ส่งเท่านั้น แต่ยังได้รับพระราชทานรางวัลจำนวนมหาศาลอีกด้ว

ด้กลายเป็นคนที่โด่งดังไปทั่วทั้งเมืองหลวงเสียอีก แต่แล้วนางกลับไม

มณ์ไปหมด เขารู้สึกหงุดหงิดและผ

าร่องรอยของความเคียดแค้นหรือความฝืนใจจากสีหน้านาง ท

กจากประตูวังไปพร้อมกับฝูงชน สายลมที่เย็นยะเยือกยามราตรีในช่วงฤดู

าของจวนตระกูลซู ฝีเท้าก

กำลังจอดนิ่งอยู่ ราวกับมีเงามืด

งหนึ่ง ทำให้เห็นคนสวมชุดสีดำที่

็คือเซียว

แต่กลับมารอนางอยู่

ังเดินไปยังรถม้า แล้วก็หยุดก่อนถึงไม่กี่ก้

าที่งดงามนั้นไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ “แม่นางซู คำพูดที่เจ้ากล่าวในท้องพระโรงนั้นมีความจริงและความเท็จอยู่มากน้อยเพียงใด ข้าจะขอไม่ซั

ากของซูหยินก็ยกขึ้นเล็ก

มหายใจที่แผ่วเบาของอีกฝ่าย จากนั้นก็โน้มตัวลงไ

หม่อมฉัน หรือว่า...... ไม่มั่น

างขมับนางปลิวไสวขึ้นไปปัดผ่านใบหูของเ

ตเห็นได้ เขาหันหน้าหนีในทันที ขาก

ติ่งหูของเขามันแดงระเรื่อขึ้นมา แววต

ิง” น้ำเสียงของเขายังคงเย็นชาเหมือนเช่นเค

ลางตอบกลับไปตรง ๆ ว่า “

อกกับความไร้ยางอายของนางอย่างไรอย่างนั

ยงแค่ยื่นมันออกจากหน้าต่

ใจ แต่ก็ยังคงยื่

ด้านบนแกะสลักลวดลายมังกรขุยหลงที่วิจิตรบรรจ

ามารถนำสิ่งนี้มาขอความช่ว

บนิ่งอยู่ แต่มันกลับทำให้ซ

ูจน์ว่าเขาให้การยอมรับน

แล้วซูหยินก็เงยหน้าขึ้นไปมองเขา จากนั้นก็พูดขึ้นมาด้วยสายตา