i Mu

. ท้อ

วเบาราวกับไม่เชื่อหู ดวงตาเบิกกว้างด้วยคว

ำยังไงดีเจียห

็งจอมปลอมที่พยายามสร้างขึ้นพังท

อโอบรัดฉันไว้ด้วยความอบอุ่นที่มั่นคง ร

้ยงหลานคนนี้เอง ที่อเมริกาฉันเตรียมทุกอ

ามโล่งใจ ในที่สุด... ฉันก

ศในสนามบินสุวรรณภูมิคล

ญ่ ที่นี่เปรียบเสมือนเส้นแบ่งเขตแดน... ระหว่างขุมนรกที่ฉัน

พยายามชวนคุยเรื่องโปรเจกต์ใหม่ที่แล็บในบอสตัน เ

วี่ ศาสตราจารย์ที่นั่นตื่นเ

ฉันยังมีค่า... ฉันเป็นได้มากกว

ถอะ ได้

ินมุ่งหน้าไปที่

ร่างสูงที่คุ้นเคยกำลังวิ่งกระหืดกระ

วเจ

เหยิงไม่เป็นทรง สายตาคมกริบคู่นั้นกวา

สือเว่ย

เสียงของเขากลับถูกกลบด้วยเสียงประ

าทำไม? มารั้งฉันไว้? ห

นยืนอยู่ ผู้ช่วยของเขาก็วิ่ง

บาลโทรมาแจ้งว่า คุณโม่โ

ามลังเลและความเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด เขาหันมองม

้างลงปิดหน้า แล้วรีบเดินผ่านจ

... และฉันเองก็

มสีเทาออกมา สัมผัสของมันเคยอบอุ่น... มันเป็นของขวัญชิ้นเดียวที่เข

พันคอคลายออก ปล่อยให้มันร่วงหล่นล

ไป... ให

ระทำของฉันด้วยค

กเธอพร้อมรอยยิ

เป็นครั้งสุดท้าย ลาก่อนความ

ดอากาศกดทับร่างกาย แต่ใจของฉันกลับเบาหว

่าง ปุยเมฆสีขาวลอยล

รั้ง คราวนี้ฉันสัมผัสมันด

นูเอง... โลกที่ไม่มีใครห

พาฉันมุ่งหน้าสู่อนาคตที่ฉันจะ