันไปให้เมียน้อยของเขา ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ต้องการเลือดเลยด้วยซ้ำ เขาจับฉันกดไว้ในขณะที่ฉันเริ่มตกเลือด ทิ้งให้ฉันนอนรอความตายขณะที่เขารีบวิ่งไปอยู่ข้างๆ เธอ เขาเสียสละลูกของเรา ซึ่งตอนนี้สมองได้รับความเสียหายอย่างถาวรจากการตัดสินใจของเขา ผู้ชายที่ฉันเคยรักได้ตายไปแล้ว ถูกแทนที่ด้วยปีศาจที่ทิ้งให้ฉันตายอย่างเลือดเย็น ขณะที่นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ฉันโทรออกสองสาย สายแรกถึงทนายของฉัน “จัดการเรื่องข้อสัญญาการนอกใจในสัญญาก่อนสมรสของเราได้เลย ฉันต้องการให้เขาสิ้นเนื้อประดาตัว” สายที่สองถึงเจตน์ กิจเกษม ผู้ชายที่แอบรักฉันมาตลอดสิบปี “เจตน์” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบราวน้ำแข็ง “ฉันต้องการความช่วยเหลือจากคุณ... เพื่อทำลายสามีของฉัน”

มันผู้ใดพรากชีวิตเธอไป มันผู้นั้นต้องชดใช้ด้วยชีวิตเช่นกัน แต่ผีสาวจะรู้หรือไม่ว่าคนที่ตามอาฆาตนั้นหาใช่ฆาตกรตัวจริงไม่ เมื่อพี่ชายของสัภยาซื้อที่ดินมาผืนหนึ่งเพื่อพัฒนาเป็นตลาดน้ำ สัภยาจึงไหว้วานตีรณาซึ่งเป็นช่างภาพอิสระ ให้ไปถ่ายรูปเก็บบรรยากาศการก่อสร้าง โดยหารู้ไม่ว่า เรือนไทยเก่าแก่ริมน้ำบนที่ดินผืนนี้ซ่อนอดีตอันน่าสะเทือนใจไว้ ที่แห่งนี้...คือเรือนหอที่หญิงสาวชื่อ ‘อนงค์’ ผูกคอตายในคืนแต่งงานตามการเล่าขานกันมา ทว่าความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น วิญญาณของหญิงสาวเฝ้ารอการกลับมาของชายอันเป็นที่รัก ขณะเดียวกันก็รอวันล้างแค้นคนที่ฆ่าเธอ วิญญาณพยาบาทของอนงค์ตามติดสัภยาและตีรณาไปทุกที่ หลายครั้งที่ชายหนุ่มเกือบเอาชีวิตไม่รอด เพราะอนงค์เชื่อว่าเขาคือคนที่ฆ่าเธอ เขากับตีรณาต้องหาทางปกป้องตัวเองพร้อมกับค้นหาความจริงในอดีต ก่อนที่พวกเขาจะกลายเป็นเหยื่อสังเวยความแค้นให้แก่อนงค์เสียเอง

ฉันดึงคู่หมั้นของฉันออกจากซากรถเพียงไม่กี่วินาทีก่อนที่มันจะระเบิด ไฟไหม้ทิ้งรอยแผลเป็นน่าเกลียดไว้เต็มหลัง แต่ฉันก็ช่วยชีวิตเขาไว้ได้ ตลอดสี่ปีที่เขาอยู่ในอาการโคม่า ฉันยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อมาดูแลเขา หกเดือนหลังจากที่เขาฟื้นขึ้นมา เขายืนอยู่บนเวทีในงานแถลงข่าวการกลับมาของเขา เขาควรจะขอบคุณฉัน แต่เขากลับประกาศความรักอันยิ่งใหญ่และโรแมนติกต่อเอสเธอร์ รักแรกในวัยเด็กของเขา ซึ่งกำลังยิ้มมาจากกลุ่มผู้ฟัง จากนั้นครอบครัวของเขาและเอสเธอร์ก็ทำให้ชีวิตฉันตกนรกทั้งเป็น พวกเขาทำให้ฉันอับอายในงานเลี้ยง ฉีกชุดของฉันเพื่อเปิดเผยรอยแผลเป็น เมื่อฉันถูกอันธพาลที่เอสเธอร์จ้างมารุมทำร้ายในตรอก จิณณ์กลับกล่าวหาว่าฉันกุเรื่องขึ้นมาเพื่อเรียกร้องความสนใจ ฉันนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลในสภาพบอบช้ำและแตกสลาย ในขณะที่เขารีบไปอยู่เคียงข้างเอสเธอร์เพราะเธอ "กลัว" ฉันบังเอิญได้ยินเขาบอกรักเธอและบอกว่าฉัน ซึ่งเป็นคู่หมั้นของเขา ไม่มีความหมายอะไรเลย ความเสียสละ ความเจ็บปวด ความรักที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงของฉัน...มันไม่มีความหมายอะไรเลย สำหรับเขา ฉันเป็นแค่หนี้ที่เขาต้องชดใช้ด้วยความสงสาร ในวันแต่งงานของเรา เขาไล่ฉันลงจากรถลีมูซีนและทิ้งฉันไว้ข้างทางหลวง ทั้งที่ยังอยู่ในชุดเจ้าสาว เพราะเอสเธอร์แกล้งทำเป็นปวดท้อง ฉันมองรถของเขาหายลับไป จากนั้นฉันก็โบกแท็กซี่ "ไปสนามบินค่ะ" ฉันบอก "แล้วเหยียบให้มิดเลยนะคะ"

วันที่พวกเขากำลังจะฝังร่างลูกชายวัยสี่ขวบของฉัน ลีโอ ที่ถูกรถชนแล้วหนี คนขับรถคันนั้น คาริน อัศวธนินท์ ก็ปรากฏตัวขึ้นที่หลุมศพของเขา เธอยิ้ม... โยนของเล่นชิ้นโปรดของลีโอลงไปในโลงศพที่เปิดอยู่ แล้วเรียกเขาว่า “เด็กซุ่มซ่าม” สามีของฉัน เดวิด ภัทรธำรง อัยการผู้ทรงอิทธิพล เสาหลักแห่งความเข้มแข็งของเมืองนี้ ยืนนิ่งเงียบอยู่ข้างๆ ส่วนฉัน นักข่าวสายสืบสวน รู้ดีว่าจะต้องทวงความยุติธรรมกลับมาให้ได้ ฉันมีหลักฐาน มีพยาน มีรางวัลศรีบูรพาการันตีผลงาน แต่คาริน อัศวินธนินท์ไม่เหมือนคนอื่น ผู้พิพากษาที่ต้องพึ่งพาอำนาจของพ่อเธอ ปัดตกทุกอย่าง เธอลอยนวลพ้นผิด แล้วเจ้าหน้าที่ศาลก็ขานชื่อฉัน “เอวา วรรณรักษ์ คุณถูกจับกุม” สามีของฉันเอง พ่อของลีโอ ฟ้องฉันในข้อหาประมาทเลินเล่อ เขาบิดเบือนความโศกเศร้าของฉัน การตามหาความจริงอย่างบ้าคลั่งของฉัน ให้กลายเป็นความหวาดระแวงหมกมุ่น เชอร์รี่ เพื่อนรักของฉัน ขึ้นให้การปรักปรำฉัน อ้างว่าฉันไม่มั่นคงทางอารมณ์ คณะลูกขุนตัดสินว่าฉันผิด... สามปีในเรือนจำความมั่นคงสูงสุด... เพียงเพราะเป็นแม่ที่กำลังเสียใจ เพียงเพราะสูญเสียลูกชายไป ฉันเสียลูกไปอีกคนในคุก... ความลับที่ฉันฝังกลบไว้ลึกสุดใจ ทำไม? ทำไมเขาถึงทำแบบนั้น? ทำไมเขาถึงหักหลังฉัน? วันที่ฉันถูกปล่อยตัว ฉันพบเขาที่หลุมศพของลีโอ พร้อมกับคารินและลูกชายของพวกเขา “แด๊ดดี้ เราไปกินไอติมกันได้รึยังคะ” คารินพูดเสียงออดอ้อน “เราต้องมาทักทายพี่ชายของลูกก่อนนะจ๊ะ” โลกทั้งใบของฉันพังทลาย... เขาไม่ใช่แค่ใส่ร้ายฉัน แต่เขาหาคนมาแทนที่ฉัน... และหาคนมาแทนที่ลูกชายของเรา

คู่หมั้นของฉันมีน้องชายฝาแฝด และตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา ผู้ชายที่นอนร่วมเตียงกับฉันไม่ใช่คู่หมั้นของฉันเลย ฉันเพิ่งมารู้ความจริงอันน่าสะพรึงว่าผู้ชายที่ฉันรักเป็นเพียงนักแสดง เป็นแค่ตัวแทนเท่านั้น ส่วนคู่หมั้นตัวจริงของฉัน ภัทร แอบไปแต่งงานอย่างลับๆ กับแครอล น้องสาวบุญธรรมของเขา แต่แผนการของพวกเขามันเลวร้ายยิ่งกว่าแค่การสลับตัวกัน พวกเขาวางแผนจะให้ฉันแต่งงานกับน้องชายฝาแฝด จากนั้นก็จะจัดฉาก ‘อุบัติเหตุ’ เพื่อเก็บเกี่ยวกระจกตาของฉันไปให้แครอล เมื่อฉันค้นพบแผนการชั่วร้ายของพวกเขา แครอลก็ใส่ร้ายว่าฉันทำร้ายเธอ ส่วนภัทร ผู้ชายที่เคยสาบานว่าจะปกป้องฉัน กลับสั่งให้คนโบยตีฉันจนเลือดอาบอยู่บนพื้น จากนั้นเธอก็ฆ่าคุณปู่ของเขาแล้วโยนความผิดมาให้ฉัน เขาไม่ลังเลเลยสักนิด เขาโยนฉันเข้าไปเน่าตายในโรงพยาบาลจิตเวช เขาไม่เคยคิดจะตั้งคำถามกับคำโกหกของเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว เขาทอดทิ้งฉันอย่างไม่ใยดี ผู้หญิงที่เขาเคยอ้างว่ารักมาตลอดห้าปี แต่พวกเขาลืมไปอย่างหนึ่ง ฉันไม่ใช่แค่ฟ้า เด็กกำพร้าที่ไร้ที่พึ่ง ฉันคืออรุณรัศมี วาณิชย์ไพศาล ทายาทแห่งอาณาจักรธุรกิจ หลังจากได้รับความช่วยเหลือจากขุมนรกนั้น ฉันก็แกล้งตายและหายตัวไป บัดนี้ ฉันกลับมาเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ และครั้งนี้ ฉันจะมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง

ลูกชายของฉันตายแล้ว รายงานอย่างเป็นทางการระบุว่าเป็นการฆ่าตัวตายจากการใช้ยาเกินขนาด แต่ฉันรู้ว่ามันเป็นเรื่องโกหก ฉันเป็นเจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐาน และฉันเป็นคนชันสูตรศพลูกชายของตัวเอง หลักฐานทุกชิ้นกรีดร้องว่านี่คือคดีฆาตกรรม ฉันยื่นอุทธรณ์ถึงเจ็ดครั้ง แต่ละครั้งก็นำเสนอหลักฐานที่ไม่อาจโต้แย้งได้ แต่ทุกครั้ง อธิบดีอัยการบรรพตก็ปิดประตูใส่หน้าฉัน ปัดเป่าความโศกเศร้าของฉันว่าเป็นเพียงภาพลวงตา ระบบที่ฉันรับใช้มาตลอดยี่สิบปี กำลังปกป้องฆาตกร ดังนั้น ฉันจึงต้องลงมือทวงความยุติธรรมด้วยมือของฉันเอง ฉันลักพาตัวใยไหม ลูกสาวของอธิบดีอัยการ และถ่ายทอดสดข้อเรียกร้องของฉันไปทั่วโลก ทุกโอกาสที่เขาปล่อยให้เสียไป ฉันจะใช้เครื่องมือทางนิติวิทยาศาสตร์กับเธอ ทำให้เธอเสียโฉมอย่างถาวร ทั้งโลกเฝ้าดูด้วยความสยดสยอง ขณะที่ฉันใช้ที่เย็บผิวกดลงบนแขนของเธอ จากนั้นก็ใช้เครื่องจี้ไฟฟ้าเผาผิวหนัง และใช้มีดผ่าตัดกรีดเส้นสีแดงบางๆ บนผิวของเธอ หมอเกริกไกร อดีตอาจารย์ของฉัน และอลิสา แฟนสาวของลูกชาย ถูกพาตัวมาเพื่อเกลี้ยกล่อมฉัน พวกเขาวาดภาพว่าลูกชายของฉันเป็นโรคซึมเศร้า และนำเสนอจดหมายลาตายที่ถูกปลอมแปลงขึ้นมา ชั่วขณะหนึ่ง ใจฉันสั่นคลอน ความเจ็บปวดจากการเป็น "แม่ที่แย่" บดขยี้ฉันจนแหลกสลาย แต่แล้วฉันก็เห็นมัน—ข้อความที่ซ่อนอยู่ใน "จดหมายลาตาย" ของเขา รหัสลับจากหนังสือนิทานเล่มโปรดในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ยอมแพ้ เขากำลังร้องขอความช่วยเหลือ แต่พวกมันบิดเบือนคำร้องขอของเขาให้กลายเป็นเรื่องโกหก ความโศกเศร้าของฉันมอดไหม้ไป ถูกแทนที่ด้วยความตั้งใจแน่วแน่ที่ไม่มีอะไรมาทำลายได้ "ฉันไม่ยอมรับจดหมายฉบับนี้" ฉันประกาศกร้าว พร้อมกับกดปากกาจี้ไฟฟ้าลงบนขาของใยไหม ขณะที่หน่วย DSI บุกเข้ามา

คุณเชื่อเรื่องบาปบุญมากแค่ไหน.... คุณเชื่อเรื่องการกลับมาแก้แค้นมากแค่ไหน... คุณเชื่อเรื่องผีหรือไม่... หรือจริงๆแล้วสิ่งที่ร้ายที่สุด คือสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า 'คน'

ในวันครบรอบการตายของลูกชาย ฉันเจอสามีของฉันอยู่ในบ้านพักส่วนตัวของเรากับเมียน้อยที่กำลังตั้งท้องของเขา เขาส่งการ์ดเชิญงานแต่งงานของพวกเขาสองคนมาให้ฉัน พร้อมกับคลิปเสียงที่เขาเรียกฉันว่า ‘ผู้หญิงมีมลทิน’ จากเหตุการณ์เลวร้ายที่พรากชีวิตลูกชายของเราไป และเขายังสารภาพว่าแอบทำให้ฉันเป็นหมันเพื่อที่จะได้มีทายาทที่ ‘บริสุทธิ์’ เขาคิดว่าเขากำลังจะสร้างราชวงศ์ใหม่ แต่ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไปร่วมงานแต่งงานของเขา และจะเผามันให้วอดวายไปกับตา

สิ่งสุดท้ายที่เจตน์ ภัทรไพศาล สามีที่แต่งงานกันมา 20 ปีมอบให้ฉัน คือจดหมายลาตายฉบับหนึ่ง มันไม่ได้เขียนถึงฉัน แต่เขียนถึงบิวตี้ บุญมา น้องสาวบุญธรรมของเขา ผู้หญิงที่เหมือนวิญญาณร้ายตามหลอกหลอนชีวิตแต่งงานของเรามาตั้งแต่ต้น เขายิงตัวตาย และด้วยลมหายใจสุดท้าย เขายกอาณาจักรเทคโนโลยีทั้งหมดของเรา—สิ่งที่ฉันสร้างมากับมือทั้งชีวิต—ให้กับหล่อนและครอบครัวของหล่อน เป็นหล่อนเสมอมา หล่อนคือสาเหตุที่ทำให้ลูกของเราต้องตาย ตัวแข็งตายในรถที่เสียอยู่ข้างทาง ขณะที่เจตน์รีบไปหาหล่อน เพราะหล่อนสร้างเรื่องหลอกว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย ทั้งชีวิตของฉันคือสงครามกับผู้หญิงคนนั้น สงครามที่ฉันแพ้ราบคาบไปแล้ว ฉันหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้าจนแทบขาดใจ และเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ฉันก็กลับมาเป็นวัยรุ่น ฉันกลับมาอยู่ในสถานสงเคราะห์ ในวันที่ครอบครัวภัทรไพศาลผู้มั่งคั่งเดินทางมาเพื่อเลือกเด็กไปอุปการะ ฝั่งตรงข้ามของห้อง เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่มีแววตาทรมานคุ้นตา กำลังจ้องมองมาที่ฉัน...เจตน์ เขาดูตกใจสุดขีดไม่ต่างจากฉัน “เอวา” เขาขยับปากพูดโดยไม่มีเสียง ใบหน้าซีดเผือด “ผมขอโทษ ครั้งนี้ผมจะปกป้องคุณเอง ผมสัญญา” เสียงหัวเราะเย้ยหยันเกือบจะหลุดออกมาจากลำคอ ครั้งสุดท้ายที่เขาสัญญาว่าจะปกป้องฉัน ผลลัพธ์คือลูกชายของเราต้องไปอยู่ในโลงศพเล็กๆ

เหตุฆาตกรรมในคืนฝนตกที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์ใหญ่กลางป่า ถูกตีความไปถึงวิญญาณเหงาที่ต้องการหาคนไปอยู่เป็นเพื่อน หญิงสาวที่ทอดกายให้ชายหนุ่มในคืนฝนตก คือเหยื่อที่ถูกเลือก แต่พิจิกา ไม่ได้คิดเช่นนั้น การตายของเพื่อนสนิททำให้เธออยากสืบหาฆาตกร จนตัวเองเกือบเอาชีวิตไม่รอด หาก โรม ไม่ยื่นมือเข้าช่วย เธอคงกลายเป็นเหยื่อและศพ ต่อไป เมื่อทุกอย่างคลี่คลาย ฆาตกรจะเป็นคนหรือผี เหตุจูงใจอันน่าสะพรึงกลัว และคาดไม่ถึง ใครจะคิดว่า อยู่ร่วมชายคากับความตายมาเนิ่นนาน