กัญญ์วราถามชายหนุ่มขณะที่ร

ทำให้พี่คิด

งเรื่องอดีตจะเป็นคนแก่ แ

35 แล้ว

ว่าตัวเองวัยรุ่นอยู่เลย ของอย่างนี้มันอ

” ภูเมฆายิ้ม

่งจ้องจนกัญญ์วราไม่กล้าหยิบขึ้นมาทานเพราะเห็

็นอะไรหร

ซ่าขึ้นมาทานไปสองชิ้นก็รู้สึกอิ่มขณะ

ีตขึ้นทั้งที่ไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังมาก่อน อาจเป็นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ม

ราเอาเงินค่าพิซซ่าไปซื้อกับข้าวก็จะได้หล

วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่คนฟ

องขอ

นั่นมันผ่

เล่าไ

จอกันเพียงสองครั้งฟังดีไหม เขามองหน้ากัญญ์วราเมื่

ถ้าพี่ภูไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่านะคะ เก็บ

งตนให้กับกัญญ์วราฟังเริ่มตั้งแต่สมัยที่เขา

ี่เก่งมากๆ ถ้าเป็นคน

ูเมฆาท้อจนร้องไห้ ร้องเองแล้วก็หยุดเองเพราะมีใครคอยปลอบ ตอนเรียนปีอยู่ปี 1 เขายังมี

ุกเรียนดีจากทางมหาวิทยาลัย แต่เขาก็ทำงานพิเศษเพราะยังมีค่าใช

้พี่ถึงช่วย

ว่าความลำบา

ุณนะค

ัวเอง เพราะฉะนั้นถ้าพี่จะซื้ออะไรให้หรือให้เงิน

่อไปถ้าพี่ให้อะไรใบตอง

ไรง่ายๆ แ

เหลืออีกตั้ง

ต่อจนอิ่มจากนั้นก็ตรงกับคอนโดเพราะใบตองต้องรีบเอาผ้าปูที่นอนไปซัก

ะไร” กัญญ์วราถามเขาหลังจากเ

ำอะไรได

พี่ภูบอกมาสิ

่อนก็ได้ ในตู้มีไส้

กแล้วพี่ภูเอาไ

งสุกป

ยไหม ใบตองใช้เ

ูลใส่แค่นั้น เอาไว้พรุ่

ค

่อน เราทำต

ตองทำอาหารเสร

ินแปดโ

ด้

งทำงานจนเที่ยงคืน พอเปิดประตูห้องออกก็หันไปมองท

่เพิ่งรู้จักเข้ามาอยู่ด้วย แต่ก็เชื่อในสายตาของตัวเองว่ากัญญ์วราเป็นคนที่ไว้ใจได้คนหน

แต่เธอไม่รอทานอาหารพร้อมเขาเพราะวันนี้ตั้งใจว่าจะลองเดินทางทางที่นี

จากนั้นก็เดินมาขึ้นรถไฟฟ้า เพราะเป็นช่วงเวลาเร่งด่วนผู้โ

็ลงจากสถานีแล้วเดินต่อไปอีกไม่ถึง 10 นาทีทีก็ถึง

านอาหารและร้านกาแฟอยู่หลายร้าน หญิงสาวไม่ได้เดินเข้าไปในตึกเพราะวันนี้ตั้งใจจะเดินดูบริเวณรอบๆ

านแล้วแอบชำเลืองดูก็เห็นว่าราคาไม่สูงเท่าไหร่ อีกทั้งบริเวณนี้ยังมีรถผลเข็นที่ขายผลไม้

ล้วจะโทรคุยกันทุกวัน แต่จะคุยที่นี่คงไม่สะดวกเพราะเสียงรถค่อนข้างดังเธอจึงรีบ

พร้อมกับทิ้งโน้ตไว้ว่าวันนี้ตอน