Honey Orapim

ดันรัก (เจ้จ๋า+ไอ้เป๊ก) “ผมชอบแบบนี้ ชอบสาวอวบ” “เค้าอ้วนหรอ” รอยยิ้มที่มีบนใบหน้าสวยจางลงไป เมื่อได้ยินแบบนั้น ทำให้กังวลขึ้นมาอีกว่าตัวเองอ้วนเผละขึ้นมาแล้วหรืออย่างไร “เปล่า ไม่ได้อ้วนเลย แต่อวบตรงนี้” เขาขยำมือลงไปตรงจุดที่ว่า อวบตรงนี้ ทำเอาคนโดนกระทำต้องบิดกายหลบน้อยๆ ด้วยความเขินอาย “อวบเป็นส่วนๆ อะ” “คนบ้า ปล่อยเลยนะ” จารุณาพยายามดึงมือเขาออกจากจุดอันตรายช่วงบน แต่ดูเหมือนคนที่เด็กกว่าจะไม่นำพาแรงขัดขืนเท่ามดนั้น -------------------- ดันรัก 2 (พิกเจอร์+ป๊อกจี้) “งั้นสัญญากับพี่ได้ไหมคะ ว่าต่อไปนี้จีจี้จะไม่เอาแต่ใจ แล้วจากนี้และตลอดไปก็จะให้พี่เอาแต่เรา” เปรมยุดายกมือขึ้นปิดปากหยักทันทีเมื่อเขาเอ่ยจบ เกรงว่าจะได้ฟังคำพูดห่ามๆ อย่างอื่นอีก นี่มันคืนแต่งงานบ้านไหนเนี่ย เธอต้องมานอนตัวแดงหน้าแดงฟังเขารำพันอะไรเสี่ยวๆ “อายอะไร พูดความจริง ตอบมา สัญญา” รัตนทัตไม่ยอมให้แม่เมียตัวน้อยปฏิเสธ และระหว่างที่เธอเม้มปากแน่นไม่ยอมเอื้อมเอ่ย มือหนาก็ลูบไล้ไล่สัมผัสไปถึงไหนต่อไป คนที่ตั้งใจว่าจะไม่คุยกับเขาแล้วเพราะกลัวเขาจะพูดทะลึ่งตึงตังเลยจำต้องอ้าปาก “พี่พิก พอแล้วค่ะ” ประท้วงเขาเบาๆ เมื่อเห็นว่าสิ่งที่เขากำลังจะทำนั้นตรงข้ามกับคำที่บอกเธอว่าเหนื่อยและไม่มีแรงไปมากโข “พออะไรครับ หืม” ยังจะมาย้อนถามอีกนะคนบ้ากามนี่! ก็รู้ว่าเขามีสิทธิ์ ไม่ได้คิดจะปฏิเสธความต้องการของเขาหรอก แต่เปรมยุดาอยากรู้จริงๆ ว่าผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนหรือเปล่า หรือเฉพาะพี่พิกเท่านั้น เลยอดถามเขาไม่ได้ว่า “ทำไมพี่พิกถึงได้หมกมุ่นกับเรื่องบนเตียงจังคะ” “งั้นเปลี่ยนไปที่ระเบียงไหมล่ะ”

"จะออกไปไหนน่ะเล่ย์ ข้างนอกอากาศเย็น เล่ย์ไม่สบายอยู่นะ" เธอบอกเสียงอ่อนโยน "เรื่องของเล่ย์ เล่ย์ก็จะไปตามประสาคนโสด" เขาตอบอย่างงอนๆ "เป็นอะไรอีกฮะ อย่ามาเอาแต่ใจกับลินนะ ลินไม่ชอบ" บอกเสียงเข้ม พลางจ้องหน้าเขาเขม็ง "ใครจะไปดีเหมือนไอ้นพล่ะ" "หยุดพูดถึงนพแบบนั้นนะ ทำไมเล่ย์ต้องพาดพิงถึงเค้า" "เล่ย์เป็นเพื่อนลิน เล่ย์ก็ต้องพูดถึงแฟนลินได้สิ ทำไม หรือเพื่อนคนนี้มันไม่มีสิทธิ์ ใช่สิ เล่ย์มันก็แค่เพื่อนนี่ เพื่อนที่ลินไม่เคยเห็นอยู่ในสายตา" เขาว่าเธอระรัวอย่างที่ไม่เคยทำมานานแล้ว "นี่เล่ย์ไปกันใหญ่แล้วนะ นพเค้าไม่ใช่แฟนลิน นพเค้ามีคนรักอยู่แล้ว ทำไม เป็นเพื่อนลินมันไม่ดีตรงไหน หรืออยากจะเปลี่ยนจากเพื่อนเป็นผัวหรือไง ฮะ" พัฒนะอ้าปากค้าง หน้าขึ้นสีเข้มขึ้นมาทันใด เมื่อเจอคำพูดตรงไปตรงมาแบบนั้น ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นเรียบเฉย เมื่อเข้าใจว่าเธอแค่หวง กลัวเขาจะไปเที่ยวเตร่เดินควงสาวอื่นๆ เหมือนที่แล้วๆ มา ไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งมากมายกว่านั้น

“เป็นอะไร” เธอหันไปมองหน้าเขาด้วยใบหน้าบึ้งตึง ยังจะกล้ามาถามอีก! “พิมพ์ต่างหากที่ต้องถามคุณว่าคุณเป็นอะไร ทำไมต้องทำกับพิมพ์แบบนี้ พิมพ์ทำอะไรผิด” “ก็แต่งด้วยแล้วก็น่าจะพอใจ ยังจะต้องการอะไรอีก ทำไมแค่นี้ก็ต้องคิดเล็กคิดน้อย” “พิมพ์ไม่เคยคิดเล็กคิดน้อย พิมพ์แค่ไม่เข้าใจ” “แล้วต้องการเข้าใจแบบไหน คิดเองเออเองจบแล้วนี่” เขาสวนกลับรวดเร็วจนเธออ้าปากค้าง ก็จริง เธอไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย ไม่เลยจริงๆ ตอนนี้เขาเหมือนคนแปลกหน้า ไม่ใช่คนที่เธอเคยรู้จักมาตลอดอีกแล้ว “งั้นเราก็คงไม่มีอะไรจะต้องคุยกันอีกแล้วค่ะ” เธอว่าก่อนจะลุกเดินหนีเขาเข้าไปในห้องนอน “ฮันนี่ ฟังผมก่อน” เขาตามมากระชากแขนไว้ให้เธอหยุดเดิน แต่เธอก็สะบัดออกและถอยห่างจากเขา “ไม่! พิมพ์จะกลับบ้าน พิมพ์ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแม้แต่วินาทีเดียว ฮือๆ” เธอตะโกนใส่หน้าเขาพร้อมอาการสะอึกสะอื้นที่ตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง หันหลังเตรียมจะเดินไปที่โซนแต่งตัว เพื่อเก็บเสื้อผ้า ของที่เป็นของของเธอจริงๆ ที่ไม่ใช่สิ่งที่เขาซื้อให้ พิมพ์อรตั้งใจว่าจะขนกลับไปที่บ้านให้หมด ให้มันจบๆ กันไป แต่โซนิคที่โมโหจนเลือดขึ้นหน้า เดินมากระชากข้อมืออีกครั้งและตวาดด้วยความฉุนเฉียว “จะไปไหน!” “ปล่อยพิมพ์นะ อย่ามาทำกับพิมพ์เจ็บๆ แบบนี้ คุณไม่มีสิทธิ์” คำพูดของเธอทำให้เขาตาลุกวาว “ไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอ ดี! ก็ให้มันรู้ว่าผัวอย่างผมจะแตะต้องคุณไม่ได้” เขาว่าเสียงดุดันพร้อมกับกระชากร่างงามเข้ามาปะทะอกกว้าง แล้วรวบกอดเอาไว้แน่น

“อย่าคิดมาก” “แล้วคิสมั้ย” ขอโทษที่เธอปากไวไปหน่อยนะ จะเขินย้อนหลังก็ไม่ทันแล้วมั้ง “หือ?” “คิสมั้ย” นี่แน่ะ! ย้ำให้มันชัดเจนกันไป ก็แค่พูดเฉยๆ นี่นา ไม่เป็นไรหรอกน่า “แน่ใจนะว่าอยากให้คิส” -------------- “โบนัสพนักงานดีเด่น” คงอยากตอบแทนที่เธอมาทำความสะอาดห้องให้ตลอดช่วงที่เรียนมาด้วยกันสินะ แม้จะดีใจมากแค่ไหนแต่ก็อดแซวเขาไม่ได้ “โบนัสมันก็ต้องเป็นตังค์สิ” “จะเอามั้ยล่ะ อยากได้กี่แสน” “อ่า เยอะไป จ้าวขอแค่ยี่สิบ” พูดจบก็ยื่นมือแบออกไปตรงหน้าเขา ก็เลยโดนฟาดฝ่ามือเบาๆ “ไปอาบน้ำได้นะ” จ้าวจันทร์ทำท่าทางครุ่นคิด พลันหวนนึกไปถึงเมื่อครั้งที่หลับคาทีวีแล้วน้ำไม่ได้อาบก็เลยพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องของเขาอย่างว่าง่าย พอเข้ามาถึงก็ต้องแปลกใจที่เห็นว่าที่อ่างล้างหน้ามีผ้าขนหนูและแปรงสีฟันวางทับกันไว้ และมีโพสต์อิตแปะไว้ด้วยว่า “จั่นเจา” แม้เป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ทำไมถึงทำให้เธอยิ้มกว้างได้มากขนาดนี้นะ โธ่เอ๊ย ที่แท้ก็แอบชอบเราเหมือนกันแน่ๆ เตรียมของส่วนตัวให้ขนาดนี้ไม่ใช่แฟนจะทำแทนได้อ่อ ไม่ชอบกันตรงไหนเอาปากกามาเคาะหัวเลยดิ ที่ผ่านมาคือมีใจชัวร์ ฟันธง! ---------------- ฝากหมูตุ๋นลูกแม่อวบพ่อคิง น้องชายของหมูน้อยไว้ในอ้อมใจของทุกคนด้วยนะค้า ขอบคุณมากๆ เลยค่า

งี่เง่าเอาแต่รัก (ภาคต่อ อวบอยู่ไหนจ๊ะ) เป็นเรื่องของเดอะแก๊งสี่หนุ่มเพื่อนพี่คิงและอวบค่ะ #คนงี่เง่าก็มีหัวใจ #คนเอาแต่ใจก็รักจริง “ลุงเย็กๆ ๆ” อุ้ยอ้ายหรือเด็กหญิงขนิษฐายังคงเรียกวรฤทธิ์แบบนั้นไม่หยุด “บอกให้เรียกอาๆ ๆ ๆ” “ฮี่ๆ” หมูน้อยไม่สะทกสะท้านซ้ำยังยิ้มแฉ่ง “เดี๋ยวตีเลย” วรฤทธิ์ขู่เด็กพร้อมกับทำตาโตดุๆ แล้ววางเจ้าตัวกลมให้ยืนบนพื้น ขณะที่เขาก็หย่อนก้นลงนั่งที่เก้าอี้รับแขกในสวนข้างๆ ขุนพล “ลุงเล็กอย่าตี อย่าตีน้อง” คราวนี้ยัยตัวกลมเรียกชื่อเขาชัดแจ๋วเสียงอ้อนน่าสงสารเชียว ก่อนจะหันไปหาคุณพ่อที่กำลังนั่งจิบกาแฟและมองมาพร้อมรอยยิ้ม “พ่อขา...” ฝากพี่เล็กกับผองเพื่อนไว้ในอ้อมใจของทุกคนด้วยนะค้า ขอบคุณทุกคนมากๆ เลยนะคะ

“อ้ายยย! อีเด็กบ้า กล้าดียังไงมาเรียกฉันว่าป้า แกเป็นใครแล้วรู้ไหมฉันเป็นใครฮะ” สาวสวยหุ่นนางแบบกล่าวออกมาอย่างสุดจะกลั้นความฉุนเฉียว “ตาหวานไม่ใช่เด็กนะคะ ตาหวานเรียนจบแล้ว อายุย่าง 22 ปีนี้ ตาหวานเป็นเมียอานพค่ะ” เสียงหวานใสไม่แพ้หน้าตาเอ่ยขึ้นอย่างซื่อๆ พลางมองหน้าสาวสวยหุ่นนางแบบอย่างงงๆ ทำไมต้องมาว่าเธอว่าบ้าด้วยนะ แล้วถ้าไม่ให้เรียกป้าจะให้เธอเรียกอะไร ดูจากหน้าตาที่พอกหนาเตอะด้วยเครื่องสำอางชั้นดี ออกจะแก่กว่าคุณอานพของเธอเสียด้วยซ้ำ สิ้นคำพูดของหญิงสาวเรียกความตระหนกปนอึ้งให้เกิดกับทั้งหญิงสาวอีกคน และชายหนุ่มที่หน้าเหวอไม่แพ้กัน “ตาหวานหนูพูดอะไรออกมาคะ” ชายหนุ่มแกล้งพูดเสียงดุ พร้อมทั้งหันหน้าไปมองสาวน้อยด้วยนัยน์ตาเจ้าเล่ห์พลางซ่อนรอยยิ้มถูกใจไม่ให้ใครสังเกตเห็น “ก็เมื่อเช้าอานพบอกตาหวานเองนี่คะ ว่าตาหวานเป็นเมียอานพแล้ว ถ้าอานพบอกอะไร เตือนอะไรก็ต้องฟัง และห้ามไปไหนโดยที่ไม่บอกอานพอีก” หญิงสาวจ้องหน้าชายหนุ่มสายตาหวานใสแจ๋ว อีกครั้งที่ชายหนุ่มทำหน้าไม่ถูก ก่อนจะสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างไม่พอใจของนางแบบสาว “กรี๊ดๆๆๆ ลินไม่ยอมนะคะนพ ลินไม่ยอม”

“บอย ไม่ได้เข้านะบ่ายนี้ เลื่อนประชุมเลย ไม่งั้นก็เข้าแทนหน่อย อะไรสรุปได้ก็สรุปเบื้องต้นไปเลย เออๆ ฝากด้วย” พูดจบเขาก็โยนโทรศัพท์ไปไกลๆ แถวหัวเตียง จากนั้นก็โถมกายลงมานอนทับคนขี้แยหนักๆ เพราะความมันเขี้ยว ข้าวหอมหยุดร้องแล้ว ตอนนี้หัวใจกำลังเต้นถี่รัว ก่อนจะสะดุ้งน้อยๆ เมื่ออกดูมๆ เกินตัวถูกเขาบีบคลึงแรงๆ เหมือนแกล้ง “สมใจเธอแล้วสิ ทำให้ฉันเสียงานเสียการได้” ว่าแล้วก็จูบไซ้ใบหูเล็กและซอกคอหอมที่เมื่อก่อนหน้านี้เขาก็ดอมดมจนมันแทบช้ำ “อื้อ...” ข้าวหอมเบี่ยงคอหนีเมื่อตอเคราของเขาทำเอาเธอจั๊กจี้ ก่อนจะหวีดร้องตกใจเมื่อโดนเขาลากให้ขึ้นไปนอนทับบนร่างแกร่ง และพอศิลาเห็นใบหน้านองน้ำตานั้นก็อดเย้าแหย่อีกไม่ได้ “ไม่ได้เรื่องเลยข้าวเหม็น แค่นี้ก็งอแง” “ข้าวต้องทำยังไงล่ะคะ ถึงจะถูกใจคุณ” “ไม่ต้องทำอะไรหรอก เป็นตัวของตัวเองอย่างนี้แหละ” “คุณหิน...” ข้าวหอมเรียกชื่อเขาเสียงเบาหวิว หัวใจเต้นโครมคราม เขาดูแคร์ แต่ทว่า “เพราะทำยังไงฉันก็ไม่ถูกใจเธอหรอก” “ไอ้คนบ้า!” “ฮ่าๆ” เขาหัวเราะลั่นทันทีที่ทำให้เธอแว้ดๆ และหน้าง้ำหน้างอได้ สุดท้ายเขาก็ไม่เคยแคร์แม้แต่น้อยนิด ฮือ... ---------------- “บีมเขาเป็นพี่เธอหลายปี เรียกเขาดีๆ หน่อย” ศิลาปรามคนตัวเล็กที่เริ่มหน้างอเสียงขรึม “อีบีม!” ถ้าเขาจะแคร์อีนั่นมากกว่าเธอล่ะก็นะ! “ยัยข้าวเหม็น!” “ฮึ! แค่ชื่อก็แตะต้องไม่ได้ แคร์เขามากสินะคะ แล้วไปเอาตัวข้าวมาทำไม ปล่อยข้าวไปตามยถากรรมสิ” “โอ๊ย พูดจาแต่ละอย่าง น่าสงสารจริง” เขารู้สึกขำมากกว่าจะสงสาร คนอะไรน่ามันเขี้ยวและน่าหมั่นไส้ มีเมียเด็กนี่มันปวดหัวแบบนี้สินะ ข้าวหอมยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาป้อยๆ ก่อนจะขยับกายหนีห่างจากเขาอย่างแง่งอน “ฉันก็แคร์ประสาคนรู้จักมักคุ้น ไม่ได้แคร์เท่ากับที่แคร์เธอเสียหน่อย เธอเป็นเมียฉันนะ บีมก็แค่คนอื่น เธอจะอิจฉาคนที่ไม่เคยได้เห็นขาอ่อนผัวเธอไปทำไม” ข้าวหอมหันขวับมามอง ก่อนจะส่งค้อนให้เขาวงใหญ่ ไม่ปฏิเสธว่ารู้สึกดีที่ได้ยินว่าผู้หญิงคนนั้นไม่เคยได้เห็นขาอ่อนเขา “ข้าวไม่ได้อิจฉาซะหน่อย ข้าวได้เห็นมากกว่าขาอ่อนซะอีก” ------------------ ฝากพี่หินและน้องข้าวเหม็นไว้ในอ้อมใจของทุกคนด้วยนะค้า หวังว่าทุกคนจะมีความสุขกับการอ่านนะคะ ขอบคุณมากๆ ค่า

อวบอยู่ไหนจ๊ะ ข้อความธรรมดาๆ ที่ส่งมาทางไลน์ ทำเอาอาทิตยายิ้มกริ่ม เขินจนตัวแทบบิด ไม่น่าเชื่อว่าแค่คำพูดเรียบง่ายของผู้ชายธรรมดาๆ จะทำให้โลกของเธอสว่างสดใสได้ขนาดนี้ เริ่มชอบคำว่าอวบขึ้นมาแล้วสิ อยากให้เขาเรียกแบบนี้ไปเรื่อยๆ แค่เขาคนเดียวก็พอ ---------- “ทำไมผอมลง!” เสียงเกรี้ยวกราดของเขา เธอไม่ชินเอาเสียเลย “เคยบอกแล้วใช่มั้ย ว่าไม่ให้ลดน้ำหนัก!” ใบหน้าถมึงทึงที่จ้องมองมาทำเอาสาวอวบน้ำตาคลอ ก็เธออยากดูดีดูผอมเพรียวบ้างนี่ มันผิดตรงไหน!! ---------- “กว่าจะเสร็จ เหนื่อยชะมัด” ปกติชายหนุ่มไม่ใช่คนขี้บ่นสักเท่าไหร่ แต่ปีนี้ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมญาติพี่น้องและแขกกิตติมศักดิ์มากันเยอะแยะเหลือเกิน ที่จริงเขาก็คนธรรมดาไม่ได้มีหน้ามีตาในสังคมอะไรเลยด้วยซ้ำ แค่บ้านฐานะดีและมีคุณพ่อคุณแม่เป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จก็เท่านั้นเอง “แล้วทำไมไม่พักผ่อนล่ะคะ ไม่ง่วงเหรอ” พอเธอพูดจบเขาก็เหลือบตามามองนิดหนึ่ง ก่อนจะบอกกล่าวในสิ่งที่ทำเอาอาทิตยาใจเต้นแรง “พอส่งแขกเสร็จ เดินไปหยิบกุญแจรถ แม่ถามเลยอะว่าจะไปไหน ปกติไม่เคยถาม” “หรอ...” “อืม ทุกทีต้องนอนบ้านไง นี่แจ้นออกมา เขาเลยงงว่าทำไมไม่นอนบ้าน” “แล้วทำไมไม่นอนบ้านล่ะคะ ดึกขนาดนี้” “ก็มาหานี่ไง ไม่มาแล้วจะได้อยู่ด้วยกันตอนไหน” เขาบอกเสียงเข้มนิดๆ หรี่ตามองหน้าเธออย่างเอาเรื่อง สายตาของเขาเหมือนกำลังด่าเธอว่า ถามอะไรไม่เข้าหู ยังไงยังงั้นเลย “หรือไม่อยากให้มา” “เปล่านะคะ อุ๊บไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย” อ้อมแอ้มบอกเขา ----------- ฝากพี่คิงกับน้องอวบไว้ในอ้อมใจของทุกคนด้วยนะค้า ขอบคุณมากค่า ละมุนอบอุ่น น่ากอดจริงๆ น้า คิกๆ ขอบคุณทุกคนมากๆ เลยนะคะ

“โอ๋ๆ เจ็บหรอ งั้นทีหลังต้องเป็นเด็กดี ห้ามเถียงรู้มั้ยคะ หืม...” นิรดาสอนเด็กโข่งเสียงอ่อนเสียงหวาน ก่อนจะจับแก้มสากหันไปมาแรงๆ แววตาสะใจสบกับแววตาโกรธแค้นของชายหนุ่มอย่างไม่ยี่หระ ----------------- “ก็หนูชอบว่าพี่โรคจิตหื่นกามไม่ใช่เหรอ พี่ก็อยากลองเป็นแบบที่หนูว่าอยู่เหมือนกัน หนูไม่ชอบคนใจดีนี่ ใช่ไหม” เขาย้อนถาม ---------------- “นุ่มจ๋า...” “อาราย นุ่มง่วงแล้วน้า...” ว่าเสียงยานคาง พร้อมทั้งปัดป่ายมือบางไปมาบนอกแกร่ง “หม่ำๆ ทีสิคะ” “หือ!” นิรดาตาสว่างขึ้นมาทันใด ความงัวเงียหายไปเป็นปลิดทิ้ง “ไม่เอา!” “น่านะ นิดเดียว” “ไม่เอา นุ่มขี้เกียจ” หญิงสาวพลิกกายหนีไปอีกด้านอย่างคนงอแง แม้ในใจกำลังลุ้นระทึกตึกๆ อยู่ก็ตาม “นิดเดียวนะ ให้พี่หม่ำหน่อย” “เดี๋ยวก็เป็นตาแก่บ้ากามจริงๆ หรอก” “บ้าก็บ้าสิ หันมานี่สิคะคนดี” ธารนทีพยายามดึงผ้าห่มหนาที่กลายเป็นที่ซ่อนตัวให้คนตัวเล็กออกไป แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่ออีกคนงอแงไม่ยอมท่าเดียว “อย่า ตัวหม่ำไปเยอะแล้ว” “ก็วันนี้ยังไม่ได้หม่ำเลยนี่ น่า นิดเดียว เอ้! หนูนุ่มนี่ อย่าดื้อสิคะ” เขาจับเธอพ้นออกมาจนได้ สายตาตรึงบังคับไม่ให้ขยับหนี แล้วพ่อตัวดีก็ค่อยๆ...

“อาบน้ำเสร็จแล้วออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างนอกก็ได้นะครับ เปลี่ยนในห้องน้ำอาจจะไม่ถนัดหรือเปล่า” “เอ่อ ค่ะ” หญิงสาวรับคำเขาเบาหวิว ไม่เห็นต้องกลัวเขาขนาดนั้นเลยนี่นา หรือว่าเขาดุไป สหัสวัตคิดอย่างขำๆ เมื่อเห็นเธอยืนมองเขาแบบเก้ๆ กังๆ ก็เลยอดพูดขึ้นมาไม่ได้ “เช็ดผมให้พี่ไหมครับ” สาวน้อยยืนอึ้งไป ก่อนจะค่อยๆ ขยับเข้ามาหาเขาช้าๆ แล้วเอ่ยตะกุกตะกัก “ดะ ได้ เหรอคะ” “ทำได้ หนูอยากทำอะไรให้พี่ก็ทำได้เลยครับ พี่ไม่มีปัญหา” ว่าจบสหัสวัตก็ยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กในมือให้ หญิงสาวเอ่ยขออนุญาตเบาๆ พร้อมกับที่มือน้อยยื่นออกไปรับผ้า จากนั้นก็พยายามเช็ดผมให้เขาอย่างเบามือ เขาเป็นผู้ชายที่ตัวสูงมากจริงๆ ขนาดเขานั่งอยู่ที่ขอบเตียง ในขณะที่เธอยืนอยู่ตรงหน้าเช็ดผมให้เขา ใบหน้าเขายังอยู่ระดับอกเธอเลย ธมนไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กมากขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ “มนมือหนักไปหรือเปล่าคะ” ถามเขาอย่างเกรงใจ “ไม่ครับ กำลังดี” เขาว่าแค่นั้น ก่อนจะยกแขนขึ้นรวบกอดเอวคอดไว้ แล้วซบหน้าลงมาบนอกนุ่มนิ่มที่อยู่ตรงหน้า รับรู้ได้ว่าคนในอ้อมแขนสะดุ้ง แต่คนตัวเล็กก็ไม่ได้ดิ้นรนหนีหรือขืนตัวออกห่างแต่อย่างใด ฝากพี่ริวกับน้องมนไว้ในอ้อมใจด้วยนะค้า ขอบคุณมากค่า ละมุนอบอุ่นจริงๆ น้า อิอิ

ดารณาขยับลุกขึ้นมานั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่บนที่นอน ดวงตาแป๋วสบกับดวงตาคมกริบของคนตัวใหญ่ที่ยืนเท้าสะเอวมองเธออย่างเอาเรื่องก่อนจะเดินกระฟึดกระฟัดมานั่งหันหลังให้บนเตียงอย่างโกรธๆ และก็เป็นเธอที่ยอมเอ่ยออกมาก่อน ด้วยรู้ดีว่าเขา 'งอน' เพราะ 'อยากให้ง้อ' “หึงใช่ไหมคะ” ถามเขายิ้มๆ “ไม่!” เขาปฏิเสธทันควัน “อ้าว ก็ทำเหมือนหวง ถ้าไม่ใช่หึงแล้วคืออะไรล่ะคะ” ถามพร้อมกับที่ใบหน้าสวยหวานแสดงอาการงงงวยไปด้วย “ไม่มีอะไรทั้งนั้นโว้ย” เขาตะคอกออกมาอย่างดุดัน แต่นั่นไม่ได้ทำให้คนที่คุ้นเคยกับเขามากกว่าใครรู้สึกกลัว “จอมอย่าโวยวายได้ไหมคะ หนูถามจอมดีๆ นะ” เธอยังตะล่อมเขาเสียงหวาน “ไม่มีอะไร! แกล้งทำดีให้ตายใจเท่านั้นแหละ” “คิกๆ” เธอมองหน้าเขาด้วยประกายตาแสนหวาน ก่อนจะก้มหน้าลงหัวเราะคิกๆ ราวกับขบขันนักหนา ทำให้คนที่กำลังอารมณ์คุกรุ่นยิ่งโมโหหนักกว่าเดิม ไม่ติดว่ารัก พ่อจะเตะกระเด็นไปติดฝาบ้านเลยจริงๆ !!!

อดีตนักฆ่าสาวอันดับหนึ่ง ผู้มีใจคอโหดเหี้ยมได้ทะลุมิติอยู่ในร่างสาวน้อยรูปโฉมอัปลักษณ์ ที่ทุกคนต่างสาปส่งและรังแกสารพัด!

ซ่งชิงเหอโดนหักหลังและกลายเป็นฆาตกรในสายตาคนอื่น เธอจึงหย่ากับสีจั้นถิง สามีของเธอ และเดินทางออกจากเมืองหวยไปด้วยความเกลียดชัง หกปีต่อมา เธอหวนกลับมาราวกับนกฟีนิกซ์พร้อมกับคู่แข่งของสามีเก่าเธอ เธอเติบโตขึ้นกลายเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่ง เธอสาบานกับตัวเองว่าจะทำให้ทุกคนต้องชดใช้ในสิ่งที่พวกเขาทำไว้กับเธอ เธอยอมร่วมมือกับเขาเพียงเพื่อแก้แค้น โดยไม่รู้เลยว่าเธอตกเป็นเหยื่อของเขาไปแล้ว ในเกมแห่งความรักและความปรารถนา ไม่มีใครรู้ว่าสุดท้ายแล้วผู้ชนะที่แท้จริงจะเป็นใคร

เพราะว่า...การช่วยตัวเอง...ในที่ทำงานมันผิด!! “โดนของจริงดีกว่าไหมครับ...แค่นิ้ว...มันคงไม่อาจจะสนองความต้องการของคุณได้” นี่จึงเป็นบทลงโทษที่เธอต้องรับมันไป...โทษฐานที่ทำให้ท่านประธานอย่างเขาจับได้...!!

ภาวรีแหงนหน้าขึ้นแล้วยิ้มกวนโมโหใส่หน้าเขา "มาขวางทำไม เชยไม่สนพี่เขื่อนแล้วนะรู้ไหม ให้หย่าก็ได้เลย ไปเลย เพราะไรรู้มะ เพราะพี่เขื่อนสู้หนุ่ม ๆ ในร้านไม่ได้เลยสักคน ในนั้นถึงใจกว่าพี่เขื่อนตั้งเยอะ" ลัพธวิทย์หรี่ตามอง ถามเสียงเรียบ "ถึงใจแบบไหน" "ใหญ่กว่า อึด แล้วก็เอาเก่งกว่าพี่เขื่อน" ได้ยินเสียงตัวเองพูดจาก๋ากั่นออกไปแบบนั้นแล้วก็ให้ตกใจไม่น้อย พอได้ยินคำตอบของเธอที่หลับตาฟังก็รู้ว่าจงใจพูดจายั่วยุเขา ลัพธวิทย์ก็ค่อยหัวเราะออกมาลั่น พร้อมค่อนแคะกลับไป "น้ำหน้าอย่างเราเนี่ยหรือ กล้านอนกับผู้ชายตามบาร์" ภาวรีหน้าชาเมื่อถูกจับไต๋ได้ว่าโกหก เธอลอยหน้าลอยตาแล้วตอบเขากลับ "ทำไมจะไม่กล้า แม่เปิดห้องให้เชยลองแล้วด้วย หนุ่ม ๆ ในบาร์โฮสต์ทำให้เชยรู้แล้วล่ะว่าของพี่เขื่อนนี่เทียบชั้นกันไม่ติด แบบนั้นน่ะ..." ภาวรีพูดแล้วกวาดตาลงมองอย่างหยามเหยียด บอกต่อจนจบประโยค "น่าจะเอาไว้แค่ฉี่มากกว่านะ"

ดีแลนถอนหายใจแรงๆ รีบเดินเข้าไปในคลับชั้นสูง สถานที่นัดหมายเพื่อเจรจาธุรกิจ และคู่ค้าของเขา เลือกสถานที่แห่งนี้สำหรับการเจรจา รอยยิ้มเย็นชาประทับอยู่บนมุมปากได้รูป ตลอดทางที่เดินเข้าไปด้านในบรรยากาศเหมือนเดิม คลับไหนๆ ก็เหมือนกันหมด เป็นแหล่งที่คนรุ่นใหม่ใช้เป็นที่ปลดปล่อย หาความสนุกใส่ตัวเอง แตกต่างที่เฟอร์นิเจอร์และการตบแต่ง ที่เหมือนกันจนแยกไม่ออก ทุกๆ คลับจะต้องมีผู้หญิงสาว สวยไว้คอยให้บริการ สำหรับสกายล์ฮอลล์ แห่งนี้ ตัวเจ้าของคือณรงค์ ดีแลนรู้จักเป็นอย่างดี เมื่อสองหนุ่มเรียนมาด้วยกัน ตั้งแต่ประถม จนถึงระดับวิทยาลัย’ มีผู้หญิงสาวสวยหลายคนพยายามส่งสายตาให้ จนดีแลนเริ่มรำคาญ “Hi!” มีใครบางคนโบกมือเรียก ชายผู้นั้นลุกขึ้นยืนและส่งเสียงทัก ดีแลนเพ่งมอง เขาส่งยิ้มให้ เมื่อคนคนนั้นคือคู่ค้าคนสำคัญของเขานั่นเอง อดัม เทียร่า นักธุรกิจลุกครึ่งจีน-โปรตุเกต ชายผู้นี้กำลังสนใจ และอยากร่วมทุนในโครงการใหม่เอี่ยมของ หวังเทียนกรุป เกี่ยวกับโครงการพัฒนาพลังงานทางเลือกใหม่ ชายหนุ่มโบกมือรับ เขามองฝ่าความมืด เพื่อหาทางเดินไปยังโต๊ะ VIP เพลงคลาสสิคดังเบาๆ บรรยากาศสลัวๆ เหมาะสำหรับทำอย่างอื่นมากกว่าการเจรจาทางธุรกิจ แต่เมื่อคู่ค้ามีความต้องการแบบนี้ ดีแลนก็เลี่ยงไม่ได้ เขาไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย... เหม็นทั้งควันบุหรี่ และกลิ่นเหม็นหืนอื่นๆ จนแทบจะสำลัก “คุณมาช้า” อดัมบ่น เขาเสือกแก้วบรั่นดีให้กับคนมาใหม่ “ขอโทษครับ ผมไม่ชินทางนักเลยหลงทางเพราะต้องใช้ตัวช่วย” ดีแลนไม่ได้ขยาย เขาหลงทางเพราะวิ่งตามคำชี้นำของแอพพิเคชั่นตัวหนึ่ง กว่าจะรู้ตัวว่าออกนอกเส้นทาง ก็เตลิดไปไกลเกินกว่าจะวกรถกลับมา สาเหตุเพราะเขาทิ้งร้างการขับรถยนต์มาหลายปี ดีแลนมีคนขับรถให้แต่เมื่อมีนัดกะทันหัน เขาเลยจำเป็นต้องขับรถมาเอง “คุณจริงจังกับชีวิตเกินไป ผมเลยอยากให้คุณผ่อนคลายบ้าง” อดัมเกิดมาบนกองเงินกองทอง ไม่ต้องทำงานก็มีกิน เขาเลยใช้ชีวิตได้เต็มที่ ดีทว่าเขามีหัวธุรกิจ ถึงจะผลาญสมบัติของตระกูลไปบ้าง ก็ไม่ทำให้เทียร่าสะเทือน สาวสวยสามนางเดินมายืนขนาบข้างเขา ดีแลนขยับตัวหนี เขาส่งสายตาปราม เมื่อตนเองไม่ชอบผู้หญิงบริการเหล่านี้ “มาสนุกกันเถอะ สาวๆ พวกนี้ผมจัดไว้ให้คุณเลยนะ”

เพราะการบนบาลครั้งนั้นทำให้เธอต้องรีบหาสามีเพื่อผลิตลูกไม่อย่างนั้นเธอก็จะต้องเจอกับสิ่งลี้ลับและผู้โชคดีที่จะเป็นพ่อของลูกของเธอก็ดันรุ่นราวคราวพ่อเธอจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร..... ...................................///............................... ทุกคนเชื่อในเรื่องการผิดคำพูดในการบนบานศาลกล่าวกันหรือเปล่า... เรื่องราวที่ไรท์จะเขียนในนิยายเป็นเรื่องที่นางเอกของเราเคยบนบานเอาไว้และเมื่อสิ่งที่บนประสบผลสำเร็จนางเอกของเราก็จะต้องแต่งงานกับผู้ชายคนแรกหลังตื่นเช้าของอีกวันและผู้ชายคนนั้นก็คือ...พระเอกของเราเองค่า.. แต่..แต่..แต่..ว่า...พ่อพระเอกของเราไม่ได้จะยอมง่ายๆเพราะว่านางเอกดันอายุอ่อนกว่าเขายี่สิบกว่าปีเรียกว่ารุ่นลูกยังได้ แต่หากพระเอกของเราไม่ยอมแม่นางเอกของเราก็ต้องตื๊อให้ยอมจนได้... เพราะว่า... เธอ... ไม่อยากจะเจอเรื่องซวยๆอีกต่อไป.. ความสนุกของเรื่องนี้จะเกิดจากความโก๊ะๆเปิ่นๆของนางเอกแถมความลี้ลับที่นางเอกต้องเจอ...มันสร้างความเดือดร้อนให้เธอมากมายจนพระเอกของเราต้องคอยปกป้องนางเอกของเราอยู่ตลอด...นานวันเข้าทั้งสองก็...(คิดกันเอาเอง อิๆๆ) เรื่องราวจะเป็นอย่างไร...ติดตามกันได้ในเรื่อง เสี่ยงรักสัจอธิษฐาน.. ได้เลยนะคะ.. เนื้อหาชื่อคนหรือสถานที่ในนิยายล้วนเกิดจากจินตนาการไม่ได้มีเจตนาอ้างอิงถึงใครหรือสิ่งใดขอทำความเข้าใจ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

“ไอ้พร้อม ไอ้ห่า มึงมันหยาบเกินคน มึงไม่เป็นลูกผู้ชาย” “ก่อนจะว่าแบบนั้น มึงดูเอ็นกูยัง มึงดูเอ็นกูแข็งร้อนขนาดนี้ มึงยังปากดีว่ากูไม่เป็นลูกผู้ชายอีกเหรอ”

วิญญาณแพทย์นิติเวชที่มีชื่อเสียงในศตวรรษที่ 21 ได้เข้ามาอยู่ในร่างคุณหนูของจวนเสนาบดีอย่างบังเอิญ ผู้คนกล่าวหาว่านางไม่เชี่ยวชาญด้านการแพทย์และทำให้บุตรชายของแม่ทัพตาย ด้วยเหตุนี้ฮ่องเต้ต้องการฆ่านางเพื่อให้คำอธิบายกับแม่ทัพ! ผู้คนกล่าวหาว่านางเป็นคนหยิ่งยโสและเจ้ากี้เจ้าการ ทุกคนเกลียดนาง และครอบครัวของนางต้องการไล่นางออก! ผู้คนกล่าวหาว่านางเป็นคนเลวทรามและไร้ความปรานี วางยาน้องสาว และพ่อของนางต้องการโบยนางจนตาย! ในความเป็นจริงหากอยากจะกล่าวหาผู้ใดสักคน มันก็หาข้ออ้างได้ทั่ว แต่นางเป็นคนไม่ยอมใคร นางผอมบางนางหนึ่งปลุกปั่นโลกด้วยความสามารถอันทรงพลังตนเอง ท่านอ๋องกล่าวว่า หากได้เจ้ามาครอบครอง ข้ายอมทรยศทุกคนในโลก นางกล่าวว่า เพื่อท่าน ต่อให้ทุกคนในโลกเกลียดข้า ข้าก็ยอม

รูรักอันบริสุทธิ์เมื่อถูกปลายลิ้นร้อนของชายหนุ่มเป็นครั้งแรกดูเหมือนว่าจะตอบสนองได้เป็นอย่างดี ร่องของนางขมิบรัว สะโพกของนางยกขึ้นยังเด้งเข้าไปหาปากร้อน ฝ่าบาทเก่งกาจยังสามารถแยงลิ้นเข้าไปในรู อันซูเซี่ยถูกทาขี้ผึ้งหอมรอบปากทาง ขี้ผึ้งนี้นอกจากจะมีรสชาติดีส่งเสริมรสน้ำรักของนางแล้วยังมีคุณสมบัติอันวิเศษ แม้จะเป็นหญิงพรหมจรรย์ก็จะไม่รู้สึกเจ็บปวด และเผลอทำร้ายฝ่าบาทจนบาดเจ็บ อี้หลงดูดแบะขาของนางให้กว้างขึ้นแล้วรวบขึ้นไปให้ขาชี้ฟ้า จากนั้นมุดใบหน้าลงมาอย่างหลงใหล “หอมอร่อยเหลือเกิน รู้สึกเหมือนดื่มสุราไม่เมามาย อ้า ข้าชอบยิ่ง หอยของฮองเฮาช่างใหญ่โต ดูโคกเนื้อโยนีแทบจะล้นริมฝีปากของข้า สีแดงเช่นนี้คงไม่เคยผ่านสิ่งใดมาก่อน บริสุทธิ์ยิ่งนัก ซี้ด” นางดิ้นเร่าอยู่ในปาก ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรนอกจากเชื่อฟังในคำของฝ่าบาท “อืม อร่อยยิ่งนัก อ้า ข้าไม่ไหวแล้วขอดูหน้าฮองเฮาของข้าหน่อยเถิด” ดูเหมือนว่าร่องรักของนางยังขมิบ นางไม่อยากให้เขาเงยหน้าขึ้นจากตรงนั้นด้วยซ้ำ อยากถูกปลายลิ้นเลียเช่นนั้นจนกว่านางจะได้รับการปลดปล่อย “อ้า ฝ่าบาทเพคะ อย่าหยุดเพคะ อื้อ” นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรักสำหรับผู้ใหญ่ มี 2 เล่มจบ เป็นนิยายแบบพล็อตอ่อน เน้นฉากรักบนเตียงของตัวละครเป็นหลัก เหมาะสำหรับผู้มีอายุ 25 ปีขึ้นไป ไม่เหมาะสำหรับสายคลีนใส ๆ นะคะ หากใครไม่ชอบอ่าน NC เยอะ ๆ กรุณาเลื่อนผ่าน เพราะเรื่องนี้เน้น NC เป็นหลักค่ะ ซีไซต์ นักเขียน

เมื่อชีวิตและความสาวถูกตีราคาเพียงห้าแสนบาท เดือนอ้ายที่ถูกบังคับขายตัวจึงยอมตกเป็นทาสสวาท มอบความรักและหัวใจให้ผู้เป็นเจ้าของชีวิตเธอ โดยหวังว่าสักวันหนึ่งเขาจะตอบแทนเธอกลับ ด้วยความรักไม่ใช่เพียงความใคร่ แต่ถึงแม้เธอจะรักและทำทุกอย่างเพื่อเขามากแค่ไหน ในหัวใจของจักรพัฒน์ เดือนอ้ายก็เป็นได้เพียงนางบำเรอที่หน้าตาคล้ายคนรักเก่า สำหรับเขา เธอเป็นได้แค่เงาของแพรพราว ไม่ใช่วุ้นหรือเดือนอ้ายที่เขารัก