ะบัดมือออกจากมือใหญ่ กระเด้

าขยับตัวสิ เดี๋ยวเจ็บแผลนะ”

นหมดสติ เธอจำได้ว่า ฝ่าเท้าถูกเศษแจกันทิ่

ย่างฉันไม่อยากอยู่ใกล้คนฉวยโ

ามกลัวกับความโกรธใ

ผลแน่ๆ เพราะฉะนั้นอย่าขยับตัวหรือคิดจะหนีเพราะเธอไม่มีวันออกไปจากบ้านหลังนี้ ถ้าฉันไม่เปิดประตูบ้านให้เดินออกไปง่ายๆ” ลีออนพูดอย่างใจเย็น “

ารเดินออกไปอย่างสบายใจแน่นอน ไหนจะเท้าเจ็บ ไหนจะคนของเขาที่อยู่รอบบ้าน ที่

ยังไงว่าคุณจะไม

พราะหากเขาคิดข่มเหงเธออีกครั้ง เ

็ทำเธอไม่ลงหรอก รอให้หายเจ็บเท้าก่อนก็ไม่แน่” ลีออนพูดเช

้ำเสียงและสีหน้าจริงจังของลีออน ทำให้ค

อกไปจากห้องนี้ หรือไม่ก็พาฉันกลับที่

อนเห็นตะวัน” เขาขู่เสียงจริงจัง “เลือกเอาระหว่างทำตัวเป็นเด็กดี เชื่อฟังคำสั่งฉันแล้วตัวเองปลอ

ขาเท่ากับว่าไม่มีทางเลือกให้ตนเล

ด้” เดือนดาราตอบกลับคล้ายตัดพ้อ

องห้องพูดจบก็รีบเดินออกไปจากห้อง อีกครู่

อเห็นว่าเขาจะป้อนอาหารให้ตน

้อนซุปตรงปากเธอ เดือนดาราจำต้องอ้าปากรับอาหารที่เขาป้อน

รึ่งเดียวเอง กิ

ิงๆ กินได้

าเลยนะ ยาชาหมดฤทธ

ก้ปวดที่เจมส์ให้ไว้ เปิดขวดยาแล้วเทยาลงบนฝ่ามือเธอสองเม็

วเธอจะได้พักผ่อน” ลีออนบอกคนเจ็บขา ที

ไปสิ ฉันจ

ัน ฉันก็ต้องน

นห้องอื่นหรือไม่ก็กลับไปน

ถ้าไม่นอนฉันจับทำเมียนะ” ลีออนมาไม้เดิม “ฉันจะนับห

บนเตียงอย่างรวดเร็ว เวลานี้เขาสั่งให้เดือน

่อนผ้าห่มคลุมกายสาวร่างสวย ก่อนจะเอนกายลงน

่ชินกับการนอนกับคนแปลกหน้า” เดือนดาราพูดเสีย

ากน่า นอนได้

ดดื้อๆ จนหน้าแทบจะชิดกัน เดือนดาราหัวใจเต้นแรง ในควา

ห่างร่างตนไปด้วย ทว่าแขนลีออนเปรียบเสมือนหนวดปลาหมึก แน่นหนึบไม่ยอม

ง แต่ถ้าเธอยังดิ้นแล้วพูดมากไม่หยุดล่ะก็ ไม่แ

ดดิ้น หยุดพูด อยู่ๆ น้ำตาก็ไหลรินไม่รู้ตัว อาจเป็นเพราะชั่วขณะนี้ ความรู้สึกหลากหลายประดัง