งของเ

งของพวกเขาวุ่นวายเหมือนเสียงผึ้งแตกรัง แต่ฉันไม่ฟัง ฉันหันหลังให้กับพิธ

รับส่งสมาชิกฝูงไปยังเมืองมนุษย์ที่อยู่ใกล้ๆ แล้วก้าวขึ้นไป ในหัวมีแต่ความเจ

อกคนขับ "พาฉั

้งและยาฆ่าเชื้ออยู่เสมอ ฉันไม่ได้หยุดที่ด้านหน้า ฉันเดินตรงไ

ในห้องสุ

ควรจะเปลี่ยนหลังพิธีอย่างน่าสงสัย มีผ้าพันแผลหนาพันรอบข้อมือข้

ดกลัว—หรืออาจจะเป็นชัยชนะ—อยู่ลึกๆ เธอรีบขยับไป

ู แต่เมื่อมินาถอยหนี เขาก็เงยหน้าขึ้นทันที ร่างกายของเขาแข็งทื่อ หมาป่าใ

ะไรที่นี่

เย็นชาและเฉียบคม "ได้ยินว่าเธอกำลังจะตาย เลยมา

ือและน่าสมเพช "ฉันขอโทษจริงๆ... ฉันไม่เคยตั้งใ

แท้จริง เธอกำลังเยาะเย้ย เยาะเย้ยที่เขาเลือกเ

ในตัวฉัน

ภูมิใจของตัวเองเพื่อเขา หายไปในเปลวเพลิงแห่งความโกรธเกรี้ยว ฉันพุ่งไปข

ร้อง

งมนุษย์ มันคือความโกรธที่บริสุทธ

ละด้วยแรงผลักอย่างโหดเหี้ยม เ