อไม่พ้น แต่เขาไม่

ีกล่าวทักทาย ไม่ยอมปล่อยแขนเพ

คนรักที่เมินหน้าหนีไปทางอื่

ัวนะมีน” บารมีเอ่ยขึ้นแล

ังไง” มีนาตั้งคำถามตาม

นไปทางหญิงสาวด้วยท่าทางใสซื่อ “ทำไมเ

ชัด แต่กับอดีตคนรักไม่มีแววหวั่นไหวแม้แต่น้อย “โอนหุ้นคืนมาให้มีน มีนรู้นะว่าหลุยส์แค่โอนหุ้นให้พวกคุณสองคนเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว แต่เขาดันมาตายเสี

้ล่ะ คุณกำลังเข้าใจผิดกันไปใ

ต่ถ้าไม่มีก็อย่ามาให้เห็นหน้าอีก” วิโมกข์

่าเงินนั้นไม่ได้มาถึงฉัน และหลุยส์ก็ยังไม่ได้รับเงินด้วยเช่นกัน” มีนาเดินเข้าไปหาวิโมกข์ที่ยืนนิ่ง

รเลย” วิโมกข์กล่าวด้วยท่าทางขึงขัง ใ

มีน เลิกตอแยพวกเราเถอะ” บารมีกล

ดือน

ล้วถามหาคุณหนูของนางด้วยเสียงเหนื่อยหอบ นางรู้สึกเหน

่มที่กำลังให้สาหร่ายผมนางเป็นอาหารแก่หอยเป๋า

แล้ว อั๊วจะรออยู่ที่นี่แหละ บอกให้ท่านมาพบอั๊วเร็ว ๆ นะ”

านไม่โทรศัพท์ห

มโทรศัพท์ไว้ที่บ้านนี่ไ

เครื่องหัวหน้าล่ะครับ” เด

ของวิโมกข์ไปสนิทใจ “ลื้อเลิกสงสัยสักทีเถอะ รีบไปตามค

ลงในตะกร้า ล้วงโทรศัพท์จากกระเป

บนี่นะ ด่วนมาก ๆ เลยนะพ่อ.. ครับผม” ศรรามกดวางสายเมื่อคุยเสร็จแล้วหันไปส่งยิ้มให้คุณแม่บ้าน “ผมตาม

หน้าไม่พอใจใส่เด็กหนุ่มจอมทะเล้นแต่แสนฉล

าะอาจารย์ไปสัมมน

หรอ” เจ๊หวังสงสัย เพราะจำได้ว่าจำเนียรซึ่ง

ยาลัยครับคุณแม่บ้า

ะ อีก็เรียนที่เดียวกับลื้อใช่ไหม” นางถามถึ

่บ้าน ตอนนี้มันน่าจะอยู่ที่โรงรีดกับพ่อมัน” เข

ื้อก็ต้องตั้งใจเรียนให้เต็มที่ อย่าลืมบุญคุณของท่านด้วยล่ะ” เจ๊หวังถือโ

่วยนายหัวทำงานเมื่อเรียนจบ คุณแม่บ้านไม่ต้องเป็น

ไปถ้าอั๊วไม่อยู่สักคน ก็ยังมีพ

้วครับนั่น” ชายหนุ่มทำเป็นไม่เข้าใจความหมายของแม่บ้าน แล้

ชี้ มองคุณหนูของตนขี่มอเตอร์ไซ

รับป้า” วิโมกข์ถา

บ้านเองเถอะค่ะ” เจ๊หวังไม่ยอมบอกเพร