ลวงแคว

ี้ต้องแสร้งฝืนยิ้มไว้ ระหว่า

งมือให้จับ พาเดินไปยังเกี้ยวที่รออยู่ด้านหน้า ท่านแม่ทัพ ยืนม้าคอยอยู่ก่อนแล้วส่งสัญญาณใ

นุ่มท่าทีองอาจ ใบหน้าหล่อเหล

นทางค่อนข้างยาวนาน ระวังไว้จะดีที่ส

พ ส่งสัญญาณให้ตั้งกองที่นั่นกระโจมน้อยใหญ่ถูกกางเป็นที่พัก หมิงซื่อนั่งร่างอักษร มือเรียว

ปให้องค์หญิงสิ

มือองค์หญิงเองเพื

ถูกกักกั้นไว้เพียงใดก็จะ

งเฮาของเขาทำไม่เข้าต้องฝืนใจนาง หรือรอว่าสักวันนางจะเห

ำไม่ได้ ทำไม่ไม่ปล่อยมันไหลทะลัก”หมิ่งซื่อย

เจ้ายิ่

มายรูปโฉ

วงหล่น เมื่อถ

โอบอุ้มไม่ให

หมาะแก่การครอบครอง”องค์หญิงสิบสี่ พับกระด

จมใหญ่อ

ตาลงช้า ๆ กลิ่นกำยานหอมอ

มิงซื่อ หกล้มหกลุกล้มลงบนตัวของหมิงซื่ออย่างแรง ร่างใหญ่สะดุ้งตื่นแต่มือไวย

ภายใต้ผ้าคลุม ที่ม

ิดหยิ่งของเฟิ่งหลิ

บหนึ่งดีใจอย่างที่สุ

ว้นเหนือ อยู่ๆ ก็ว

ากข้างนอกกระโจม ตอ

ังขยับตัวหนีแต่โด

้นจังหวะนางงดามจริงๆแม้จะมองผ่านผ้าแพรบางเ

่าตัวเบาหวิวก่อนจะสะดุ้งตื่นมาอีกครั้ง บนแท่นนอนในอาภรณ์สีแดง ทีแรกนึกว่าตัวเองตายไปแล้วบนสวรรค

ขึ้นวิ่งออกม

สียงดังลั่นแต่ช้ากว่าเฟิ่งหลิว เพราะนางวิ่งลิ่วไปทั่วกอง

”เงื้อไม

ฟิ่งหลิวถ

ดงสดอย่างที่คิด ใบหน้าได้รูปสวยจนคนมองตกตะลึง แต่จมูกเชิดหยิ่งดวงตาสีน้ำตาลใสมีแววขี้เล่น แต่ไม่ใช่องค์หญิงสิบสี่อิงเผย เป็นนางคณิกาคนเมื่อเช้าที่เขาจำติดต

คร”น้ำเสีย