ที่ตัวอวบอ้วนมาอย่างลำบากก็รี

ินเข้าไปด้านใน แต่พ

งข้าเช่นนี้ได้อย่างไรขอรับ”

ต่ไม่คิดว่าสิ่งที่รับปากเขาเอาไว้จะช่วยดูแลลูกเมี

ั้งคู่มีความเป็นอยู่เช่นไร แม้จะเห็นสีหน้าที่มองเขาอย่างเห็นใจจากชาวบ

เรือนจึงได้หอบลูกไปฟ้องผู้นำหมู่บ้านหวงให้มาทำเ

อดี ก็รีบเข้ามากอดแข

นเดิมที่ท่านแม่ยึดไว้ เพื่อพานางไปหาหมอ แต่ท่านแม่ไม่ยอมให้ข้า” จิ่

นังสือตัดขาดมิได้หรือ หากเจ้ายังมาวุ่นวายข้าสามารถเรียกเงินจาก

จะให้ต่อยปากนางอีกสักที” ซูเจิ

ูเจินหันไปมองเสี่ยวเตี๋ยที

อก็ยังไม่เข้าใจเรื่องทั้งหมดดี ได้แต่จ้องมอง

ที่ระบุในหนังสือตัดขาด เจ้าไม่อาจเรียกเงินจากนางได

นางอยู่บ่อยครั้งมิใช่ว่ามีอันใดกับนางหรอกรึ โอ๊ยยย” พอนางไห่ซื

ตกใจ แต่ซูเจินที่นังอยู่ในอ้อมก

เต๋อหันมามอง ดวงตากลมโตที่งดง

ุตรสาวของท

เขาเอ่ยออกมาด้

สองสามีภรรยาไม่สนใจอีกแล้ว ทั้งคู่เดินออก

เม่ยกับเจินเออร์มีชีวิตที่ดีนัก เจ้าก

อมอย่างที่คิด แต่เนื้อตัวอวบอ้วนไม่น้อย ใบหน้าท

ถูกที่แก้มของนางอยู่หลายทีก็หัวเราะเสียง

ึงโดนผึ้งต่อยได้ จึงไม่มีผู้ใดสนใจนาง ต่าง

วบ้านก่อนจะพากัน

เพิ่ม เพราะกลัวว่านางไห่ซื่อจะตามมายึดเงินค

ไม่มีผู้ใดรังแกเจ้าสองแม่ลูกได้” เมื่อนึกถึงเรื่องที่

้น “พ่อจะไม่ให้ผู้ใดรัง

ของซูเต๋อไว้ ในตอนแรกนางก็ยังกลัวว่าจะทำใจยอมรับบิดาคนใหม่ไม่ได้ แต่

ข้าวยังเก็บไว้ที่ห้องเก็บ

อก่อนเก็บเกี่ยวเรียบร้อยก็ขายออกไปทันที เก็บไว้กินพอครบ

งจะบอกท่าน” ซูเต๋อมองหน

ปเก็บ และหาน้ำมาให้เขาดื่ม ออกมาก็เห็นสองพ่อลูกนั่งเล่นกันอย่างสนุกสนา

ี่พูดด้านนอกไม่

นอ้อมแขนของสามีก่อนจะเอ่ยข

แปลกใจ เขามองหาสหายของบุตรสาวที่ไม่ร

ยทั้งสามของนางขึ้นมาอยู่บนโต๊ะเรียบร้

ผึ้งและมดตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ซูเจินพ

ากเรือนตระกูลชุย ก็เกิดเ

นหรือนอกเรือน เรื่องที่สัตว์ทั้งสามตัวอยู่กับซูเจินตลอด ทั้งเรื่องที่มักมีสั

ต่เกิด ยังไม่เคยได้ยินเรื่องที่สัตว์ป่าล

ากค้างอย่างตกใจ “แล้วผึ้งที่ต่อยนางไห่