็กวาดไปเจอประกาศรับสมัครพนักงานเข้าพอดี เธอจึงไม่รอช

วว่ารายได้จะน้อยเกินไป นอกจากนี้ยังไม่มั่นใจด้วยว่าจะต

ุภาพ ถึงแม้จะเป็นลูกคุณหนูแต่ก็ใช่ว

อะไรให้

ร้องอยู่ไหมคะ” เธอว่าพลางชี้ไปย

มรับ“ยังรับอยู่ค่ะ” ว่าจบ

เรียแล้วก็มีความสนอกสนใจเธออยู่ไม่น้อย หากได้เธอมาเป็นนัก

ะสาวน้อย” เขาถามาอาเร

ค

กค้าเต็มร้าน อาจจะต้องมาช่วย

้นก็พยักหน้าโดยไม

นักงานหญฺงพาอาเรียไปเดินชมสำรวจงานรอบร้าน เพื่อจ

งตาคู่สวยของอาเรียก็เหลือบมองไปยังโต๊ะหนึ่ง ซึ่งเ

ุ้นตานั่งอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย แต่ภาพที่เห็นท

ลางหัวเราะอย่างกระหงิ่มไปด้วย แต่ไม่เพียงเท่านั้น เจ้าหล่อนยังโ

เรีย ไม่ใช่เรื่องของ

่นราวกับไม่อยากเห็นภาพนั้นต่อแล้ว ขณะเดียวกันก็พยายามสนใ

กับตัวเองพลางสูดลมหายใจลึก

ธิบายรายละเอียดเรียบร้อยแล้วก็หัน

นขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้

รูปปั้นน้ำแข็งก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีแดง

่ก็ตาม แต่สายตาเฉียบคมของแวมไพร์อย่าง

สายตาแข็งกร้าวของเขาก็ดูโอนอ่อนล

สมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเริ่มหันมองสายตาข

ด้วยสายตาเคลิบเคลิ้ม เจย์เนสที่เห็นแบบนั้นก็แอบหรี่ตามองเพื่อนขอ

งรีบกล่าวลาทุกคนแล้วลงจากเวทีไปอย่างรีบร้อน พร้อมท้ะงมีเสียงโห่จากบรรดาชายหนุ่มในร้านอาหารอย่างนึกเ

ะกลับแล

ถึงเวลาเค

หยิบเงินจำนวนหนึ่งให้กับอาเรีย มือเรียวรีบค

้านห

าตัวเองหงุดหงิดกับการยุ่มย่ามของหญิงสาวบนตัก ก่

กออกไปจากตักเขา แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ที่จะยั่

ยืนเต็มความสูง ทำทีว่าไม่สบอารมณ์อย่างยิ่

่ดีซะแล้ว” เอเดรียนพูด

สักพัก อาจจะไม่กลับมาแล้วด

นว่าจะกล

าจบก็รีบก้าวออ

รั้วโรงเรียน ตอนนี้เวลาหนึ่งทุ่มห้าสิบแปดนาทีเ

องทุ่มก่อนที่เธอจะทันได้ก้

ำอย่างไรดี หากก้าวเข้าไปตอนนี้มี

เสียงเข้มดังขึ้นมาจากด้านหลัง ซึ่งไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นเสียงของใคร เพร

เรียกความขำขันจากเจย์เนสออกมาอย่างเสียอดไม่ได้ มือ

ยของเธอก็เงยขึ้นมาพร้อมจับจ้องมาย

นสถึงกับชะงักจนเผลอก

อ มองฉันแบ

่าเปล่า ยังเงยหน้ามองเขาพร้อมแววตาเปล่งประกายความหวังมากขึ้

นั้นด้วย” แขนแกร่งยกขึ้

ช้า ฉันต้องออกมาทำงานหาเงิน นาย

ได้เกี่ยวอะไรก

ม่พอใจ ก่อนจะเริ่มตัดพ้อต่อกฎบ้า ๆ

ลาสเอสอย่างพวกนายเอาไว้เลย เห็นได้ชัดว่าพวกนายไม่ได้อ

มากเลยนะ เธอคิดว่าพูดแบบนี้แล้วฉันจะ

ะรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองแล้วดึงสีหน้าหง

อเธอเลยแม้แต่น้อย เมื่อเห็นแบบนั้น อาเรียก็เข้าใจว่าเขาคงไม่ยินยอมที่จะพาเธอกล

างคนก็เข้ามาดึงฉุดแขนเธอจนแทบจะ

ี่ ทำอ

มมา” ไม่ว่าเปล่า ยังกอบกุมข้อมือ

้” เสียงของอาจารย์ฝ่ายปกครองดังขึ้นแทบจะทั

เฉยไร้คามหวาดหวั่น ต่างจากหญิงสาวที่หน้าซีดค

ยตาของอาจารย์ก็อ่อนลงแทบจะทันที ก่อนจะโบกมือ

ขอบค

่าให้มีเรื่องอีกก็แล้วกัน...” กล่าวเสียงเรียบ ว่าจบก็ดึงสายตากลับมา

เดินตามมาอยู่ไม่ห่าง และดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ค่อยมีสติดเท่าไหร่ จนเกื

้นไปบนห้องด

้าสวยจนใบหน้าของทั

มีทางที่เขาจะปล่อยให้ตัวเองแสดงท่าทีประหม่าออกมาอย

ลังจากกล่าวพร้อมสีหน้าแดงระเรื่อ เธอ