ดาวน์โหลดแอป ฮิต
หน้าแรก / โรแมนติก / ซีรีส์สามีกะทันหัน
ซีรีส์สามีกะทันหัน

ซีรีส์สามีกะทันหัน

5.0

จาก "เพื่อนบ้านห้องข้าง ๆ" ที่ไม่เคยกินเส้นกัน กลับกลายเป็น "คนบนเตียงเดียวกัน" เพียงเพราะค่ำคืนที่เมามาย เขา จิตรกรอิสระสายหน้ามึน ที่ชอบทำอาหาร วาดรูป และกวนหัวใจเธอทุกวัน เธอ นักเขียนสาวปากแข็ง ที่พยายามบอกตัวเองว่าไม่สนใจเขา ทั้งที่หัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่โดนกอด จากการงอแงเรียกร้องความรับผิดชอบ กลายเป็นการตามตื้อจนได้อยู่ห้องเดียวกัน จากคำว่า "คู่กัด" กลายเป็น "คู่ชีวิต" ที่หวานจนทะเลยังต้องอาย "ข้าวเช้าวันนี้ ฉันทำให้เธอเอง" "อย่ามาทำเป็นแฟนฉันนะ!" "ไม่ต้องทำเป็นหรอกฉันเป็นจริง ๆ" เรื่องราวรักวุ่น ๆ ปนร้อนแรงของคนสองคน ที่เริ่มจากความกวน แต่จบลงด้วยความรักสุดหัวใจ

สารบัญ

บทที่ 1 1

ไฟสีทองของโถงลิฟต์สะท้อนเงาของเธอบนผนังกระจก หญิงสาวในเดรสผ้าเนียนแนบผิว โซเซเล็กน้อยพร้อมถุงกระดาษจากบาร์ข้างคอนโด

“โอ้ย…เวียนหัว” เธอบ่นพึมพำ ขณะสแกนการ์ดลิฟต์ขึ้นชั้นสิบห้า

ประตูลิฟต์เปิดออกพร้อมลมหอมเย็นของแอร์ เธอลากเท้าไปตามพรมสีเทาเข้ม หยิบการ์ดแตะแผ่ว ๆ ใส่ประตูเสียง ติ๊ด ดังขึ้น ประตูเลื่อนเปิดอย่างว่าง่ายจนเธอเผลอหัวเราะ

“ห้องฉันน่ารักจังเนอะ” เธอพูดกับความเงียบ แล้วเดินเข้าไปตรงโซฟาหนัง

ก่อนจะทันวางกระเป๋า เสียงทุ้มขี้เล่นก็ดังขึ้นจากเงามืด

“ห้องเธอเหรอ ฉันก็เป็นผู้บุกรุกงั้นสิ”

ชายหนุ่มผมยุ่ง เสื้อเชิ้ตขาวปลดกระดุมสองเม็ดลุกขึ้นครึ่งนั่งครึ่งนอน ดวงตาคมยังพร่าเมา แต่รอยยิ้มกวนประสาทชัดเจน

เธอกะพริบตาปริบ ๆ “นายอีกแล้ว…”

ใช่เพื่อนห้องข้าง ๆ ผู้ชายที่เธอเรียกในใจว่า ไอ้หมอนี่ คนที่ชอบยิ้มมุมปากเหมือนรู้อะไรมากกว่าใครเขา

“การ์ดเธอสลับกับฉันแน่ ๆ” เขาขยับนิ้วชี้การ์ดบนโต๊ะ

“ลายเดียวกันเป๊ะ”

เธอหยิบขึ้นดู จริงด้วย ทั้งคู่ใช้เคสใสลายเดียว ไม่แปลกที่ตอนเมา ๆ จะหยิบผิด

“โอเค งั้นฉันกลับห้อง” เธอหมุนกาย แต่โลกหมุนติ้ว เธอเซจนร่างเอนไปข้างหน้า

เขาคว้าข้อมือไว้ทัน ร่างทั้งคู่ปะทะเบา ๆ กลิ่นน้ำหอมของเขาอบอุ่น เธอเผลอสูดลึกเข้าปอด ก่อนจะปรามตนเองในใจ

“ปล่อยนะ”

“ได้สิ ถ้าเธอไม่เวียนหัว” เขายกคิ้ว

“อย่าดื้อ มานั่งก่อน”

เธอทิ้งตัวบนโซฟาอย่างจำใจ เขายื่นแก้วน้ำเย็นให้

“ดื่มก่อน เดี๋ยวค่อยเคลียร์เรื่องการ์ดผิดห้อง”

“ขอบคุณ…นายชื่ออะไรนะ”

เขาหัวเราะนิด ๆ

“เธอเรียกฉันว่าไอ้หมอนี่ประจำ ฉันเลยคิดว่าฉันชื่อ หมอนี่นั่นแหละ”

“กวน…มาก”

“กวนเฉพาะเธอ” เขาว่าเสียงเนือย

“ชื่อจริงกันต์”

“ฉันนาวา”

เขาทวนเบา ๆ

“นาวา” เสียงทุ้มต่ำทำให้ชื่อธรรมดาดูอบอุ่นแปลก ๆ

เงียบพักหนึ่ง มีแต่เสียงแอร์กับหัวใจของเธอที่ดังกว่าเดิม

“กันต์ นายทำงานอะไร”

“วาดรูป อิสระ” เขาชี้ผนังที่เอนกรอบผ้าใบไว้

“ถ้าเธอเห็นฉันถือกระดานวาดรูปผ่านหน้าห้อง ก็ไม่ต้องตกใจ”

“อ๋อ…ศิลปิน” เธอยิ้มมุมปาก

“ฉันเป็นนักเขียน ฟรีแลนซ์เหมือนกัน”

ตาคู่นั้นเป็นประกาย

“งั้นเราก็ทำงานเหงา ๆ เหมือนกันสิ”

แอลกอฮอล์ค่อย ๆ คลาย เธอเริ่มอุ่นใจอย่างไม่เข้าใจตัวเอง บทสนทนาหยอก ๆ ไหลไปเรื่อย

“แล้วนายไม่มี…ใครรึไง ถึงได้อยู่คนเดียว”

“ไม่มีพ่อแม่มาตั้งนานแล้ว อยู่กับรูปกับกาแฟ” เขาพูดตรง ๆ ไม่เศร้า แค่จริง

เธอชะงักเหมือนกัน

“ฉันก็…ไม่มี”

สายตาสองคู่ประสานกันอย่างเงียบ ๆ ความรู้สึกบางอย่างแทรกเข้ามาคล้ายเสียงฝนแผ่ว

เขาขยับนั่งใกล้ขึ้นทีละนิด

“งั้นคืนนี้…ขอฉันวาดอะไรสักอย่างได้ไหม”

“บนผ้าใบ”

“บนแก้มเธอ” เขาว่าพลางยิ้มทะเล้น นิ้วชี้แตะปลายแก้มเธอเบา ๆ

เธอถลึงตา

“กันต์!”

เขาหัวเราะ แต่น้ำเสียงนุ่มลง

“ฉันกวนก็จริง แต่จะไม่ทำอะไรถ้าเธอไม่โอเค”

คำว่า โอเค ทำให้เธอหายใจลึก ๆ เธอเมาแต่ยังรู้เรื่อง และอยากลองเส้นบาง ๆ ระหว่างคู่กัดกับคนที่ดึงดูดกันอย่างประหลาด

“ชัดเจนก่อน” เธอพูดช้า ๆ

“ถ้าจะ…จูบ ต้องถาม”

เขากะพริบตาเหมือนถูกฝึกมารยาท

“ได้สิขอจูบได้ไหม”

หัวใจเต้นแรงจนเธอแทบได้ยิน

“ได้” เธอพยักหน้าชัดเจน

ริมฝีปากเขาแตะเบา ๆ ก่อนกดแน่นขึ้น กลิ่นไม้หอมกับผิวอุ่นทำให้เธอเผลอครางในลำคอ ปลายนิ้วของเขาลูบกรอบหน้าอย่างทะนุถนอม เขาค่อย ๆ ผละ

“ต่อได้ไหม”

“ได้…แต่ช้า ๆ”

“ช้าอย่างมีศิลปะ” เขายิ้ม

เสื้อผ้าถูกปลดด้วยความตั้งใจและคำถามสั้น ๆ เป็นระยะโอเคไหม หยุดไหม ชอบแบบนี้ไหม ทุกอย่างเป็นการยินยอมที่ชัดเจน เธอยิ้มทั้งหน้าแดงทั้งเขินเมื่อเขาหยิบถุงยางจากลิ้นชักหัวเตียง

“เตรียมพร้อมจัง”

“ศิลปินต้องรักความสะอาด” เขาตอบหน้ามึนจนเธอหลุดหัวเราะ

คืนคอนโดหรูคืนนั้นจึงเปลี่ยนโซฟาหนังให้กลายเป็นเวทีเงียบ ๆ ของสองคนที่ชอบแหย่กัน แต่กลับอ่อนโยนอย่างน่าแปลก เขาจูบเธอเหมือนระบายสีน้ำ เธอกอดเขาเหมือนซ่อนตัวจากโลก เสียงหายใจสอดประสานจนจังหวะสุดท้ายพาเธอไหลผ่านขอบโลกแล้วกลับมาอยู่ในอ้อมแขนเขาของกันและกันอีกครั้ง

แสงแดดไหลผ่านผ้าม่านโปร่งในตอนเช้า นาวาตื่นด้วยความปวดหนึบในกาย เธอหันไปเห็นกันต์นอนตะแคง อยู่

“เฮ้ย!” เธอผลักหมอนใส่แผ่นหลังกว้าง

“เมื่อคืน…นายทำอะไรฉัน!”

เขาลืมตาช้า ๆ

“อรุณสวัสดิ์เมรีขี้เมา”

“อย่ามากวน ฉันเจ็บ…ร่อง” เธอหน้าแดงซ่าน เผลอสารภาพเสียงเบา

กันต์ยิ้มกว้างในทันที

“งั้นต้องรับผิดชอบดูแลนะครับ”

“รับผิดชอบอะไรของนาย!”

“ทำอาหารให้ กาแฟร้อน แล้วนวดเบา ๆ ตรงที่เมื่อย” เขายักคิ้ว แกล้งกุมบางอย่างจนเธอหน้าร้อนเห่อแดง

อ่านต่อ
img ไปดูความคิดเห็นเพิ่มเติมที่แอป
ออกใหม่ล่าสุด: บทที่ 21 21   เมื่อวาน12:24
img
img
ดาวน์โหลดแอป
icon APP STORE
icon GOOGLE PLAY